«Λυδία λίθος» και Χ. Καστανίδης

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΠΟΙΟΣ θυμάται λεπτομέρειες, τι να αξιολογήσεις σ’ αυτόν (τον σημερινό) χαμό και πώς να βγάλεις άκρη; Η «οργισμένη» πολιτική δεν αντέχει λεπτές αναλύσεις, συγκρίσεις και αυστηρά συμπεράσματα, δεν επιμένει στα ψιλά γράμματα κι όλους τους τσουβαλιάζει βιαστικά.

ΥΠΟΥΡΓΟΣ Μεταφορών ο Χ. Καστανίδης παραιτείται (1997) και αφήνει τους…Μαντέληδες να συνεχίσουν. Με το σημιτικό ΠΑΣΟΚ αφημένο στα χέρια των Άκηδων και τη στρατηγική στους «επιτελείς» τύπου Τσουκάτου. Και τότε είχαμε προμήθειες σε επίπεδο ψηφιακών παροχών του ΟΤΕ, ζούσαν και καλοζούσαν οι προμηθευτές γλεντοκοπώντας και το...
κοντέρ έγραφε γυρνώντας τρελά. Ευθύς και πεισματάρης ο κ. Καστανίδης είδε μπροστά του απ’ ευθείας αναθέσεις (αντί διεθνών διαγωνισμών), ψηλάφησε τα εμπόδια στο αδιέξοδο, τα βρόντηξε και ξανάγινε…ναύτης στο καράβι. Αυτοβούλως και ανυστερόβουλα. Με την (ηθική) δικαίωσή του πνιγμένη σε καπάτσους της κορυφής και «συντρόφια» της ανέμελης βάσης.

ΣΗΜΕΡΑ, με τη φόρα μας, τους «θάβουμε» τσουβαλιασμένους δικαίους και αδίκους και δεν χρωστάμε καλό λόγο σε κανέναν. Ωστόσο, αν δεν ξεχωρίσεις το άδικο απ’ το δίκαιο ισοπεδώνοντας πρόσωπα με διαφορετικό περί δικαίου αίσθημα, αν δεν αποδώσεις εύσημα σ’ εκείνους που τ’ αξίζουν, όλους τους εξωθείς προς το άδικο και το δυναμώνεις.

ΑΠ’ τη μια, λοιπόν, οι «ταπεινοί» και υποταγμένοι κι απέναντι πολιτικοί (ελάχιστοι) του «όχι» που κάνουν τη διαφορά. Δεν τους είδαμε, δεν το προσέξαμε και τρέχουμε πίσω από Άκηδες και Μαντέληδες ψάχνοντας απελπισμένα για την πολιτική ηθική του ΠΑΣΟΚ. Την άρπαξαν επιτήδειοι κάτω από κλειστά μάτια «συντρόφων». Και πώς να το πάρεις μυρουδιά, μπερδεμένος απ’ τα κόλπα των επιτήδειων που «βασίλευαν», για να σου πετάνε, σήμερα, το «Αιδώς Αργείοι» μέσα απ’ το κελί;

ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ όσο μπορούμε μακριά και κρίνουμε ανθρώπινους χαρακτήρες και πολιτικές συμπεριφορές. Έχει τις (αριστερές) καταβολές του ο Χ. Καστανίδης, την εντιμότητα και τη συνέπεια σε λόγο και πράξη. Αυτά συνιστούν (κατά την άποψή μας) ικανή και αναγκαία συνθήκη για συνέχιση στην πολιτική σκηνή, που οι πολλοί τη θέλουν θέατρο σκιών.

ΣΗΜΕΡΑ που ηχούν τύμπανα και αντηχούν κραυγές προεκλογικές, οφείλουμε να ρίξουμε φευγαλέα ματιά στο πολιτικό παρελθόν των πολιτικών μας, που βιώνουν τον εφιάλτη της επανεκλογής. Να ξεχωρίσουμε τους λίγους, τους ελάχιστους, χαράζοντας το μέταλλο με τη «λυδία λίθο». Κι ύστερα; Στον πάγκο του ο κάθε κατεργάρης; Και ο κάθε άξιος (και έντιμος) στον δικό του.