Αριστερά αδιέξοδα και αδυναμίες‏

Του Στρατή Μαζίδη

Σε αυτή την ιστορική στιγμή για την πατρίδα μας, η Αριστερά θα μπορούσε -και θα όφειλε- να αναλάβει πρωτοβουλίες για να τη βγάλει από τα αδιέξοδα στα οποία έχει περιέλθει. Ιστορικά δε, της παρέχεται μια σημαντική ευκαιρία να αποδείξει ότι πράγματι μπορεί να τα καταφέρει πέρα από το...
να αυτοπεριορίζεται σε ένα καταγγελτικό λόγο.

Το διαχρονικό εμπόδιο ότι αν οι Αριστεροί είχαν επικρατήσει στη χώρα μας μετά το Β’ ΠΠ θα ήμασταν σήμερα νταβατζήδες και εκδιδόμενες στο δυτικό κόσμο, υπερκεράστηκε αφενός από το ότι τα σημερινά κόμματα της αριστεράς στην πλειοψηφία τους είναι περισσότερο light και δεύτερον διότι και το δυτικό οικονομικό μοντέλο οδηγείται όπως φαίνεται στο δικό του τέρμα.

Πλην όμως μια σειρά χαρακτηριστικών, θέσεων και εσωστρέφειας ευθύνονται για το γεγονός πως η Αριστερά αθροιστικά κυμαίνεται γύρω από 30-34% και όχι 75%.

Καταρχήν τα ίδια τα κόμματα της Αριστεράς (Κ.Κ.Ε., ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ΔΗΜ.ΑΡ.) δείχνουν να βολεύονται από τον ιδιόμορφο αυτό κατακερματισμό. Το Κ.Κ.Ε. ορθώνει τα πόδια και απλά βροντοφωνάζει ένα ΟΧΙ σε όλα κατηγορώντας τα άλλα δύο όμορα κόμματα ότι αποτελούν τμήματα του συστήματος τονίζοντας πως δεν επιθυμεί να κυβερνήσει. Και γιατί να το κάνει; Κορόιδο είναι; Σφυροδρέπανο, Λένιν, 1917 και ξερό ψωμί. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και η ΔΗΜ.ΑΡ. στηλιτεύουν τη στείρα στάση του Κ.Κ.Ε. αντιπαραβάλλοντας ταυτόχρονα και τις μεταξύ τους διαφορές ως αδυναμίες εκατέρωθεν.

Επίσης η Αριστερά παρουσιάζει μια τριγλωσσία. Το Κ.Κ.Ε. δηλώνει μεν ΟΧΙ και ΕΞΩ από όλα, αλλά δεν καταθέτει τον οδικό χάρτη που θα μας οδηγήσει στην ευημερία (π.χ. εκμετάλλευση κοιτασμάτων, διαρθρωτικές αλλάγες στο δημόσιο που απαιτούνται ούτως ή άλλως, ελάφρυνση φορολογίας και λοιπά μέτρα ανάπτυξης). Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. επιθυμεί την παραμονή στο κοινό νόμισμα αλλά ζητώντας τον ουρανό με τα άστρα όπως διαγραφή μέρους του χρέους, περίοδο χάριτος κτλ που μπορεί μεν να είναι εύηχα, κατά πόσο όμως θα γίνουν και αποδεκτά δίχως παρελκόμενα; Η ΔΗΜ.ΑΡ. θέλει μεν την παραμονή στο ευρώ -όπως τουλάχιστον άκουσα προσωπικά τον κο Κουβέλη να λέει σε μια στενή ομύγηρη- και με αλλαγή πολιτικής αλλά βασίζεται σε ευχολόγια όπως ο περιορισμός της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής. Δηλαδή πράγματα που χρόνια ακούμε αλλά δε γίνονται.

Η κατάτμηση δυνάμεων λοιπόν μαζί με την έλλειψη μιας κοινής θέσης-πρότασης για έξοδο από την κρίση στερούν σε πρώτη φάση από την Αριστερά την προοπτική της διακυβέρνησης.

Πέραν όμως των παραπάνω υπάρχει μια σειρά ακόμη λόγων που αρκετοί (για να μην πω πάρα πολλοί) ενώ θα ήθελαν να ψηφίσουν ένα από τα κόμματα της Αριστεράς, κοντοστέκονται με προβληματισμό και απομακρύνονται. Ποια είναι αυτά;

Οι θέσεις της Αριστεράς απέναντι σε παραδοσιακές αξίες και “πιστεύω” του ελληνικού λαού που αποτελούν το ακόμη μεγαλύτερο ανάχωμα.

Π.χ. γιατί ο αριστερός πρέπει να είναι ταυτόχρονα και άθεος; Την ίδια στιγμή σύμφωνα με έρευνες έχει αυξηθεί σημαντικά ο αιρθμός των Ελλήνων που εκκλησιάζονται τα τελευταία δύο χρόνια ενώ σύμφωνα με ευρωπαϊκή μέτρηση η Ελλάδα είναι η πρώτη σε θρησκευτικότητα χώρα στην Ευρώπη. Γιατί άραγε αυτή η πολεμική; Φέρνει ψήφους; Την ώρα που μας κόβουν τα πάντα, ο κος Χουντής στο Ευρωκοινοβούλιο ενοχλείται από την αναγραφή του θρησκεύματος στα απολυτήρια του Λυκείου. Επίσης ο κος Παπαδημούλης έχει δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το τέμενος στο Βοτανικό ώστε να προσεύχονται αυτοί που παρανόμως μπήκαν και παραμένουν στη χώρα μας αλλά ούτε που νοιάζεται π.χ. για την επαναλειτουργία της Αγίας Σοφίας στην Πόλη ή το άνοιγμα της Μονής της Παναγίας Σουμελά στον Πόντο. Ας μην ξεχνάμε επίσης τον κο Ψαριανό που ανάμεσα σε άλλες χαριτωμένες του ατάκες, ενοχλείται τα μέγιστα από τον αγιασμό και την πρωινή προσευχή στα σχολεία.

Και μη μας πουν για ιδεολόγια διότι αφενός Ένας μονάχα απεδείχθη γνήσιος αριστερός (ας το πούμε έτσι) στην πράξη, κι αφετέρου η Αριστερά εκμοντερνίστηκε σε άλλους τομείς. Π.χ. απέκτησε iphone, έβγαλε το κόκκινο πουλόβερ και φόρεσε κοστούμι δίχως όμως γραβάτα με ξεκούμπωτο πουκάμισο, απέκτησε καινούριο γερμανικό αυτοκίνητο αντί για Lada Samara και μετακόμισε από την Κολιάτσου στη Λυκόβρυση μιλώντας για αριστερές αξίες μέσα ένα ένα 100% δυτικό τρόπο ζωής.

Επιπροσθέτως η Αριστερά εξελίσσεται σε προστάτη των ορδών της λαθρομετανάστευσης. Μάλιστα σε εκείνη τη συνάντηση με κεντρικό πρόσωπο τον κο Κουβέλη, παρατήρησα ως ομοτράπεζούς του δύο εκπροσώπους μεταναστών και συγκεκριμένα των αλγερινών (με ένα Γάλλο- μπροστά για πιο sic) και των πακιστανών, οι πλειοψηφίες των οποίων βρίσκονται παρανόμως στη χώρα και μας έχουν ταράξει στις μαχαιριές, τις κλεψιές, τους φόνους και τους βιασμούς. Το δε 80% των Ελλήνων δήλωσε σε πρόσφατη έρευνα ενάντια στους λαθρομετανάστες. Αλλά βέβαια όταν διαμένεις σε ευγενή προάστια, δεν μπορείς να καταλάβεις τι συμβαίνει στην κοινωνία.

Τέλος ας μην ξεχνάμε πως η κα Μαρία Ρεπούση που “αποκατέστησε” την ιστορική αλήθεια για το συνωστισμό στην προκυμαία της Σμύρνης το 1922 προσβάλλοντας τη μνήμη των Ελλήνων της Μικρασίας και τους παπούδες μας καθώς και η έτερη πατριώτισσα κα Δραγώνα, διεκδικούν την είσοδό τους στη βουλή με τη ΔΗΜΑΡ.

Τα κόμματα της Αριστεράς λοιπόν μπορεί να αποτελούν μια αντι-μνημονιακή ψήφο αλλά εκεί θέτουν μόνα τους τα όριά τους.

Θα πρέπει δε να ξεκαθαρίσουν αν επίκεντρο της πολιτικής τους αποτελούν η Ελλάδα και οι Ελληνες καθώς και το αν αριστερός (κατ’αυτούς) σημαίνει απαραίτητα άπατρις, άθεος και ανθέλληνας.