Ο Γ. Βαρουφάκης για τον Σόρος, την χρεοκοπία, τις εκλογές της 6ης Μαϊου...

...αποκλειστική συνέντευξη
στον Αντώνη-Μάριο Παπαγιώτη,
ΜΕΡΟΣ Ι
Τελικά, για το κραχ του 2008, φταίει "το τέρας της μόχλευσης (leverage)";

Όχι. Συνέβαλλε ιδιαίτερα αλλά...

δεν θα την χαρακτήριζα βασικό αίτιο. Ήταν και η μόχλευση ένα από τα συμπτώματα της διαδικασίας αποδόμησης της πρώτης μεταπολεμικής φάσης που χαρακτήρισε το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, και η οποία μας έφερε το Κραχ.

Πιστεύετε ότι με την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, απλά μετατοπίστηκε χρονικά η χρεοκοπία και η νέα κυβέρνηση θα κληθεί να διαχειριστεί την επιστροφή της οικονομίας στη δραχμή;

Ας αφήσουμε τους ευφημισμούς. Το ελληνικό κράτος πτώχευσε ουσιαστικά τον Απρίλιο του 2010 και τυπικά προ δύο μηνών, με το ανεκδιήγητο PSI. Πρόκειται για παγκόσμια πρωτοτυπία: πτωχεύσαμε αλλά παράλληλα διατηρήσαμε ένα μη βιώσιμο χρέος (στο οποίο προστέθηκαν τα νέα δάνεια). Για αυτό τον λόγο, δίκιο έχετε, προδιαγράφεται κι άλλη μία πτώχευση. Όμως αυτό δεν ισοδυναμεί με επιστροφή στην...
δραχμή. Πρέπει επιτέλους να σταματήσει αυτή η πλάνη ότι πτώχευση ενός κράτους-μέλους της ευρωζώνης σημαίνει αυτόματα και αποπομπή ή έξοδο από το ευρώ.

Πόσο επικίνδυνο είναι για το δημόσιο συμφέρον, που "μια υπό προθεσμία (και υπό αμφιλεγόμενη νομιμοποίηση) κυβέρνηση «διαπραγματεύτηκε» την λεγόμενη επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών";

Είναι η μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Φανταστείτε: ο chief economist πτωχευμένης ελληνικής τράπεζας είναι και ο κατ’ εξοχήν σύμβουλος του πρωθυπουργού για θέματα επανακεφαλαιοποίησης των... τραπεζών, που συμπεριλαμβάνουν, όπως είναι φυσικό, την τράπεζα για την οποία εργάζεται. Πρόκειται για νέο σκάνδαλο το οποίο επισκιάζει όλα τα προηγούμενα αλλά το οποίο διαχειρίζεται κυβέρνηση «τεχνοκρατών» της οποίας, βέβαια, ο κύριος στόχος είναι η εξασφάλιση του ελέγχου των τραπεζών από τους μεγαλομετόχους που τις πτώχευσαν (με χρήματα που δανείζεται το δημόσιο).

Είναι η λύση στο οικονομικό αδιέξοδο της χώρας το μοντέλο «παραγωγικών επενδύσεων» των χωρών με εμπορικά πλεονάσματα στις χώρες της ΕΕ που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, το οποίο προτείνατε πριν λίγες μέρες στο συνέδριο του Ινστιτούτου INET [που οργάνωσε στη γερμανική πρωτεύουσα το χρηματοδοτούμενο από τον Τζορτζ Σόρος και άλλους Αμερικανούς πολυεκατομμυριούχους Institut for New Economic Thinking (ΙΝΕΤ)];

Είναι αναγκαία (αλλά όχι ικανή) συνθήκη για την μακροπρόθεσμη επιβίωση της ευρωζώνης και την αναδόμηση του ευρώ με τρόπο που να δίνει στις χώρες μας (όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στις υπόλοιπες) μια ευκαιρία ανάταξης και ανάπτυξης. Προσέξτε: όχι την εγγύηση της ανάπτυξης αλλά την ελπίδα της.

Αληθεύουν οι πληροφορίες του PRESS-GR ότι τελείτε σε εκπαιδευτική άδεια από το Πανεπιστήμιο Αθηνών λόγω μετάβασης και διαμονής στο εξωτερικό, με σκοπό τη συνεργασία με φορέα σχετιζόμενο με τον Τζορτζ Σόρος και το Νουριέλ Ρουμπινί;

Ίσως γνωρίζετε ότι κάθε πανεπιστημιακός, στην Ελλάδα και παγκοσμίως, δικαιούται εκπαιδευτική άδεια. Αυτή την εποχή βρίσκομαι σε ακριβώς τέτοια άδεια. Όπως πληροφόρησα την Γενική Συνέλευση του Τμήματός μου, οι στόχοι μου αυτό το εξάμηνο είναι τέσσερεις: (1) Συμμετοχή σε ένα άκρως ενδιαφέρον ερευνητικό πρόγραμμα στο Seattle (σε συνεργασία με μια εταιρεία ονόματι Valve που δημιουργεί στον διαδικτυακό χώρο του gaming εικονικές οικονομίες), (2) συμμετοχή στο συνέδριο του ΙΝΕΤ στο Βερολίνο με θέμα την Ευρωπαϊκή Κρίση, το οποίο αναφέρατε στην προηγούμενη ερώτησή σας, (3) συμμετοχή στην διαμόρφωση προτάσεων οικονομικής πολιτικής για έξοδο από την ευρωπαϊκή κρίση σε συνεργασία με τον Wolfgang Munchau (associate editor των Financial Times και ιδρυτή του Eurointelligence) και τους εξαιρετικούς συναδέλφους Jo Stiglitz, Paul Krugman και Jamie Galbraith, (4) σειρά διαλέξεων στα Πανεπιστήμια Columbia, Texas, Washington State. Από τα παραπάνω το συνέδριο στο Βερολίνο και η εκπόνηση προτάσεων οικονομικής πολιτικής υποστηρίζονται (ως προς τα έξοδα ταξιδίων και διαμονής, αλλά αμισθί) από το ΙΝΕΤ (Institute for New Economic Thinking) το οποίο χρηματοδοτεί, ως επί το πλείστον, ο George Soros. Όσο για τον Nuriel Rubini, η εμπλοκή του περιορίστηκε στην συμμετοχή του σε ένα πάνελ συζήτησης στην Νέα Υόρκη για θέματα του αμερικανικού χρέους.

Πιστεύετε ότι οι δυο τελευταίοι αναφερθέντες παίζουν παιχνίδια εις βάρος της χώρας μας;

Δεν μπορώ να γνωρίζω τι παιχνίδια παίζει ο καθένας σε μια εποχή που όλες οι συναλλαγές στις αγορές χρήματος είναι ανώνυμες. Αυτό που ξέρω είναι το εξής: Ο Soros, από τότε που ξέσπασε η Κρίση, το 2008, καταθέτει συνεχώς προτάσεις επίλυσής της οι οποίες, αν γίνουν αποδεκτές, θα βοηθήσουν την χώρα μας (και βέβαια όλη την Ευρώπη) και θα μειώσουν τα κέρδη του! Όσο για τον Nuriel, πρόκειται για έναν εξαιρετικό οικονομικό αναλυτή ο οποίος έχει, δυστυχώς (κατ’ εμέ), εξαργυρώσει εμπορικά την φήμη του, πουλώντας συμβουλές σε επενδυτές (αλλά χωρίς ο ίδιος να “παίζει” στις αγορές). Η διαφωνία μου μαζί του είναι τόσο φιλική όσο και έντονη. Ενώ συμφωνούμε ότι η πορεία που ακολουθεί η Ευρώπη είναι καταστροφική, διαφωνούμε στο δια ταύτα για το τι πρέπει να κάνει μια χώρα σαν την Ελλάδα. Εκείνος προτείνει την επιστροφή στη δραχμή. Εγώ θεωρώ μια τέτοια κίνηση ανόητη. Όμως όλα αυτά γίνονται στο πλαίσιο ενός ενδιαφέροντος διαλόγου χωρίς υστεροβουλία και συνωμοτικά συμφέροντα. Στην Ελλάδα πάσχουμε από σύνδρομο καταδίωξης. Να το πω απλά: Θέλουμε να πιστεύουμε ότι χρεοκοπήσαμε επειδή κάποιοι χρηματιστές συνωμότησαν εναντίον μας. Τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Απλά, το όλο εποικοδόμημα της ευρωζώνης καταρρέει και όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, καθώς μεγεθύνεται η αβεβαιότητα, οι κερδοσκόποι στοιχηματίζουν για το “που θα πάει το πράγμα”. Δεν είναι όμως τα στοιχήματά τους ο λόγος που ξέσπασε η Κρίση.

Είμαι μέλος μιας χαμένης γενιάς (28 χρονών η ηλικία μου);

Δεν υπάρχουν χαμένες γενιές. Ακόμα και η γενιά του ’30 έβγαλε εξαιρετική ποίηση, λογοτεχνία, οικονομικές θεωρίες, μουσική, φυσικοχημεία. Είστε μέλος μιας γενιάς που της έλαχε ο κλήρος να ζήσει μια από τις κρίσεις που συμβαίνουν κάθε εκατό χρόνια. Το ζητούμενο λοιπόν για εσάς είναι αν, στον Καιρό της Κρίσης, θα φανείτε δημιουργικοί, στεκόμενοι με γενναιότητα φραγμός στον μισανθρωπισμό και στην μιζέρια που καραδοκούν, ή αν θα αφήσετε τις εξελίξεις να σας παρασύρουν.

Πιστεύετε ότι οι εκλογές της 6ης Μαΐου θα αλλάξουν τη σύσταση του ελληνικού κοινοβουλίου προς το καλύτερο, αναφορικά με την ικανότητα διαχείρισης των κρίσιμων ζητημάτων (ασφαλιστικό, ανεργία, ανάπτυξη, αναδιάρθρωση δημοσίου τομέα) που θα ταλανίζουν τη χώρα για τα επόμενα χρόνια;

Όχι. Δυστυχώς. 

(από press-gr)