Γράφει η Σοφία ΒούλτεψηΔυο Θόδωροι έκλεψαν χθες την παράσταση – ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλος και ο (διαγραφείς πλέον) ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Θ. Σκυλακάκης. Έκλεψαν την παράσταση με διαφορετικούς τρόπους, αλλά για τον ίδιο λόγο. Με τον τρόπο του ο καθένας, ομολόγησαν την αποτυχία του πολιτικού προσωπικού να ανταποκριθεί στο καθήκον του, που είναι η ευημερία του λαού και η πρόοδος της χώρας.
«Μαζί τα φάγαμε τα λεφτά», είπε ο κ. Πάγκαλος. Κυνική ομολογία απόλυτης επικράτησης του...
πελατειακού συστήματος και μια ακόμη απόπειρα συμψηφισμού ευθυνών για να βγουν λάδι αυτοί που ευθύνονται περισσότερο, δηλαδή οι πολιτικοί. Και ευθύνονται περισσότερο, διότι όφειλαν να είναι ταγοί, καθοδηγητές και όχι ψηφοθήρες ρουσφετολόγοι, ενδιαφερόμενοι μόνο για την προσωπική τους πολιτική επιβίωση.
Σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, οι πολιτικοί εξασφάλιζαν την εκλογή τους διορίζοντας αβέρτα και μοιράζοντας μισθούς και επιδόματα. Κατηγορεί ουσιαστικά ο κ. Πάγκαλος αυτούς τους οποίους ο ίδιος και οι άλλοι εκμαύλιζαν και συστηματικά εξαγόραζαν, ανταλλάσσοντας ψήφους με ρουσφέτια, επειδή δέχονταν να… διοριστούν!
Έχει δίκιο ο κ. αντιπρόεδρος. Μόνο που είπε την μισή αλήθεια. Η άλλη μισή βρίσκεται στο γεγονός ότι μπορεί να τα ομολογεί όλα αυτά – συμπεριλαμβάνοντας και τον εαυτό του στην επιχείρηση διασπάθισης του δημοσίου χρήματος – και να παραμένει στη θέση του. Μαζί με όλους τους υπόλοιπους που, προφανώς, έπραξαν τον ίδιο.
Όσο για την περίπτωση του κ. Σκυλακάκη δεν απέχει πολύ από την προηγούμενη. Στην συνέντευξη που προκάλεσε την απομάκρυνσή του από τη Νέα Δημοκρατία, ομολόγησε και αυτός, ως μέλος του πολιτικού προσωπικού από διαφορετικές κάθε φορά θέσεις και αξιώματα, ότι η χώρα οδηγήθηκε στο Μνημόνιο, επειδή δεν μπορούσε να συμβεί κάτι το διαφορετικό. Και γιατί παρακαλώ; Γιατί μετά από τόσα κοινοτικά πλαίσια στήριξης, από τόσο βαριά φορολογία, από πακτωλούς χρημάτων που πέρασαν από τα χέρια του πολιτικού προσωπικού, φθάσαμε στο σημείο να γονατίσουμε από τα χρέη και τα ελλείμματα; Ούννοι πέρασαν από τη χώρα και την λεηλάτησαν; Ανίκανοι βρέθηκαν στο τιμόνι της και την έριξαν στα βράχια;
Αν ναι – και όλα δείχνουν πως αυτό ακριβώς συνέβη – τότε η λύση του προβλήματος οφείλει να είναι πιο δραστική από απλές παραδοχές αποτυχίας και αφ’ υψηλού διαπιστώσεις ήττας.
(από elzoni)
«Μαζί τα φάγαμε τα λεφτά», είπε ο κ. Πάγκαλος. Κυνική ομολογία απόλυτης επικράτησης του...
πελατειακού συστήματος και μια ακόμη απόπειρα συμψηφισμού ευθυνών για να βγουν λάδι αυτοί που ευθύνονται περισσότερο, δηλαδή οι πολιτικοί. Και ευθύνονται περισσότερο, διότι όφειλαν να είναι ταγοί, καθοδηγητές και όχι ψηφοθήρες ρουσφετολόγοι, ενδιαφερόμενοι μόνο για την προσωπική τους πολιτική επιβίωση.
Σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, οι πολιτικοί εξασφάλιζαν την εκλογή τους διορίζοντας αβέρτα και μοιράζοντας μισθούς και επιδόματα. Κατηγορεί ουσιαστικά ο κ. Πάγκαλος αυτούς τους οποίους ο ίδιος και οι άλλοι εκμαύλιζαν και συστηματικά εξαγόραζαν, ανταλλάσσοντας ψήφους με ρουσφέτια, επειδή δέχονταν να… διοριστούν!
Έχει δίκιο ο κ. αντιπρόεδρος. Μόνο που είπε την μισή αλήθεια. Η άλλη μισή βρίσκεται στο γεγονός ότι μπορεί να τα ομολογεί όλα αυτά – συμπεριλαμβάνοντας και τον εαυτό του στην επιχείρηση διασπάθισης του δημοσίου χρήματος – και να παραμένει στη θέση του. Μαζί με όλους τους υπόλοιπους που, προφανώς, έπραξαν τον ίδιο.
Όσο για την περίπτωση του κ. Σκυλακάκη δεν απέχει πολύ από την προηγούμενη. Στην συνέντευξη που προκάλεσε την απομάκρυνσή του από τη Νέα Δημοκρατία, ομολόγησε και αυτός, ως μέλος του πολιτικού προσωπικού από διαφορετικές κάθε φορά θέσεις και αξιώματα, ότι η χώρα οδηγήθηκε στο Μνημόνιο, επειδή δεν μπορούσε να συμβεί κάτι το διαφορετικό. Και γιατί παρακαλώ; Γιατί μετά από τόσα κοινοτικά πλαίσια στήριξης, από τόσο βαριά φορολογία, από πακτωλούς χρημάτων που πέρασαν από τα χέρια του πολιτικού προσωπικού, φθάσαμε στο σημείο να γονατίσουμε από τα χρέη και τα ελλείμματα; Ούννοι πέρασαν από τη χώρα και την λεηλάτησαν; Ανίκανοι βρέθηκαν στο τιμόνι της και την έριξαν στα βράχια;
Αν ναι – και όλα δείχνουν πως αυτό ακριβώς συνέβη – τότε η λύση του προβλήματος οφείλει να είναι πιο δραστική από απλές παραδοχές αποτυχίας και αφ’ υψηλού διαπιστώσεις ήττας.
(από elzoni)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου