Η ψυχική ισορροπία στο μικροσκόπιο.

Ζούμε σε μια εποχή η οποία κυρίως χαρακτηρίζεται ως εποχή της σύγχυσης και των εμμονών με την ψυχιατρική έννοια του όρου του υπέρμετρου "εγώ", του "φαίνεσθαι" σε αντίθεση με το "είναι" Απ' αυτές "αρετές" δεν θα μπορούσε να ξεφύγει και η περιοχή του Μεσολογγίου (άλλοι θα βρουν παντού ομοιότητες) Μια πόλη που μέσα στα γενικότερα οικονομικά προβλήματα της χώρας ζει μέσα στη σύγχυση της στις εμμονές των ανθρώπων της, στην κατάθλιψη και σε τελικό στάδιο στην ακηδία, του εγωισμού, του ότι δηλώσεις είσαι κλπ. Αυτό δεν χρειάζεται κανείς να είναι ειδικός ψυχίατρος για να το διαπιστώσει. Αρκεί ένα παρατηρητικό μάτι σε γεγονότα, αντιδράσεις, φυσιογνωμίες και συμπεριφορές κατοίκων κλπ για να το συμπεράνει. Βέβαια αυτά τα φαινόμενα κυριαρχούν όπου υπάρχει άνθρωπος. Πιθανόν αλλά εγώ θέλω να μιλήσω για την πόλη μας.

Μερικές παρατηρήσεις θα σας πείσουν πιστεύω για τα λεγόμενα.

Έχετε ακούσει τις φράσεις: "θα μου πεις εσύ εμένα..." ή "Ούτε και γώ ξέρω πόσο....", ή "Δεν ξέρω εγώ θα ξέρεις εσύ....." ή σε συζητήσεις σε πρόταση υπάρχει η λέξει "εγώ".

Έχετε βιώσει όλοι πιστεύω την προσπάθεια που γίνεται ώστε είτε εμείς οι ίδιοι είτε το παιδί μας είτε κάποιο συγγενικό πρόσωπο όταν πιάσει καμιά δουλειά ή πάει στο στρατό τι κάνουμε ώστε στη θέση αυτή ¨να καθόμαστε" ή "να μην κάνουμε τίποτε".

Έχετε παρατηρήσει πόσο δεν είμαστε σε θέση να πάρουμε μια "απόφαση" για οτιδήποτε χωρίς να έχουμε εμπιστοσύνη στην κρίση μας αλλά ρωτάμε γνώμες από δώ και από κει και στο τέλος τα κάνουμε θάλασσα, ή προβαίνουμε σε ενέργειες που συνήθως μας κοστίζουν αργότερα επειδή μας....

παρέσυρε ο ένας ή ό άλλος σε άσχετες αποφάσεις.

Θα μπορούσα να παραθέσω πολλά τέτοια παραδείγματα ή και να μπω σε βαθύτερα ψυχιατρικά θέματα με κίνδυνο να σας μπερδέψω. Αυτό όμως που τελικά θέλω να συμπεράνω είναι όπως υπάρχουν σωματικές ασθένειες (ιώσεις, καρκίνοι, κά) έτσι υπάρχουν και οι αντίστοιχες ψυχικές ασθένειες σαν αυτές που ανέφερα στην αρχή του άρθρου και οι οποίες χρειάζονται πρόληψη από τα αρχικά στάδια πριν φτάσουμε στο μοιραίο. Δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα (και κατ' επέκταση στην πόλη μας) έχουμε τη λογική "δεν είμαι παλαβός να πάω σε ψυχίατρο ή ψυχολόγο" ενώ για την παραμικρή ίωση τρέχει σε γιατρούς και κατεβάζει κάποιος μισό φαρμακείο φάρμακα γιατί αυτό "είναι φυσιολογικό", ενώ δεν είναι φυσιολογική μια κατάθλιψη που οδηγεί στο τέλος στην αυτοκτονία.

Με τις μετρήσεις που γίνονται και βγαίνουν σταδιακά στο φώς της δημοσιότητας είναι συγκλονιστικά τα ποσοστά ψυχικών νόσων (ειδικά στην Ελλάδα). Και οι οποίες κρύβονται από εμάς τους ίδιους κάτω από "το χαλί" της άρνησης βασικά να το παραδεχτούμε. Κάτι που σε άλλα κράτη γίνεται και υπάρχει και οργανωμένη αντιμετώπιση από πλευράς πολιτείας για τέτοιες ασθένειες.

Ο Ψυχίατρος, συνεργάτης του Αβόλευτου.