Γράφει η Ιδεοπηγή. Σε ιδεολογικό επίπεδο, γίνεται μάχη ιδεών μεταξύ, των υποστηρικτών της κοινωνίας της πληροφορίας και των υποστηρικτών της κοινωνίας της γνώσης.
Το ραδιόφωνο και η τηλεόραση, παρέχουν πληροφορία και όχι γνώση. Η αδυναμία έγκειται στην ταχύτητα μετάδοσης. Ο ακροατής και ο τηλεθεατής αντίστοιχα, δεν προλαβαίνουν να σκεφτούν και να κρίνουν, ούτε να διεισδύσουν στα νοήματα, των όσων ακούνε. Η σχέση τους με αυτά τα μέσα, είναι παθητική και όχι δημιουργική. Η εικόνα έχει βέβαια μεγάλη δύναμη αλλά απευθύνεται, κυρίως στο συναίσθημα.
Απ’ εναντίας, το κείμενο με την ευκολία του να ξαναδιαβαστεί, χωρίς τον... περιορισμό του χρόνου, εκτός από ενημέρωση παρέχει και γνώση. Οι εφημερίδες, κατεξοχήν εστίες κειμένων, έχασαν και χάνουν το αναγνωστικό τους κοινό επειδή, ταυτίστηκαν με τα κόμματα και τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους. Οι συντάκτες, (προφανώς όχι όλοι), γράφοντας κατ’ εντολή, κάνουν το μαύρο άσπρο εξοργίζοντας τον αναγνώστη.
Στα ιστολόγια, η ανάρτηση κειμένων και σχολίων, παρακινεί τον αναγνώστη να σκεφτεί, να κρίνει, να μάθει, να προβληματιστεί και τελικά να αποδεχτεί ή να απορρίψει, το κείμενο και ίσως και το ιστολόγιο. Αυτό σημαίνει ότι, τα ιστολόγια με πάρα πολλές αναρτήσεις, είναι δύσκολο να παρακολουθηθούν από όλους τους αναγνώστες, με συνέπεια κείμενα σχόλια και ιδέες, να μην έχουν διαβαστεί καθόλου.
Η αδυναμία της ταχύτητας, δεν έχει αρνητικές συνέπειες στον κινηματογράφο και το θέατρο γιατί, η μαγεία τους, καθηλώνει τον θεατή και τον δένει συναισθηματικά τόσο, ώστε σχεδόν ζει το έργο. Η συναισθηματική φόρτιση, είναι τόσο ισχυρή, που ο προβληματισμός για την κάθαρση και τα μηνύματα του έργου, οδηγούν δημιουργικά τον θεατή στη γνώση.
(από ideopigi)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου