Έγκλημα και ατιμωρησία!

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΟ είπαμε, το ξαναγράψαμε, οι κουλτουριαραίοι αντιδρούν, εμείς επιμένουμε. Όχι στα πλαδαρά και στα χάδια του εγκληματία. Σκληρή τιμωρία του δολοφόνου, για λόγους δικαιοσύνης, ίσης μεταχείρισης και για να συνετιστούν οι επίδοξοι. Την επαναφορά της θανατικής ποινής για ειδεχθή εγκλήματα κι ας αφήσουν τα κάλπικά τους οι εμπνευστές των νόμων της μαλθακότητας και της...
«ανθρωπιά» με ξένο αίμα. Αυτοί (οι νομοθέτες, ξένοι και ντόπιοι) φυλάσσονται από ντουζίνες χωροφύλακες, οι βίλες τους δεν χάσκουν χωρίς φρουρούς και φύλαξη και το ζητούμενο είναι η…εύνοια του ψηφοφόρου, εκπεφρασμένη σε ψήφο.

ΑΚΟΥΣΑΜΕ για τη δολοφονία του άτυχου περιπτερά, τρομάξαμε μη μας συμβεί κάτι ανάλογο, ρίξαμε το ανάθεμα στους δολοφόνους-πιστολέρο και πήγαμε για ύπνο. Το ίδιο και οι νομοθέτες μας, που δεν τους πιάνει ο ύπνος. Για την επανεκλογή που «παίζεται» και για τους δολοφόνους που δεν παίζονται.

ΚΙ ύστερα, στηθήκαμε στο «γυαλί». Κάτι σαν…διασκέδαση και ψυχαγωγία. Για τη ληστεία των ξερακιανών με την κουκούλα. Γρήγορες κινήσεις στο χρυσοχοείο, φάπες στον πελάτη(!) και η λεία στο σεντόνι. Για το κύκλωμα κλεπταποδόχων που περιμένουν, σε κοινωνία «εθισμένη», σε τηλεοπτικά πλάνα που δεν τα ξεχωρίζεις απ’ τα πραγματικά της καθημερινότητας. Και τους πολιτικούς; Να σοφίζονται νόμους μόνο για την…μη ευθύνη υπουργών.

ΕΜΕΙΣ βλέπουμε τον κακοποιό κάθε βαθμίδας, αγανακτούμε και…αυτοσχεδιάζουμε. Με ιδέες απλές που πέφτουν στο κενό, γιατί (το ξανάπαμε) οι νομοθέτες μας περί άλλα τυρβάζουν, αγωνιούν και δεν κοιμούνται, πιο πρακτικά, επίκαιρα και…προσοδοφόρα. Φανταζόμαστε, λοιπόν, την τσογλαναρία σε φυλακή όπου θα εργάζεται για τα προς το ζην. Να μη θερμαίνεται και τρώει…τζάμπα επιβαρύνοντας τον φορολογούμενο και, βέβαια, να μη σχεδιάζει, εκεί μέσα με άλλους μερακλήδες, το επόμενο χτύπημα ή «τέλειο έγκλημα» (αργία γαρ μήτηρ πάσης κακίας).

ΤΙ άλλο «χρειάζονται» τα λιγνά αλητόπαιδα της (κάθε) διάρρηξης που αντιμετωπίζουν τη δουλειά σαν το διάολο και τρομάζουν στην αναζήτηση του μεροκάματου; Μια στρατιωτική θητεία, με τη πειθαρχία απαράβατη προϋπόθεση και την εργασία πρώτο ζητούμενο. Δεν μιλάμε για καταναγκαστικά έργα ή βασανισμούς και καταπίεση. Για ίση μεταχείριση με τον πολίτη της καθημερινότητας μιλάμε, χωρίς μελοδραματισμούς και υποκρισία.

ΜΟΝΟ απ’ τη θέση του θύματος βρίσκεις τη λύση, για το μετρίασμα της εγκληματικότητας. Των «πονόψυχων» ο νόμος είναι για τους άλλους και των πολιτικών μας η ματιά σε άλλα είναι χαμένη.