Βαμπιρισμός καί δαιμονοπληξία.

Τό φαινόμενο τοῦ βαμπιρισμοῦ σήμερα.

Στίς μέρες μας μποροῦμε νά μιλήσουμε γιά «βαμπιρομανία» καί φρενίτιδα μέ τούς ζωντανούς - νεκρούς, δηλαδή τούς βρυκόλακες τῶν λαϊκῶν προλήψεων καί παραδόσεων. Ὁ μύθος τοῦ αἱμοδιψοῦς Πρίγκηπα τῆς Τρανσυλβανίας καί οἱ ταινίες τῆς δεκαετίας τοῦ ’50 ἦταν μόνον ἡ ἀρχή. Σήμερα παρατηρεῖται στίς Η.Π.Α. τό φαινόμενο σέ διάφορα ὁμαδικά πάρτυ νά...
γίνεται αἱμοληψία ὡς ἀκραία μορφή κοινωνικῆς ἀνατροπῆς καί πρόκλησης (!) ἀπό μεθυσμένους νεαρούς, ἐνῶ στόν ἡμερήσιο τύπο μερικές φορές καταγράφονται νυχτερινές ἐπιθέσεις ἀπό ἐφήβους πού μέ εἰδική σύριγγα θέλησαν νά «δοκιμάσουν» τό αἷμα ἀνύποπτων περαστικῶν. Τό ἐφηβικό μυθιστόρημα «Τό Λυκόφως» (Twilight) τῆς Stephenie Meyer γιά τό δεκαεπτάχρονο κορίτσι, πού ἐρωτεύτηκε ἕναν ὄμορφο βρυκόλακα, τό ἐμπνεύστηκε ἡ συγγραφέας ἀπό ἕνα παράξενο ὄνειρό της (!) στίς 2 Ἰουνίου 2003 μέ τό ἴδιο θέμα καί τό διασκεύασε στό 13ο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου της. Τό βιβλίο τῆς Meyer ἔγινε ἀνάρπαστο, σέ σημεῖο νά ξεπεράσει στά εὐπώλητα γιά παιδιά (!) τοῦ 2005 μέσα σέ ἕνα μήνα ἀκόμη καί τόν «μάγο» Χάρρυ Πότερ τῆς Ρόουλινγκ, ἐνῶ ὑπῆρξε τό πρῶτο μιᾶς τετραλογίας «The Twilight Saga» (ἀκολούθησαν ἡ «Νέα Σελήνη» (New Moon), ἡ «Ἔκλειψη» (Eclipse) καί ἡ «Χαραυγή» (Breaking Dawn). Στό ἐξώφυλλο τοῦ πρώτου βιβλίο της ἡ συγγραφέας ἔθεσε ἕνα μῆλο ἀνάμεσα σέ δύο χέρια, τό ὁποῖο κατά τή δήλωσή της ἀναπαριστάνει τόν ἀπαγορευμένο καρπό τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως καί συμβολίζει τήν ἀληθινή γνώση τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ (Γεν. 2,17), δηλαδή τόν ἀπαγορευμένο ἔρωτα τῆς δεκαεπτάχρονης Ἰσαβέλλας καί τοῦ ὄμορφου βρυκόλακα Ἔντουαρντ. Ἡ κινηματογραφική μεταφορά τοῦ πρώτου βιβλίου (μέ πρωταγωνιστές τήν Kristen Stewart καί τόν Romert Pattinson) τόν Νοέμβριο τοῦ 2008 ἀπέφερε ἰλιγγιώδη ἔσοδα στήν ἑταιρεία Summit Entertainment πού τό φρόντισε, ἐνῶ στοίχειωσε τά ὄνειρα πολλῶν ἐφήβων κοριτσιῶν ἀνά τήν ὑφήλιο. Οἱ λογοτεχνικοί κριτικοί τῶν ἀμερικανικῶν ἐφημερίδων ἔγραψαν διθυραμβικές κριτικές γιά τά βιβλία τῆς Meyer, τονίζοντας μεταξύ ἄλλων τόν συνδυασμό σεξουαλικῶν φαντασιώσεων, τῆς νεανικῆς ἀποξένωσης καί τάσης γιά αὐτονόμηση, καί τοῦ σκοτεινοῦ ρομαντισμοῦ γιά τόν ὁποῖον διψᾶ ἡ νεολαία (… Τά σχόλια ἐναπόκεινται στούς ἐχέφρονες ἀναγνῶστες μας). Συγχρόνως, τηλεοπτικές σειρές πού προβάλλονται ἐδῶ καί καιρό καί ἀπό ἑλληνικούς ἰδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, μέ ἥρωες βρυκόλακες πού ἀντιμάχονται τό κακό (…!), ὅπως τό «True Blood» πού βρίσκεται ἤδη σέ τρίτη σαιζόν τηλεοπτικῆς προβολῆς, καθηλώνουν πολλούς νεαρούς τηλεθεατές, ἐνῶ σέ πολλές περιπτώσεις οἱ «μοντέρνοι» γονεῖς παρακολουθοῦν τέτοιες σειρές μέ τούς νεαρούς βλαστούς τους. Ἡ φρενίτιδα γιά τά σκοτεινά πλάσματα παρουσιάζει ἀνησυχητικές διαστάσεις καί σέ ψυχιατρικά κρούσματα σέ σχέση μέ τά ἀλλόκοτα ἐγκλήματα καί τήν ἔξαρση τῆς τυφλῆς βίας στήν ἐποχή μας, παράλληλα μέ φαινόμενα νεοσατανιστικῶν τελετῶν καί ἀναβιώσεων πρωτογονικῶν θρησκειῶν μέ τελετές ἀνθρωποθυσίας.

Ἱστορία καί μυθιστορηματική φαντασία

Ὡς γνωστόν, τήν ἱστορική μορφή του γενναίου πρίγκηπα τῆς Βλαχίας Βλάντ Γ΄ Τσέπες (στά ρουμανικά σημαίνει «παλουκωτής») Ντρακούλ (κύρια βασιλεία του 1456-1462), πού ἀντιστάθηκε ἡρωϊκά μπρός στήν ἐπικείμενη κατάκτηση τῆς πατρίδας του ἀπό τούς Τούρκους, διαμόρφωσε στό φρικτό τέρας τῆς κολάσεως ὁ Ἰρλανδός συγγραφέας Bram Stoker (1897) ἐμπνευσμένος ἀπό ψευδοϊστορικά στοιχεῖα γιά τίς ἀγριότητες (στόν πόλεμο) τοῦ Βλάχου ἡγεμόνα, λαϊκές βαλκανικές δεισιδαιμονίες, ἀλχημιστικά καί νεοσατανιστικά δρώμενα, καθώς καί ἄλλα σκοτεινά μυθιστορήματα τρόμου (gothic) πού ἦταν τότε τῆς μόδας (ὅπως ὁ «Φρανκενστάϊν» τῆς Μαίρης Σέλλεϋ). Σημειώνουμε γιά τήν ἱστορία ὅτι μετά τή βουβή κινηματογραφική ταινία τοῦ F. Murnau «Nosferatu: Μιά συμφωνία τρόμου» (1922) καί τίς ταινίες ὅπου πρωταγωνιστοῦσε ὁ Κόμης Δράκουλας - Christopher Lee τῶν δεκαετιῶν τοῦ ’50 καί τοῦ ’60, αἴσθηση προκάλεσε ἡ μεταφορά τοῦ μυθιστορήματος τοῦ Στόουκερ στόν «Δράκουλα» τοῦ Φρ. Κόπολα (1992) μέ πρωταγωνιστές τόν Γκάρυ Ὄλντμαν καί τή Γουϊνόνα Ράϊντερ. Μάλιστα, αὐτές τίς μέρες καί ἕως τόν Ὀκτώβριο στό Ἐθνικό Μουσεῖο Τεχνῶν στό Βουκουρέστι παρουσιάζεται ἔκθεση μέ θέμα «Δράκουλας, βοεβόδας καί βρυκόλακας», προκειμένου νά παρακολουθήσει τό πνευματικό κοινό τῆς ρουμανικῆς πρωτεύουσας τίς ἱστορικές μαρτυρίες πού ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ Κόμης Δράκουλας ὑπῆρξε θύμα προπαγάνδας σέ βάρος του ἀπό τή Δυτική Εὐρώπη καί ἀπό τούς προύχοντες πολιτικούς ἀντιπάλους του, μέ στόχο νά παρουσιαστεῖ ἡ Ἀνατολική Εὐρώπη σάν πρωτόγονη καί πηγή τοῦ κακοῦ, ὅπως δήλωσε ἡ ὑπεύθυνη ἐπιμελήτρια γιά τήν ἔκθεση ἱστορικός Μάργκοτ Ράουχ. Αὐτή ἡ ἔκθεση εἶχε φιλοξενηθεῖ στή Βιέννη τό 2008 γιά τά 111 χρόνια ἀπό τήν ἔκδοση τοῦ μυθιστορήματος τοῦ Στόουκερ. Ὅποιος ἐνδιαφέρεται νά διαβάσει περισσότερα γιά τήν παραφιλολογική διασκευή τοῦ γενναίου πρίγκηπα τῆς Βλαχίας στό πρόσωπο τῆς φρίκης τοῦ ἐπιστολικοῦ μυθιστορήματος τοῦ Στόουκερ, δέν ἔχει παρά νά ἀνατρέξει στήν κλασική μελέτη «In Search of Dracula» (1972) τῶν εἰδημόνων περί τήν βαμπιρική λογοτεχνία καί λαογραφία Radu Florescu καί Raymond McNally. Καταλαβαίνουμε ὅτι τό φρικιαστικό λογοτεχνικό ἔργο τοῦ Στόουκερ, πού ἐνέχεται στή διατράνωση τῆς βαμπιρικῆς φιλολογίας, παρουσιάζει συμβολικά διάφορα κοινωνικά καί ἱστορικά στοιχεῖα: τή θέση τῶν γυναικῶν στή Βικτωριανή Ἀγγλία, τήν ἀνθρώπινη ἁμαρτία στίς παρυφές τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου καί μέ τήν ἄγνοια τοῦ ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ ὑπό Τουρκοκρατία, τόν ἀνασκολοπισμό τῶν Τούρκων εἰσβολέων (περί τούς 100.000…) γιά ἐκφοβισμό τῶν ἐπερχομένων ἀσιατικῶν ὀρδῶν, κ.ἄ., ἐνῶ ὁρισμένοι μελετητές πιστεύουν ὅτι ἀδιαφορώντας γιά τίς ρουμανικές πηγές ὁ Ἰρλανδός συγγραφέας ἐπηρεάστηκε ἀπό τήν ἱστορική φημολογία γιά τήν Κόμησσα Ἐλισάβετ Barhory ἀπό τήν Οὐγγαρία, ἡ ὁποία λέγεται ὅτι ἐπί τῶν ἡμερῶν της βασάνισε καί σκότωσε ἀπό 36 ὡς 700 νεαρές συντοπίτισσές της, προκειμένου νά κάνει μπάνιο στό αἷμα τους πού, ὅπως πίστευε θά τήν καθιστοῦσε αἰωνίως νέα καί ἀγέραστη. Ἄλλωστε, τίς λογοτεχνικές ἀρετές αὐτές διαισθάνθηκε ἀπό ὅ,τι φαίνεται καί ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης πού ἀποδείχθηκε ἐσχάτως ὅτι ὑπῆρξε ὁ πρῶτος μεταφραστής στή γλώσσα μας τοῦ μυθιστορήματος τοῦ Στόουκερ σέ συνέχειες στήν ἐφημερίδα «Νέον Ἄστυ» τό 1903 (βλ. περισσότερα στό βιβλίο τοῦ Λάμπρου Καμπερίδη μέ τίτλο «"... μέ ἐντάφια κτερίσματα": Ὁ Πύργος τοῦ Δράκουλα καί ὁ "μεταφραστής" Παπαδιαμάντης», ἔκδ. Δόμος, 2010) – μέ πρωτεύουσα ἀνάμεσά τους τήν κατάληξη τοῦ ἀποστασιοποιημένου ἀπό τόν Θεό ἀνθρώπου (ὅπως καί στή «Φόνισσα»).

Ἡ λαογραφική μελέτη

Περισσότερο γνωστές στό κοινό εἶναι οἱ παραδόσεις τῆς Ρουμανίας καί τῆς Κεντρικῆς Εὐρώπης γιά τά βαμπίρ, ὅμως καί στόν ἑλληνικό χῶρο συναντῶνται πλούσιες παραδόσεις (βουρβούλακες ἤ βρυκολάκιοι ἢ καταχανάδες), ἰδίως στή Μ. Ἀσία, τόν Πόντο καί τά νησιά τῶν Κυκλάδων (εὐεξήγητες γιά τήν πολύπαθη καί αἱμοστάλακτη ἱστορία τῶν τόπων αὐτῶν). Πρόκειται γιά σώματα νεκρῶν πού ἐπανέρχονται ἀνήσυχα στή ζωή μετά ἀπό ἐκκλησιαστικό ἀφορισμό, ἀνεξομολόγητο ἔγκλημα πού διέπραξαν ὅταν βρίσκονταν στή ζωή (φόνο, βιασμό, ἱεροσυλία, κ.τ.ὅ.), δαιμονοκατοχή κ.ἄ. καί μποροῦν νά μεταμορφώνονται σέ διάφορα ζῶα (λύκους, σκύλους, νυχτερίδες) τή νύχτα. Συνδέονται ἄμεσα μέ τό κακό καί τόν διάβολο ἢ τή μαύρη μαγεία, σάν τά ζόμπι τῶν ἀφρικανικῶν καί ἀϊτινῶν παραδόσεων (θρησκειῶν βουντού), καί, κατά τή λαϊκή ἀντίληψη, εἶναι «τυμπανιαῖα» πτώματα, φουσκωμένοι ἀπό τό ἀνθρώπινο αἷμα πού γεύτηκαν. «Μαγαρίζουν» (λερώνουν) τό σπίτι συγγενικῶν τους προσώπων καί βασανίζουν πρῶτα τούς συγγενεῖς τους. Δέν πρέπει νά συγχέονται μέ τά βαμπίρ τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης, πού διαθέτουν δικές τους παραδόσεις, οὔτε μέ τά προϊόντα λογοτεχνικῆς φαντασίας, ὅπως ὁ Δράκουλας τοῦ Στόουκερ, τό Βαμπίρ τοῦ Τζών Πολλιντόρι, ἡ Καμίλλα τοῦ Λέ Φανού. Τά τελευταῖα τρέφονται μέ τό αἶμα τῶν ζωντανῶν. Μένουν στούς τάφους τους κατά τή διάρκεια τῆς μέρας καί βγαίνουν ἀπ' αυτούς μόλις νυχτώσει, ἐξαιτίας τῆς ἀδυναμίας τους στό ἡλιακό φῶς. Συνήθως παρουσιάζονται μέ κυνόδοντες μεγαλύτερους τοῦ κανονικοῦ, τούς ὁποίους χρησιμοποιοῦν γιά νά τρυποῦν τόν λαιμό καί τό ἄλλο σῶμα τῶν θυμάτων τους. Ναί μέν ὁρισμένες παρανοήσεις χωρίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μπορεῖ νά γέννησαν τέτοιες δοξασίες (π.χ. «Πρόσεξε ἐξάπαντος νά μή φᾶς αἷμα, γιατί τό αἷμα εἶναι ἡ ψυχή τοῦ ζώου» Δευτερ. 12, 23, ὅπου κατά γράμμα προσκολλήθηκαν καί οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ), ἀλλά σέ ὅλες τίς μυθικές περιπτώσεις, κύρια αἰτία πού «ξυπνᾶ» τέτοια τέρατα εἶναι εἴτε τό ἀδικαίωτο ἔγκλημα, πού πληρώνεται ἀπό ἐκδικητή - νεκρό, εἴτε ἡ προσβολή τῶν θείων καί ὁ ἀφορισμός (κατάρα - ἀποκοπή) ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Ἡ ψυχιατρική προσέγγιση τοῦ φαινομένου

Καθώς γίνεται ἀντιληπτό, ἄλλο εἶναι ἡ λογοτεχνική κριτική καί ἄλλο ἡ ὑποβόσκουσα παραθρησκευτική κουλτούρα σέ θεάματα καί ἀναγνώσματα πού δέν λείπει τό σύμβολο τοῦ Σταυροῦ καί οἱ μεταμορφώσεις τῶν ἀνθρωπίνων πλασμάτων σέ αἱμοδιψῆ τέρατα μέ ἐρωτισμό καί ὑπερφυσικές δυνάμεις. Ψυχιατρικά, τέτοια θεάματα ἀσκοῦν ἔντονη ὑποβολή μέ τάσεις κοινωνικοῦ ἀπομονωτισμοῦ ἢ ψυχογενοῦς ἐπιθετικότητας σέ ἐφήβους πού αἰσθάνονται μειονεκτικά ἢ στερημένοι, στό πλαίσιο μιᾶς κοινωνίας πού ἐπικροτεῖ τήν ἀδικία καί τό εὔκολο κέρδος μέ κάθε τίμημα. Τό «ἀπελευθερωμένο» ἀπό κοινωνικές συμβάσεις πνεῦμα, πού παροτρύνεται νά ἐξωτερικεύει τά ζωώδη ὁρμέμφυτά του (πείνα, δίψα, ἀναπαραγωγή, ἐξουσία) ἔναντι τῶν «κατωτέρων» συνανθρώπων του, θεωρεῖται ἀπαλλαγμένο ἀπό νοοτροπίες πού τό κρατοῦν σέ κοινωνική στασιμότητα. Ὁ συνδυασμός μοτίβων τύπου «περιφρόνηση γνωστῶν θρησκειῶν», «πρόκληση τῶν τετριμμένων ἠθῶν», «ἀντίστροφη ἠθική», «μαύρη μαγεία καί πανσεξουαλισμός», «προσβολή ἣ ἀποφυγή θρησκευτικῶν συμβόλων» (π.χ. τοῦ Σταυροῦ, πού συναιρεῖ τή χριστολογία τῆς πίστεώς μας), «πρωτόγονος ἐρωτισμός», «κατάργηση οἰκογενειακῶν δεσμῶν ἐξ αἵματος καί ἀντικατάστασή τους μέ πρωτόγνωρες σχέσεις» (π.χ. σεξουαλικῆς ἐξάρτησης κτλ.) προκαλεῖ παραβατική σύγχυση στά ἀνυποψίαστα θύματα τοῦ κοινωνικοῦ συρμοῦ καί τῆς παντοδύναμης τηλεοπτικῆς εἰκόνας· ἰδίως ὅταν συνδυάζονται καί μέ καθεύδουσα ἐκκλησιαστική μέριμνα ἢ τήν ἀγγλοσαξονικοῦ τύπου παραλογοτεχνία τρόμου (μεταποικιοκρατικό σύνδρομο στή λογοτεχνία καί στόν πολιτισμό). Ἐπίσης, τό σπάνιο αἱματολογικό νόσημα πού εἶναι γνωστό ὡς «πορφυρία», μπορεῖ νά ἐνέτεινε τίς μεσαιωνικές ἀναφορές γιά τά αἱμοβόρα κτήνη. Ἡ ἐν λόγῳ ἀσθένεια ἐντοπίζεται στήν ἐρυθροποιητίνη καί περιγράφεται κυρίως ὡς ἔλλειψη ἐρυθρῶν αἱμοσφαιρίων ἀπό τό αἷμα, ἐπιφέροντας μιά ὑπερευαισθησία (ὑπεραλλεργία) στό φῶς τοῦ ἥλιου, μέ παράλληλα νευρολογικά καί παθολογικά συμπτώματα (μέλη, νύχια, πολλαπλασιασμό παθογένειας μετά τή βρώση σκόρδου, κ.ἄ.).

Ἔγκριτοι ψυχίατροι ἔχουν ἐπισημάνει (βλ. χαρακτηριστικά τό δημοσίευμα «Case report: Vampirism and schizophrenia» τῶν Brendan D Kelly, Zainab Abood & David Shanley, Ir J Psych Med 1999; 16(3): 114-117) ὅτι δέν πρόκειται ἁπλῶς γιά μία μορφή ἰδεοληψίας στό πλαίσιο τῆς ἀντιδραστικότητας τοῦ ἐφήβου, ἀλλά ὅτι ὁ βαμπιρισμός μπορεῖ νά ἐξελιχθεῖ σέ ἐνεργητική μορφή ψύχωσης, ἕως καί σχιζοειδεῖς μορφές, μέ σεξουαλική διέγερση καί ψυχωτικές παραισθήσεις πόσης ἢ ἀπομύζησης αἵματος ἰδιαίτερα σέ εὐαίσθητες κοινωνικές ὁμάδες (ἐφήβους θύματα ψυχοδιεγερτικῶν οὐσιῶν, τρομολαγνείας, παιδιά μέ σχολική ἀπομόνωση καί ἀπό διαλυμένες οἰκογένειες, κτλ.). Βλ. ἐπίσης τή μελέτη «An Adolescent Vampire Cult in Rural America: Clinical Issues and Case Study», τῶν Thomas W. Miller, Lane J. Veltkamp, Robert F. Kraus, Tina Lane καί Tag Heister στό Child Psychiatry & Human Development 29 (3), 209-212, ὅπου γίνεται λόγος γιά τἰς σχετικές μεθόδους προσηλυτισμοῦ ἐφήβων σέ ἐπαρχίες τῆς ἀμερικανικῆς ἠπείρου. Τέλος, δέν πρέπει νά ξεχάσουμε καί στή χώρα μας τόν ἀπόηχο τῶν ἀπεχθεστάτων ἐγκλημάτων τῆς σατανιστικῆς σπείρας τῆς Παλλήνης, πού συνελήφθησαν παραμονές Πρωτοχρονιᾶς τοῦ 1994, στή δράση τῶν ὁποίων ἡ λατρεία καί ἡ αἱμοποσία (κυριολεκτική καί συμβολικὴ) βρισκόταν στήν ἡμερήσια διάταξη καί ἀποτελοῦσε μία ἀπό τίς τελετές μύησης τῶν νέων μελῶν, ἰδίως τῶν θηλυκῶν (μαζί μέ τούς βιασμούς καί τίς ἐγκληματικές ἐπιδόσεις…).

Γιά νά ὁλοκληρώσουμε τό βαμπιρικό προφίλ τοῦ νεοσατανισμοῦ, θυμίζουμε καί τό εἰδεχθές ἔγκλημα πού σχετιζόταν μέ τόν διάσημο σκηνοθέτη (καί μαίτρ τοῦ εἴδους γιά ταινίες σατανιστικοῦ περιεχομένου, ὅπως «Τό μωρό τῆς Ρόζμαρι»), Ρομάν Πολάνσκυ (καταζητούμενο καί γιά ἀποπλάνηση ἀνήλικης στίς Η.Π.Α.): κατά τή διάρκεια ὁμαδικῆς σατανιστικῆς τελετῆς καί ὀργίων στή βίλλα τοῦ σκηνοθέτη στό Λός Ἄντζελες στίς 9 Αὐγούστου 1969, μία ὁμάδα τεσσάρων ὀπαδῶν τοῦ ψυχοπαθοῦς σατανιστῆ Τσάρλς Μάνσον, τοῦ λεγομένου καί «σατανᾶ Μάνσον», ἐπιστήθιου φίλου καί μέντορα τοῦ σκηνοθέτη, δολοφόνησαν βίαια τήν ὀκτώ μηνῶν ἔγκυο ἠθοποιό Σάρον Τέϊτ, σύζυγο τοῦ Πολάνσκι, μαζί μέ τέσσερις φίλους της καί τόν γιό τοῦ κηπουροῦ τους. Ἡ Τέϊτ ἱκέτευε γιά τό ἀγέννητο παιδί της, τό ὁποῖο διαμέλισαν μπροστά της ἀφοῦ τῆς τό ἔβγαλαν μέ μαχαίρι καί ἐνόσῳ χαροπάλευε ζητώντας βοήθεια, χωρίς ὅμως ἀποτέλεσμα. Τό ὄργιο ἀνθρωποθυσίας περιλάμβανε αἱμοποσία ἀπό τά θύματά τους ὑπό τό βλέμμα τοῦ Μάνσον. Ὁ σκηνοθέτης ἀθωώθηκε ὡς ἀπουσιάζων γιά γυρίσματα στήν Εὐρώπη (ὁποία σύμπτωσις… ἐνῶ γύριζε τή «Νύχτα τῶν Βρυκολάκων»!), ἐνῶ στή συνέχεια ἐπιδόθηκε σε ἄλλες ταινίες μέ θέμα τή διαβολική παρουσία.

Ἡ παραθρησκευτική πλευρὰ

Δυστυχῶς, οἱ συμπτώσεις στίς παραστάσεις καί στά κρούσματα ἰδεολογικῆς (καί ὄχι μόνο, ὅπως προαναφέρθηκε) βίας μᾶς ἀναγκάζει νά καταφύγουμε καί στή θρησκευτική - ἤ, μᾶλλον, παραθρησκευτική - ἄποψη γιά τό θέμα. Στό κανονικό βιβλίο - ὁδηγό τῆς Ὀρθόδοξης πατερικότητας, τό «Πηδάλιον» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης σημειώνει γιά τούς ἐλαφροΐσκιωτους Χριστιανούς, πού ἔβλεπαν καί κυνηγοῦσαν φαντάσματα καί βρυκόλακες, ὅτι πρόκειται γιά μεθοδεῖες τοῦ πονηροῦ. Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὀρθοτομεῖ καί διατυπώνει τήν αὐθεντική θέση τῆς Ἐκκλησίας, καθὼς ἡ αἱμοδιψία λειτουργεῖ ὡς ἀντίτυπος τῆς Θείας Μεταλήψεως τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος Χριστοῦ. Στὶς δαιμονόπληκτες φαντασιώσεις τῶν βρυκολακοφρόνων ὁ ἀρχέκακος Ὄφις καί ἀπ’ ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνος ἀνταποκρίνεται ἄλλοτε προκαλώντας τρόμο μέ «ὑπερφυσικές ἐμφανίσεις» κακοποιῶν πνευμάτων νεκρῶν καί ἄλλοτε μέ τήν ταύτιση τῶν φοβουμένων μέ τά τρομακτικά πλάσματα πού ὀρρωδοῦν πρό τῆς σημείωσης τοῦ τιμίου Σταυροῦ, πάντοτε γιά νά ἐπιβάλλει τήν ἐντύπωση ὅτι εἶναι ὁ κοσμοκράτορας τοῦ αἰῶνος τούτου. Τήν πίστη στίς ἀηδιαστικές φαντασίες τῶν πονηρῶν πνευμάτων ἐκμεταλλεύεται πλέον ἡ βιομηχανία τοῦ «μοντέρνου» κόσμου μας, ἀναπτύσσοντας παράλληλα μία βιομηχανία τρόμου καί ἐρωτικῶν παραισθήσεων: ἡ μέθοδος αὐτή, πού χρησιμοποιεῖται εὐρέως ἀπό πολλά παραθρησκευτικά γκρουπούσκουλα καί τρομοκρατικές σέκτες, εἶναι γνωστή ὡς «χειρισμός ἀνθρώπινου δυναμικοῦ», δηλαδή μία μορφή ἐπιβολῆς καί δημιουργίας σχέσεων ψυχολογικῆς ἐξάρτησης μέ τούς ὑποκείμενους στά φοβικά σύνδρομα. Πού ὁδηγεῖ, σέ τελευταία ἀνάλυση, αὐτή ἡ διαφημιστική προαγωγή τοῦ βαμπιρισμοῦ;

Τά πράγματα μιλᾶνε ἀπό μόνα τους. Τό φαινόμενο θυμίζει καί τόν Χάρρυ Πότερ, τήν παιδική ὑποβολή μαγικοθρησκευτικῶν παραστάσεων, μέ σκοπό τήν ψυχολογική ἐξοικείωση τοῦ νεανικοῦ κοινοῦ μέ τόν κόσμο τῆς μαγείας ἀντιπρόταση στήν ἐκκλησαστική συμμετοχή καί λατρεία. Μέ τόν βαμπιρισμό εἰσάγεται ἀπροκάλυπτα ἡ σκοτεινή λατρεία τοῦ ἑωσφόρου καί τῶν συνοδῶν του, πού μισοῦν τό φῶς καί ὑπόσχονται ἀθανασία διά τῆς αἱμοποσίας…! Μήπως οἱ γονεῖς καί οἱ ψυχολογικοκοινωνικοί φορεῖς πρέπει νά ἀρχίσουν νά ἀνησυχοῦν; Ἡ γνήσια ἐκκλησιαστική ζωή καί ἡ συμμετοχή στά θεῖα Μυστήρια, κυρίως τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, μπορεῖ συχνά νά δώσει ἀπροσδόκητες ἀπαντήσεις στά ἐρωτήματα μιᾶς ἐφηβικῆς ψυχῆς… ὁπωσδήποτε, πιό σοβαρές ἀπό τήν προσφυγή στήν πηρέσσουσα καί ὄχι ἀνιδιοτελή φαντασία ἀρρώστων νόων. 

(από «Ορθοδοξία και αιρεσεις», thesecretrealtruth)