Επιμένουν…παραδοσιακά.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΣΗΜΑΝΕ λήξη του πάρτι (στην Υγεία) και περιμέναμε. Θα βλέπαμε γιατρούς επίορκους να επιστρέφουν τη λεία και «ποντικούς» να πιάνονται στη φάκα. Θα’ παιρνε ο πολίτης κουράγιο, θα ανάσαιναν τα ταμεία. Και, βέβαια, θα’ κλεινε η μεγάλη πληγή στην εθνική μας οικονομία.

Ο κάθε λογής και τάξεως «αμαρτωλός» δεν παίρνει από λόγια, δεν λογαριάζει τις φοβέρες και μόνο η προοπτική της τιμωρίας τον...
συμμορφώνει. Πιάστηκαν, λοιπόν, γιατροί επί το έργον, η ηλεκτρονική στιγμιογράφηση απέδωσε και ο μηχανισμός λειτούργησε. Με βάση τον νόμο που δεν είναι και τόσο…σκληρός, αλλά κάθε αρχή και δύσκολη. Το «σύστημα» ένιωσε το τράνταγμα, μισάνοιξε τα μάτια και τα ξανάκλεισε αλλάζοντας πλευρό. Γιατί; Γιατί υπάρχουν…παραδόσεις, πολιτική και πολιτικοί. Λειτούργησαν τα αντανακλαστικά των τελευταίων κι άναψαν τα τηλέφωνα. «Κάνε κάτι για τον δικό μου-δεν χάλασε ο κόσμος. Φρέναρε τη διαδικασία κι απότρεψε την τιμωρία του-είναι και ψηφοφόρος μου».

ΠΟΙΟΣ να νοιαστεί για το «σύστημα», γιατί να σπάσει την παράδοση; Και δεν το μάθαμε ποιοι είναι, δεν τους επισημάναμε ανάμεσα στους έντιμους γιατρούς. Δεν τους φανέρωσε ο κ. Λοβέρδος για να νιώσουν άσχημα, αλλά και αν το’ κανε, δεν θα’ βγαινε άκρη. Γιατί θ’ άρχιζε η άμυνα και η άρνηση, θ’ ακλουθούσαν ΕΔΕ (από γιατρούς!) και το συμβάν θα’ χε ξεχαστεί. Όπως τόσα και τόσα, βαρύτερα και αδιερεύνητα είτε παραγεγραμμένα του παρελθόντος.

ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ και ο λαός στο παιχνίδι με το βιβλιάριο παραμάσχαλα. Έκανε την κορόιδα ο ασθενής στον γιατρό που υπερσυνταγογραφούσε. Λειτούργησε ως (αδύναμος) κρίκος της αμαρτωλής αλυσίδας και (μικρή) συνιστώσα της καταβαράθρωσης των ταμείων. Ωστόσο, η ευθύνη βαραίνει τους ώμους των πολιτικών και τις κυβερνήσεις. Άφησαν τα πράγματα στην τύχη τους, τα βόλεψαν με δανεικά, «δεν είδαν» και «δεν άκουσαν» για όργια στον χώρο της Υγείας, χώρια που κάποιοι από δαύτους το γλέντησαν για τα καλά μετέχοντας στο πάρτι…αυτοπροσώπως.

ΑΝ τους αποκαλύψει ο Υπουργός, δεν ξαναβγαίνουν βουλευτές, αλλά τίποτα δεν αλλάζει. Η νοοτροπία παραμένει, τα ήθη δεν αλλάζουν και οι «παραδόσεις» συνεχίζονται. Τιμωρία του πολιτικού δεν είναι να μην τον κάνεις…υπουργό. Τιμωρία του είναι να μην ξαναδεί βουλή κι αν ανήκει στους…μερακλήδες, να επιστρέψει τα κλεμμένα. Να αλλάζουν τα εγγόνια του σχολείο κι αυτός να νιώθει στο κούτελο τη μουντζούρα.

ΚΑΙ το…φάρμακο; Μην ξαναψηφίζεις ΚΑΝΕΝΑΝ τους απ’ του παλιούς, δοκιμασμένους και απορριπτέους.