Η ψυθοπαθολογία της ύβρεως.....

Τον τελευταίο καιρό πολλοί εχέφρονες Έλληνες βρίσκονται σε μια κατάσταση έκπληξης και οργής μέσα από ένα συνεχή βομβαρδισμό ειδήσεων που αφορούν τις υψηλές πρωθυπουργικές διακοπές μέσα σε μια παραμυθένια νιρβάνα που παραπέμπει κάπου ανάμεσα σε χίλιες και μια νύχτες και ειδυλλιακές ιστορίες γύρω από τη ζωή των Λουδοβίκων προ της εποχής της γκιλοτίνας. Είναι η μεγεθυμένη εικόνα ενός ανθρώπου με βλέμμα που η παθολογική αταραξία του και η απύθμενη κενότητά του θα μπορούσε κάλλιστα να παραλληλιστεί με την απειλή μιας μαύρης τρύπας, σε διάφορα - ως μεταμφιέσεις της κόλασης - ενσταντανέ γλεντιού, φαγοποτιού και διάφορων σπορτίφ ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων, μέσα στα...

καταγάλανα νερά του Αιγαίου «που Αγγέλοι φτερουγίζουν» Αν, καταφεύγοντας εξ ανάγκης πάλι στους μύθους και φέρνοντας στα μέτρα της εποχής μας την έννοια του τραγικού, φτιάχναμε μια ιστορία, σαν εκείνες που χρησιμοποιήθηκαν ως υλικό για να γράψουν οι αρχαίοι ποιητές τις αποκαλυπτικές τραγωδίες τους, θα είχαμε ένα έργο που θα πλησίαζε πιο πολύ στον Ευριπίδη, γιατί ήταν ο πρώτος που ψυχογράφησε τους ήρωες του, απογυμνώνοντας κατά κάποιον τρόπο τη γοητεία των μύθων που χρησιμοποίησε, αποκαλύπτοντας το ψυχικό χάος των μυθικών ηρωικών αρχετύπων.

Το ερώτημα βέβαια είναι αν θα μπορούσε ο σημερινός πρωθυπουργός να αποτελέσει αρχέτυπο ώστε να γίνει ο ήρωας της τραγωδίας μας. Θα απαντούσαμε χωρίς αμφιβολία ότι ναι, θα μπορούσε. Είναι ένα νέο αρχέτυπο ανώτατου άρχοντα, που μάλλον δεν έχει ξαναεμφανιστεί στην ιστορία! Είναι μια εντελώς πρωτότυπη μεταμφίεση της κόλασης. Δεν λέμε του Άδη γιατί από εκεί απουσίαζε η - άλλου πολιτισμού - ύπαρξη του πονηρού πνεύματος. Το είδωλο της πρωθυπουργικής εικόνας, που μας παρουσιάζεται, συμπυκνώνει ψυχοπαθολογικά χαρακτηριστικά που δεν θα μπορούσαν να λύσουν σε συνεργασία ούτε ο Φρόυντ, ο Γιούγκ, ο Ράιχ, ο Λακάν και άλλοι μεγάλοι των διαφόρων σχολών ψυχανάλυσης του 20ου αιώνα και των ημερών μας.
Λένε ότι το κακό δεν υπάρχει γιατί είναι η άρνηση του καλού. Τα ανύπαρκτο όμως στον κόσμο που ζούμε είναι το έρεβος που μέσα του φωλιάζουν όλα τα κατακάθια της ανθρώπινης ασυνειδησίας. Όλα αυτά, παίρνοντας τερατώδεις διαστάσεις, αποτελούν την κόλαση του καθένα και όλων μας, με τους δαίμονές της, που συχνά ξεφεύγουν μεταμφιεσμένοι με τα πιο καλοπροαίρετα χαρακτηριστικά για να μας παγιδέψουν και να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη του τέρατος που από την ανυπαρξία του, του δώσαμε υπόσταση.

Έτσι και πρωθυπουργική φιγούρα, ένα τίποτα που φοράει έναν μανδύα υφασμένο από την οικογενειακή ισχύ, τη συλλογική ανοησία, τους κάθε λογής συμβούλους και επικοινωνιολόγους, και κυρίως από μια απρόσωπη, απάνθρωπη και αδηφάγα παγκόσμια μηχανή, πρωταγωνιστεί στη σύγχρονη ελληνική τραγωδία, με φόντο το Αιγαίο. Η τραγωδία μας αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο στάδιο της Μεγάλης Ύβρεως. Εν τω μεταξύ, τα μέλη του χορού, οι Έλληνες, παρατηρητές και θύματα μαζί όλων των δρώμενων, υφίστανται το φόβο δίχως το έλεος, που το περιμένουν (από πού άραγε;), για να επέλθει η κάθαρση.
Κλωθώ

(απο ksipnistere)