Bye, Bye topless!!!

Μόδα, ταμπού και... υπεριώδης ακτινοβολία στην Ελλάδα έστειλαν το (πρώην επαναστατικό) μονοκίνι στα... αζήτητα

Αποστολή κάλυψης εξετελέσθη! Οσοι σκανδαλίζονταν ή ενοχλούνταν από την εικόνα του γυμνού γυναικείου στήθους στις πολυσύχναστες ελληνικές παραλίες μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι. Εν έτει 2010, σαράντα χρόνια μετά την επανάσταση των γαλλίδων φεμινιστριών που εμφανίζονταν γυμνόστηθες στις παραλίες ως ένδειξη χειραφέτησης και σεξουαλικής απελευθέρωσης, το μονοκίνι αποτελεί πλέον είδος υπό εξαφάνιση στην ελληνική πραγματικότητα. Ταμπού, συντηρητικοποίηση, επαναδιατύπωση των φεμινιστικών διεκδικήσεων; Ή μήπως απλή μόδα, που...

έρχεται και παρέρχεται; «Το τόπλες εμφανίστηκε στις δυτικές κοινωνίες κατά τη δεκαετία του ΄60 ως ένα κοινωνικό και πολιτιστικό κίνημα για την ανατροπή των συντηρητικών και πατριαρχικών αξιών. Αυτές οι αξίες συνέδεαν το γυναικείο σώμα με την αιδώ και το “βέβηλο” και συνεπώς το τόπλες απετέλεσε στις επόμενες δεκαετίες μια “δήλωση” της γυναίκας ενάντια σε όλες αυτές τις επιταγές» αναφέρει στο «Βήμα» η κυρία Μπέττυ Τσακαρέστου, επίκουρη καθηγήτρια του τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου. 

«Στις μέρες μας ωστόσοη επίδειξη του γυμνού στήθους στην Ελλάδα έχει αποσυνδεθεί από αυτή τη νοηματοδότηση, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι τα αιτήματα ισότητας των φύλων δεν παραμένουν. Απλώς, το μονοκίνι έπαψε να είναι ένας τρόπος να εκδηλωθούν. Δεν είναι τυχαίοάλλωστεότι συχνά στις ελληνικές παραλίες οι γυναίκες που κάνουν τόπλες είναι μεγαλύτερης ηλικίας» προσθέτει. Αν λοιπόν στην Ελλάδα η εξάλειψη του μονοκίνι δεν μπορεί να αποδοθεί σε μια κακώς εννοούμενη επιστροφή του πουριτανισμού, μήπως εν τέλει η αποκλειστική αιτία είναι οι (διαρκώς μεταβαλλόμενες) τάσεις της μόδας; «Πιστεύω ότι η μόδα προσδιορίζει και αυτό που θεωρείται “προκλητικό”.Οσο πιο πολύ βλέπεις κάτι, τόσο πιο “φυσιολογικό” το θεωρείς και αντιστρόφως» σχολιάζει η Νεφέλη Τσομπάνογλου, φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής από τη Θεσσαλονίκη. Η ίδια αναφέρει ότι θα δίσταζε να εμφανιστεί τόπλες στην παραλία διότι «κανείς δεν το κάνει πλέον και συνεπώς μια γυμνόστηθη κοπέλα πιθανόν να συγκεντρώσει τα βλέμματα σε ενοχλητικό βαθμό». Μήπως όμως αυτό είναι δείγμα συντηρητισμού; «Δεν νομίζω» απαντά κατηγορηματικά η 24χρονη Νεφέλη. «Μια βόλτα στην παραλία θα σας πείσει ότι μία στις τρεις γυναίκες φοράει μαγιό τύπου “μπραζίλιαν”, το οποίο θεωρητικά θα μπορούσε να κριθεί εξίσου προκλητικό!Και όμως, καθώς είναι στη μόδα,κανείς δεν το επικρίνει. Εγώ,για παράδειγμα, έχω τρία τέτοια μπικίνι διότι αισθητικά μου αρέσουν» προσθέτει, αναφερόμενη στο «σκαφτό» κάτω τμήμα του μαγιό που επιδεικνύει τα οπίσθια της γυναίκας και έχει... κατακλύσει τις ελληνικές παραλίες. «Εν τέλει, στον 21ο αιώνα η γυναίκα καταξιώνεται με τη δουλειά της, τις σπουδές της, τα επιτεύγματά της. Το μαγιό της δεν είναι πλέον ένδειξη χειραφέτησης» καταλήγει κατηγορηματικά η Νεφέλη. Και όμως, δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει την κοινωνικοπολιτική σημασία που κρύβεται πίσω από το (μικροσκοπικό) ένδυμα της παραλίας. 

Μόλις την περασμένη εβδομάδα μια γυναίκα συνελήφθη στην παραλία Αντζιο, νότια της Ρώμης, διότι έκανε ηλιοθεραπεία τόπλες και ο τρόπος με τον οποίο άλειφε αντηλιακό στο σώμα της «αναστάτωσε» τους δύο γιους μιας παρευρισκόμενης, η οποία και υπέβαλε καταγγελία. Στην άλλη πλευρά του φάσματος (και του Ατλαντικού), τον Απρίλιο του 2010, εκατοντάδες γυναίκες της Πολιτείας Μέιν των ΗΠΑ διαδήλωσαν για το δικαίωμά τους να κυκλοφορούν τόπλες σε... όλα τα σημεία της πόλης όπου και οι άνδρες μπορούν να κυκλοφορούν με το πάνω μέρος του σώματός τους ακάλυπτο. «Οι απόψεις σχετικά με την επίδειξη του γυμνού στήθους εμφανίζουν τεράστιες διαβαθμίσεις, ακόμη και ανάμεσα σε χώρες που φαινομενικά έχουν πολλά κοινά στοιχεία» σχολιάζει ο κ. Ντίνος Ψαρόπουλος, ιδιωτικός υπάλληλος, ο οποίος προσφάτως πραγματοποίησε ένα ταξίδι από την Ιμπιζα και τις ακτές της Καταλωνίας ως την Πορτογαλία. «Στην Ιμπιζα το 70% των γυναικών ήταν τόπλες και οδεύοντας νοτιότερα το ποσοστό μειωνόταν,ωστόσο παρέμενε πολύ υψηλότερο σε σχέση με την Ελλάδα.Το πιο ενδιαφέρον στοιχείοωστόσο ήταν το πόσο ανοιχτά αντιμετώπιζαν το ζήτημα,τόσο οι γυναίκες όσο και οι άνδρες. Δεν αποτελούσε ταμπού, αλλά ήταν κάτι πολύ φυσιολογικό, όπως στην Ελλάδα της δεκαετίας του ΄80» καταλήγει. Ο ήλιος «απαγορεύει» το μονοκίνι Το πρώτο μονοκίνι της ιστορίας (και τον ίδιο τον όρο «μονοκίνι») δημιούργησε το 1964 ο αυστροαμερικανός σχεδιαστής Ρούντι Γκέρνραϊχ, υποστηρίζοντας το δικαίωμα της γυναίκας να διαχειρίζεται το σώμα και την εμφάνισή της. 
Η επικινδυνότητα της υπεριώδους ακτινοβολίας και η πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου του δέρματος είναι δύο από τις βασικές αιτίες για τις οποίες πολλές γυναίκες αποφασίζουν να πουν «όχι» στο μονοκίνι. Οπως εξηγεί ο κ. Ανδρέας Κατσάμπας, δερματολόγος, καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, δεδομένου του γεγονότος ότι το δέρμα του γυναικείου στήθους εκτίθεται στον ήλιο ελάχιστα σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα κατά τη διάρκεια του έτους, η ξαφνική έκθεση το καλοκαίρι επιφυλάσσει δύο σημαντικούς κινδύνους. «Ο πρώτος είναι το ηλιακό έγκαυμα το οποίο μπορεί να συμβεί κατά την πρώτη ηλιοθεραπεία. Ο δεύτερος και σοβαρότεροςωστόσοείναι η αυξημένη πιθανότητα εμφάνισης μελανώματος, της σοβαρότερης μορφής καρκίνου του δέρματος. Το μελάνωμα εμφανίζεται κυρίως στα καλυμμένα μέρη του σώματος τα οποία για πολλούς μήνες είναι προστατευμένα και ξαφνικά εκτίθενται σε παρατεταμένη και έντονη ηλιοφάνεια. Το δέρμα του στήθους λοιπόνείναι κατ΄ εξοχήν το είδος του δέρματος που δέχεται τέτοια διαλείπουσα και ευκαιριακή έκθεση και συνεπώς καθίσταται ιδιαίτερα ευαίσθητο στον εν λόγω κίνδυνο» καταλήγει.

(από tovima, ola-e-tipota)