Μπουρδελλάδα....

Αναρτήθηκε από “tsaousa” Λοιπόν, αρκετά. Μπορεί να βγήκα από Ελληνικούς όρχεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το σέβομαι απόλυτα εδώ και μερικά χρόνια. Πώς βρέθηκα εγώ σε μπουρδέλο; Γιατί μου έλαχε τέτοιο λαχείο; Υπάρχει περίπτωση να γίνει το μπουρδέλο κάτι άλλο; Μια γκαλερί έργων τέχνης λένε κάποιοι, με εκθέματα τις... εκατοντάδες -χιλιάδες σπερματεγχύσεις χαλασμένης φαιάς ουσίας. Μόνο αυτό μπορεί να γίνει αν αλλάξει χρήση; Όχι, δεν το δέχομαι. Προτού φύγω για το σούπερ μάρκετ Carrefour-Μαρινόπουλος προκειμένου να αγοράσω πανάκριβα τα κακοσυντηρημένα, ή και σάπια προϊόντα του, για να γεμίσω την κοιλίτσα μου με λίγο φαγητό να αντέξω στο μπουρδέλο, προλαβαίνω να πω δυο πράγματα. Μπορεί και τρία, και σαραντατρία, άσε το ταξίμετρο να γράφει, έτσι κι αλλιώς συνέχεια γράφει. Το Carrefour λοιπόν, και τα περισσότερα σούπερ μάρκετ μας ……. σκοτώνουν καθημερινώς με τα σκουληκιασμένα που πουλάνε, αλλά και με τις τιμές που τα πουλάνε. Ένα πρόχειρο παράδειγμα: 80 δραχμές είχαν οι φακές προ Ευρώ, 80 λεπτά γίνανε με το Ευρώ, 1,80 πήγαν σήμερα το σακουλάκι. Δηλαδή από 80 δραχμές οι φακές πριν 9 χρόνια, σήμερα κάνουν 612 δραχμές το σακουλάκι του μισού κιλού. Μόνο που οι γαμιομισθοί, παρέμειναν ίδιοι από τότε, και τώρα με το μνημόνιο-ζωή σ΄εμάς- μειώθηκαν κι άλλο. Μισθοί, συντάξεις, επιδόματα, όλα κάτω. Μόνο οι φακές επάνω. Η αξία ενός κιλού φακής είναι ίση πλέον με τον ιδρώτα που χύνει ο άνθρωπος για μια ώρα δουλειάς. Ως αξία λοιπόν, είμαστε ίσοι πια με τις φακές. Προχτές δεν σκότωσαν τον Γκιόλια. Μια σακούλα φακές πυροβολήσανε κι αν το καταλάβουνε αυτό οι δολοφόνοι μπορεί να νοιώσουμε και λίγο κότσοι, γιατί οι 17 σφαίρες που ξοδέψανε για να βγάλουνε απ΄τη μέση μια σακούλα με φακές, κοστίζουν μια τριανταριά κιβώτια φακές. Αυτή είναι η εικόνα της Μπουρδελλάδας. Σε όλους τους τομείς. Σαφής, ξεσαφής, αυτή είναι. Αρέσει, δεν αρέσει, αυτή είναι. Ό,τι ζούμε, ό,τι είμαστε και ό,τι υπάρχει γύρω μας, δεν αξίζουν παραπάνω από μια σακούλα άβραστες, ξερές φακές. Το λέω εγώ που ψήφισα ΠΑ.ΣΟ.Κ και είμαι πεπεισμένη ότι ήταν αναπόφευκτο τελικά να παραμείνουμε φακές, παρότι πίστεψα τον ΓΑΠ προ εκλογών πως θα γινόμασταν και πάλι άνθρωποι. Όταν η τελευταία κυβέρνηση της Ν.Δ έκοψε κάθε ρίζα μας με το ανθρώπινο γένος, τι να σου κάνει ο ΓΑΠ και κάθε ΓΑΠ; Ανά πέντε λεπτά αποκαλύπτονται τα έργα, οι δουλειές, τα κλαδευτήρια στα χέρια της τελευταίας εξαετίας, ανά πέντε λεπτά ακούς τις τσάπες τους να αντηχούν στο χρόνο, με τις οποίες μας έθαβαν βαθιά και πιο βαθιά στο χώμα. “Φακές ρε πούστηδες να γίνετε, φακές!” τραγούδαγαν και θάβανε. Τίποτα δεν μπορεί να κάνει ο ΓΑΠ, εκτός απ΄ το να ελπίζει ότι κλάδεψε από δω, πότισε από κει, ίσως μας φυτρώσει κάνα δαχτυλάκι πάλι, κάνα αυτάκι, και με τον καιρό ξαναγίνουμε άνθρωποι. Γι αυτό δεν μπορώ να ακούω γελοίες φακές να επιμένουν ότι στην παρούσα φάση θα γινόταν με άλλες τακτικές να μεταμορφωθούμε σε ανθρώπους. Ας γελάσω σαν φακή: (δεν έχω ήχο). Πρώτα απ΄όλα, για να ξαναγίνουμε άνθρωποι πρέπει να αποκτήσουμε ψυχή. Και από αυτό δεν έχουμε. Τη χάσαμε. Την έφαγε το χώμα, η πείνα μας η ίδια, οι ιδέες, η μαλακία του εγκεφάλου μας. Δεν πειράζει όμως. Η ψυχή ξαναφυτρώνει εύκολα, όπως η φακή σε μια νύχτα στον κεσέ με το βαμβάκι. Αρκεί να είναι καθαρό το βαμβάκι. Καθαρό βαμβάκι θα βρούμε στη Βουλή. Αν και εφόσον ξηλώσουνε από κει μέσα στο σύνολο τους τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που μας έθαψαν στο χώμα όταν ήταν κυβέρνηση, με πρώτο και καλύτερο το αρχιθάφτη τον Καραμανλή. Δεν μπορώ να τον βλέπω αραχτό κι ωραίο στον κεσέ μου, πάνω στο βαμβάκι. Τον θέλω στα σκουπίδια. Το ίδιο και τα φιλαράκια του. Τους χρεώνω το οριστικό θάψιμο ολόκληρου του Ελληνικού λαού με την ελπίδα για ταφόπλακα. Τους ονειρεύομαι στο χώμα και αυτούς, φακές, αλλά για πάντα. Το μόνο που μπορεί να κάνει ο ΓΑΠ μπας και μας δει ο ήλιος και φυτρώσει το χεράκι ή το αυτάκι μας πιο γρήγορα. Και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν το κάνει. Φοβάται κάτι; Αν φοβάται οτιδήποτε, στο χώμα και αυτός, πιο πέρα όμως, με τους άλλους. Η δικαιοσύνη είναι το καθαρό βαμβάκι της ψυχής μας, κι όποιος το βρομίζει μάς σκοτώνει αιωνίως. Με κάνατε φακή καθάρματα, μα φτιάχνω ψυχή να ξαναγίνω άνθρωπος. Και θα γίνω θέλετε δε θέλετε, σε κάποιο πρεβάζι του μπουρδέλου που δεν ντρέπεστε να αποκαλείτε “Ελλάδα”. Ψάχνω τον ήλιο μόνο, θα τον βρω όμως πού θα πάει; Σου το λέω ΓΑΠ. Τώρα είμαστε απλώς φακές, ακίνδυνες, αθώες. Μα οι φακές με τον καιρό πιάνουνε και σκουλήκια. Κλάδεψε, πότισε, αλλά καθάρισε επιπλέον. Και όσο αγκομαχούμε να φυτρώσουμε, βάλε μας κι ένα σκέπαστρο. Το χωραφάκι μπάζει από παντού. Δεν υπάρχει ασφάλεια, προστασία, ελπίδα. Αν είναι να κάνεις σκατά δουλειά, να πάμε όλοι στον κεσέ, εκτός από ψυχή να βγάλουμε μονάχοι μας και σώμα. Δεν θέλουμε άλλη μπουρδελλάδα. Δεν θέλουμε φακές, ούτε και φασολάδα. Άνθρωποι θέλουμε να είμαστε, όπως εκείνη τη στιγμή που μας γεννάει η μάνα μας.

(από itsaousa, cretanpatriot)