Κατασκευάζοντας "ενόχους".

Από τον Βασίλη Μπόνιο

Είναι ίσως από τους λίγους πολιτικούς που φρόντισαν να προειδοποιήσουν και μάλιστα με τον πιο επίσημο τρόπο για τις συνέπειες της ανάληψης της πρωθυπουργίας της χώρας από τον ΓΑΠ.

“Δεν ανησύχησα, κύριε Παπανδρέου και δεν ανησυχώ για το μέλλον μου. Για το μέλλον αυτού του τόπου ανησυχώ αν τύχει ποτέ και κυβερνήσετε με τις δόλιες μεθοδεύσεις σας…”

Οκτώβριος του 2008. Συνεδριάση της  Βουλής για την...
σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για το Βατοπέδι με πρωτοβουλία της τότε κυβέρνησης. Στο βήμα της Βουλής ο Θοδωρής Ρουσόπουλος μέσα σε μια φορτισμένη ατμόσφαιρα, περιγράφει την κόλαση που ακολούθησε μόλις ένα χρόνο μετά. Ο Παπανδρέου παίρνει στα χέρια του τις τύχες της χώρας με τις γνωστές συνέπειες. Στη διάρκεια εκείνης της ομιλίας ο Ρουσόπουλος είχε υπενθυμίσει τους διαφορετικούς κόσμους στους οποίους ανήκουν ο ίδιος και ο τότε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ κάνοντας αναφορά στο επάγγελμα του πατέρα του-ταχυδρόμος:

"Κύριε Παπανδρέου, ανήκουμε σε άλλους κόσμους. Γεννηθήκατε πολιτικά ισχυρός. Είμαι ο γιος ενός ταχυδρόμου.
Οι δρόμοι μας και οι πορείες μας υπήρξαν διαφορετικές. Σε όλη μου τη διαδρομή υπήρξε οδηγός μου η ηθική, η αλήθεια και η δικαιοσύνη. Δεν βρίσκομαι στην πολιτική για τον εαυτό μου. Δεν βρίσκομαι στην πολιτική για την εξουσία. Από την πρώτη στιγμή τον Αύγουστο του 2000 που αφήνοντας μια επιτυχημένη εικοσαετή πορεία στη δημοσιογραφία εντάχθηκα συνειδητά στο Κόμμα της Νέας Δημοκρατίας ως στενός συνεργάτης του Αρχηγού Κώστα Καραμανλή. Ένα μόνο πράγμα με κινούσε και με ενέπνεε: Να είμαι χρήσιμος στους συμπολίτες μου και στη χώρα μου. Έδωσα τον καλύτερο εαυτό μου σ’ αυτό το σκοπό.
Ως μέλος της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας μετά από τις επιτυχημένες μάχες που δώσαμε όλοι μαζί το 2004 και το 2007, το ίδιο συνεχίζω πάντοτε να κάνω να είμαι χρήσιμος από τη θέση που βρέθηκα και από το ρόλο που έχω.
Στην πολιτική μου αυτή διαδρομή ασφαλώς όπως όλοι μας έκανα και λάθη. Ποτέ όμως καμία φορά, καμία πράξη μου δεν θα μπορούσε να εκληφθεί ως παράνομη πράξη. Γιατί σέβομαι βαθύτατα και το Κόμμα μου και την Κυβέρνηση της χώρας στην οποία συμμετέχω αλλά πάνω απ’ όλα σέβομαι τη λαϊκή εντολή και τους νόμους. Γιατί πίστευα και πιστεύω ότι όσο δύσκολος και αν είναι αυτός ο δρόμος, όσες δοκιμασίες και αν έχει, όσες θυσίες και αν απαιτεί, αυτές οι θυσίες οι προσωπικές θυσίες, οι προσωπικές δοκιμασίες έχουν μικρή σημασία μπροστά στο κοινό καλό.
Έδειξα μεγάλη ανοχή όλο αυτό το διάστημα. Η ανοχή δεν σημαίνει και «ενοχή». Σημαίνει και υποδηλώνει αξιοπρέπεια και ευπρέπεια. Σημαίνει και υποδηλώνει διαφορετική πολιτική σκέψη. Σημαίνει και υποδηλώνει άλλη φιλοσοφία ζωής. Σημαίνει και υποδηλώνει σεβασμό στο ρόλο του Κυβερνητικού Εκπροσώπου, του Εκπροσώπου του Πρωθυπουργού και στις δεσμεύσεις που απορρέουν απ’ αυτόν.
Σεβάστηκα και σέβομαι το ρόλο που μου ανέθεσε ο Πρωθυπουργός ακόμη και όταν αυτός ο ρόλος δεν μου επιτρέπει να υπερασπιστώ τον εαυτό μου όπως θα ήθελα. Και δεν μετέτρεψα ούτε για μια στιγμή το βήμα της Κυβέρνησης σε ατομικό μου βήμα, παρ’ ότι έχω τεράστιο προσωπικό πολιτικό κόστος. Έχω όμως ήσυχη τη συνείδησή μου και δεν ανησυχώ για τίποτα. Ό,τι έχω πετύχει στη ζωή μου είναι καρπός της εργασίας μου και μόνο."
Μία μέρα μετά θα υπέβαλλε την παραίτησή του:

«Σας υποβάλλω την παραίτηση μου από τη θέση του Υπουργού Επικρατείας. Την απόφαση αυτή έλαβα με γνώμονα το συμφέρον της μεγάλης δημοκρατικής μας παράταξης η οποία βάλλεται με άθλιες μεθοδεύσεις.
Ως απλός βουλευτής, ελεύθερος από τις δεσμεύσεις που επιβάλλει η θέση του Εκπροσώπου της Κυβέρνησης θα μπορέσω να υπερασπιστώ τον εαυτό μου από την δόλια και παντελώς αθεμελίωτη επίθεση που έχει εξαπολυθεί κατά του προσώπου μου το τελευταίο διάστημα.

Αγαπητέ κύριε Πρόεδρε,

Θέλω με αυτήν την επιστολή να σας εκφράσω, για μια ακόμη φορά, τις θερμές μου ευχαριστίες για την εμπιστοσύνη που μου δείξατε στα οχτώ χρόνια της ανέφελης συνεργασίας μας.
Θα συνεχίσω με οδηγό πάντοτε τις αρχές που ορίζουν τη ζωή μου».
Ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής αποδέχθηκε την παραίτηση του υπουργού Επικρατείας και κυβερνητικού εκπροσώπου και τον ευχαρίστησε «για την στενή και αποδοτική συνεργασία καθώς και τη σημαντική συμβολή του στην κοινή προσπάθεια τα οκτώ αυτά χρόνια».

Στα χρόνια που ακολούθησαν και παρότι το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε στην εξουσία και δεν είχε κανένα λόγο να του χαρισθεί -το αντίθετο μάλιστα-από κανένα στοιχείο δεν προέκυψε ενοχή του. Παρόλα αυτά το άγριο κυνηγητό της προσωπικής του ζωής συνεχίστηκε

ανελέητο. Η προγενέστερη φιλία του με τον επιχειρηματία Πατεράκη-εκπρόσωπο για ένα διάστημα οπλικών συστημάτων-τον κατέστησε βορά για συγκεκριμένα θηρία. Η πλάκα είναι ότι οι διώκτες του, παραδίδοντας δήθεν μαθήματα δημοκρατίας, έστηναν οι ίδιοι εταιρείες για να εισπράττουν μίζες από τα εξοπλιστικά, ενώ κάποιοι άλλοι δεν δίσταζαν- υπηρετώντας συγκεκριμένα συμφέροντα-να εμπλέκονται και σε δωροδοκίες κυβερνητικών παραγόντων γειτονικών χωρών. Χαρτιά υπάρχουν για όλα αυτά σε αντίθεση με την φημολογούμενη εμπλοκή του Ρουσόπουλου στο περίφημο σκάνδαλο Βατοπεδίου. Επειδή σ΄αυτή τη χώρα το πρωτάθλημα λάσπης και η λειτουργία του παρακράτους είναι από τα πιο προηγμένα παγκοσμίως αθλήματα,  δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να καταθέτει κανείς τα όπλα και να παραδίδεται, εύκολη λεία, στους συγκεκριμένους μηχανισμούς.  Ο Ρουσόπουλος όλο αυτό το διάστημα φρόντιζε, κυρίως με τον γραπτό του λόγο, να απαντά στις επιθέσεις λάσπης. Και αρκέστηκε σ΄αυτό, παρότι ο ίδιος- όπως επισημαίνουν οι παλαιοί συνάδελφοί του δημοσιογράφοι – ήταν, από νεαρός μαθητής ακόμη, λάτρης των ντοκουμέντων. «Το Αρχείο του Θόδωρου θα το ζήλευαν πολλοί...», λένε με νόημα οι συνομιλητές του. 

(από kourdistoportocali)