Γιατί αρνούμαστε τη θεραπεία;

Το ευαγγέλιο του παραλυτικού όπως το λέμε στην εκκλησιαστική εμπειρία της κοινότητος, είναι ένα ανάγνωσμα που όσες φορές και αν το διαβάσω πάντα κάτι νέο, καινό, φωτεινό και σύγχρονο της ιστορίας μου αναγνωρίζω। Είναι ίσως το πιο σημαντικό ο λόγος του Χριστού να γίνεται τώρα, σήμερα των ανθρώπων άρα ιστορία, δρόμος και διαδρομή. Σ’ ένα από τα πολλά σημεία που θα μπορούσε κανείς να αναπαυθεί εσωτερικά και να πλατυνθεί υπαρξιακά είναι, μια ερώτηση που... απευθύνει πολύ συχνά ο Χριστός μέσα στις ευαγγελικές διηγήσεις και πιο συγκεκριμένα σε αρκετές περιπτώσεις θεραπειών.Ο Χριστός πολλές φορές πριν προσπαθήσει να θεραπεύσει έναν άνθρωπο τον ρωτάει: «θέλεις υγιής γενέσθαι;» Θέλεις να γίνει καλά, να θεραπευθείς;» .

 Ένα εύλογο ερώτημα που γεννάτε από πολλούς ανθρώπους και ομολογώ ότι και σε εμένα υπήρξε σε παλαιότερες εποχές,είναι, μα καλά γιατί ο Χριστός ρωτάει; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που υποφέρει, πάσχει και μάλιστα από σοβαρότατες ασθένειες και να μην επιθυμεί την θεραπεία του;Η πιο συχνή αλλά ομολογώ ελλιπής κατά την δική μου αντίληψη απάντηση που μας έδιναν στην θεολογικές σχολές ήταν ότι ο Χριστός σέβεται την ελευθερία του κάθε ανθρώπου και γι αυτό δεν θέλει να επιτελέσει κάποιο θαύμα χωρίς την συγκατάθεση του πάσχοντα. Δεν λέω ότι δεν είναι σωστή η ερμηνεία αλλά αισθάνομαι ότι δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος όπου ο Χριστός επιμένει τόσο πολύ στην συγκατάθεση του ασθενούς στο δρόμο της αποκατάστασης. 

Νομίζω ότι ο Χριστός ρωτάει, γιατί γνωρίζει ότι η θεραπεία ως ουσιαστική εσωτερική πράξη του ανθρώπου, που μεταμορφώνει την ζωή και αλλάζει συνήθειες και μορφές ψευδών αυτονοήτων, δεν είναι μια απλή υπόθεση. Δηλαδή δεν είναι αυτονόητο ότι όλοι οι άνθρωποι στο βαθύτερο επίπεδο του εαυτού τους, επιθυμούν την θεραπεία, ακόμη και την ώρα που επίμονα την ζητούν.Πολλές φορές μια αρρώστια είναι πολύ πιο βολική από την υγεία. 

Πολλοί άνθρωποι έχουν μάθει να ζουν και να υπάρχουν με την κυριολεκτική σημασία του όρου, υποδυόμενοι το ρόλο του θύματος, του κακόμοιρου, του άτυχου, του αδύναμου. Θέλουν να αισθάνονται ανήμποροι ώστε να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της ζωής, στις ευθύνες της, στην σκληρότητα της, στην αβεβαιότητας της. Προτιμούν την ασθένεια, το «πρόβλημα», την «αδυναμία» γιατί χωρίς αυτές θα έπρεπε να αναλάβουν ουσιαστική θέση και στάση στην ζωή. Θα έπρεπε να αγωνιστούν απέναντι στους εσωτερικούς και εξωτερικούς εφιάλτες. Και πολλοί συνάνθρωποι μας τούτο δεν το αντέχουν. Δεν το υποφέρουν. Είναι αβάστακτο το άγχος, ο φόβος και ο πανικός που προκαλείται στην ύπαρξη τους, από τις ευθύνες και την σκληρή πραγματικότητα που ονομάζεται ζωή. 

Επίσης ο Χριστός, γνωρίζοντας τα παραπάνω, κατανοεί αρκετά καλά ότι μια ασθένεια ολοκληρώνει την διαδικασία αποκατάστασης, μονάχα όταν αλλάξει ο άρρωστος τρόπος ζωής μας.Η ουσιαστική θεραπεία επέρχεται όταν μεταμορφώνεται η ζωή μας, οι σχέσεις μας και ο σχετισμός μας με πρόσωπα και πράγματα, με τον εαυτό μας, την κοινωνία, την φύση, την ζωή την ίδια। Διαφορετικά μένουμε στην επιφάνεια της συμπτωματολογίας που όμως είναι μόνο το κέλυφος την κρυμμένης ουσίας που δεν είναι άλλη από την συνολική παρουσία μας στην τέχνη της ζωής.

(από π. Λίβυος)