ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ:Μετατρέψαμε το ΠΑΣΟΚ της Εθνικής Ανεξαρτησίας στο ΠΑΣΟΚ της υποταγής στην Τρόικα και τους δανειστές.

 ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ TOY ΠΑ.ΣΟ.Κ 14/1/2012...!!!

Σχόλιο: Αθανασόπουλος Περικλής

Σταθερός στις αρχές του ο Γιώργος Παναγιωτακόπουλος "τάχωσε" στο Εθνικό συμβούλιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ κατά πάντων και στον ίδιο τον Γ.Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ για την πολιτική των δύο τελευταίων ετών...!!
Με έντονη κριτική και πολύ τολμηρές εκφράσεις, έδειξε οτι ποτέ δεν πρόκειται να συγχωρήσει την "παράδωση" της χώρας απο την...
κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στους τροϊκανούς και στους τραπεζίτες.
Διαβάστε την ομιλία του σε σκληρό και εντονο ύφος.... 

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο μηδέν.

Και έχουμε δύο επιλογές:

Ή να συνυπογράψουμε την πράξη του πολιτικού τέλους ενός κινήματος που άλλαξε τη μεταπολιτευτική ιστορία της πατρίδας μας ή να ξεκινήσουμε και πάλι από την αρχή, μαζεύοντας τα συντρίμμια μας, πνίγοντας τις προσωπικές φιλοδοξίες, συμφωνώντας σε κοινούς στόχους και πολιτικές.

Δυστυχώς χάσαμε πολύτιμο πολιτικό χρόνο και ξοδέψαμε σπάταλα τη λαϊκή εντολή του Οκτωβρίου του 2009.

Δυστυχώς φανήκαμε κατώτεροι των περιστάσεων, αδύναμοι, φοβικοί, ανέτοιμοι, ερασιτέχνες και μαθητευόμενοι μάγοι να αντιμετωπίσουμε την πραγματικά κρίσιμη κατάσταση της χώρας.

Ξοδέψαμε σε χρόνο ρεκόρ τη λαϊκή υποστήριξη, διαψεύσαμε τις προσδοκίες εκατομμυρίων πολιτών, απαξιώσαμε το ίδιο το κίνημα, δώσαμε άφεση αμαρτιών με τις δικές μας πολιτικές στους κατεξοχήν υπεύθυνους της κατάντιας της χώρας -  στη δεξιά του κ. Καραμανλή.

Κάναμε τα πάντα για να προκαλέσουμε την αγανάκτηση, την οργή, το θυμό και την απελπισία των ανθρώπων που μας στήριξαν.

Μετατρέψαμε το ΠΑΣΟΚ της Εθνικής Ανεξαρτησίας      στο ΠΑΣΟΚ της υποταγής στην Τρόικα και τους δανειστές.

Το ΠΑΣΟΚ της Λαϊκής Κυριαρχίας     

στο ΠΑΣΟΚ των μη νομιμοποιημένων λύσεων.

Των Κυβερνήσεων μαριονέττα, της Κυβέρνησης Συνεργασίας με την Ακροδεξιά, της Κυβέρνησης του εκπροσώπου των Τραπεζών.

Παραδώσαμε όχι την εξουσία αλλά την τιμή του μεγαλύτερου σοσιαλιστικού κινήματος στην Ευρώπη στη χλεύη των δανειστών, επιτρέψαμε τους εκβιασμούς και τις απειλές μέσα στο Κοινοβούλιο και αλλοιώσαμε όχι μόνο την ψήφο των πολιτών αλλά και κάθε έννοια αξιοπρέπειας και πολιτικής λειτουργίας.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Το πολιτικό πλαίσιο της σημερινής συνεδρίασης είναι το εξής: Το ΠΑ.ΣΟ.Κ μαζί με τη Ν.Δ και το ΛΑΟΣ στηρίζει και συμμετέχει στην κυβέρνηση Παπαδήμου για να σωθεί δήθεν η χώρα από την καταστροφή.

Η κυβέρνηση Παπαδήμου συνεχίζει την ίδια ανεδαφική και ολέθρια πολιτική της τρομοκράτησης του ελληνικού λαού. Όλοι οι πολιτικοί συμπυκνώνονται στο ολέθριο δίλημμα.

Μας καλούν να θυσιάσουμε τα πάντα, λες και κάνουμε κάτι άλλο και δυο χρόνια, για να μπορέσουμε να ζήσουμε έστω φτωχοί και αναξιοπρεπείς, διαφορετικά η καταστροφή θα είναι ολοσχερής.

Όλοι πλέον έχουν αναγνωρίσει ότι οι πολιτικές του μνημονίου ήταν καταστροφικές. Όχι μόνο δεν έδιναν τόνωση στην ασθενή ελληνική οικονομία αλλά την οδήγησαν στην ύφεση και την διάλυση.

Και αναρωτιέται κανείς γιατί θα πρέπει να συνεχιστεί το μαρτύριο και η τιμωρία του ελληνικού λαού. Αν έγιναν λάθη από τους πολιτικούς γιατί θα πρέπει για όλα να τιμωρείται ο ελληνικός λαός;

Γιατί η κυβέρνηση Παπαδήμου και ο ίδιος ο τεχνοκράτης πρωθυπουργός δεν παίρνει την ευθύνη να εξηγήσει γιατί οι δημόσιες δαπάνες δεν περιστέλλονται και όλα τα βάρη πρέπει να τα σηκώσει ο μισθωτός;

Γιατί το φορολογικό σύστημα της χώρας είναι άνισο και αναποτελεσματικό;

Γιατί καθυστερεί η αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα;

Γιατί δεν υπάρχει ένας επενδυτικός νόμος για την ανάπτυξη της οικονομίας;

Γιατί όλες οι αναπτυξιακές προτάσεις βαλτώνουν στην γραφειοκρατία των αρμόδιων υπουργείων;

Γιατί η εκταμίευση του ΕΣΠΑ βρίσκεται ακόμα στην αρχή;

Εν τέλει: έχουμε αποτελεσματική κυβέρνηση ή υπουργούς που δεν ξέρουν τι τους γίνεται;

Έχουμε πρωθυπουργό ή εντολοδόχο των τραπεζών που συστήνει στους υπουργούς τις απαιτήσεις των πιστωτών μας;

Ποιός αποφασίζει για μας; Δυστυχώς η κυβέρνηση Παπαδήμου χαρακτηρίζεται από κάτι πολύ χειρότερο.

Μέχρι σήμερα ξέρουμε ότι οι κυβερνήσεις εκλέγονται από τους λαούς τους.

Σήμερα ζούμε το φαινόμενο, στο όνομα κάποιου αβέβαιου οικονομικού οφέλους, μετά από χρόνια να παραδίνουμε την κυβέρνηση της χώρας στους υπαλλήλους των μεγάλων τραπεζικών οργανισμών, ως ειδήμονες.

Επειδή οι πολιτικοί είναι ανώριμοι και άσχετοι κλήθηκαν οι ειδικοί να τους επιβλέψουν;

Αυτό σημαίνει ότι περνάμε σε ένα νέο καθεστώς που μοιάζει στα χαρακτηριστικά της παλιάς φεουδαρχίας και μπορούμε να το αποκαλέσουμε τραπεζοκρατία δηλαδή εκείνο το καθεστώς που τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα αποφασίζουν και εισηγούνται τις πολιτικές που τους συμφέρουν.

Η Ελλάδα είναι το πειραματόζωο όπου δοκιμάζονται νέες πολιτικές διακυβέρνησης που θεωρούν ξοφλημένες τις δημοκρατικές διαδικασίες.

Ζούμε πλέον το φαινόμενο όπου σταδιακά τα δικαιώματα του πολίτη ακυρώνονται και τον μετατρέπουν σε φοβισμένο χειροκροτητή και άβουλο όργανο για να δεχτεί την πλήρη υποταγή του στις αποφάσεις ξένων κέντρων.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα δημοκρατίας.

Η μη δημοκρατική νομιμοποίηση της σημερινής Κυβέρνησης, αλλά και η διαδικασία με την οποία προέκυψε δεν μπορεί παρά να αποτελέσει μελανή σελίδα στη δημοκρατική μας ιστορία.

Δεν μιλώ μόνο για την προσπάθεια απαξίωσης του εκλεγμένου Πρωθυπουργού, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με ένα τρόπο που απέχει πολύ και από την πιο σκληρή κριτική που θα μπορούσε κάποιος να κάνει.

Δεν μιλώ απλά για την προσπάθεια απαξίωσης του θεσμού του Προέδρου του κινήματος μας.

Δεν μιλώ απλά για την εκβιαστική συμπεριφορά μέρους της Κ.Ο. του τύπου «« ή φεύγεις ή δε δίνουμε ψήφο εμπιστοσύνης».

Δεν μιλώ για την καλλιέργεια της λογικής του κατάλληλου, του κ. Παπαδήμου, που αποδεικνύεται τελείως ακατάλληλος αλλά επιτρέψτε μου και επικίνδυνος.

Γιατί το πόσο επικίνδυνος μπορεί να είναι ο επικεφαλής μιας Κυβέρνησης που δεν έχει καμία σχέση με την κοινωνία αλλά αντίθετα άγεται και φέρεται από τις εντολές των Μέρκελ και Σαρκοζί μπορεί να γίνει αντιληπτό και μόνο από τις λογικές που θέλουν με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου να απειλούνται οι εργαζόμενοι για απολύσεις ή για κατάργηση του κατώτατου μισθού.

Αυτές οι λογικές απέχουν παρασάγγας από κάθε έννοια δημοκρατικής διαδικασίας.

Γιατί αν κάποιοι στην Κυβέρνηση όντως βλέπανε αδιέξοδο, όφειλαν να ζητήσουν τη γνώμη του λαού. Αν όχι όφειλαν να υποστηρίξουν την πολιτική με την οποία υποτίθεται συμφωνούσαν, κρατώντας σφιχτά τις υπουργικές τους καρέκλες.

Αλλά εδώ είχαμε το φαινόμενο του να κρατάμε την καρέκλα, να ψηφίζουμε πολιτικές, να τις υπερασπιζόσαστε κάποιοι από εσάς και μόλις διαπιστώσατε το πρόβλημα να θέλετε να εξαγνιστείτε θυσιάζοντας τον εκλεγμένο Πρωθυπουργό και μετατρεπόμενοι σε μετά Χριστόν Προφήτες.

Πάντα όμως μέσα στο Κυβερνητικό σχήμα!

Προκαλεί  τρομερή εντύπωση η αντιμνημονιακή στροφή κάποιων από τους σκληρότερους υλοποιητές της μνημονιακής πολιτικής.

Σα να ξύπνησαν από κάποιο όνειρο ξαφνικά και διαπίστωσαν την πραγματικότητα.

Και αν ήταν έτσι, πάει στο καλό.

Πίσω όμως από τη σημερινή αντιμνημονιακή τους ρητορεία κρύβεται η προσπάθεια να βγούνε από το κάδρο της κρίσης μόνο και μόνο για να διασφαλίσουν το δικό τους ρόλο το επόμενο διάστημα.

Είναι ντροπή! Είναι και πρόκληση!

Ποιους δουλεύουν;

Ποιους προσπαθούν να ξεγελάσουν;

Μου θυμίζουν την ιστορία της πόρνης που μετά από την εβδομαδιαία εργασία της, ντυμένη σεμνά προσέρχεται στην εκκλησία προκειμένου να ακούσει το κήρυγμα του ιερέα περί ιερότητας της παρθενίας!

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Δεν χαίρομαι που επιβεβαιώνομαι στις εκτιμήσεις που από την πρώτη στιγμή είχα κάνει.

Δεν χαίρομαι που σήμερα εντελώς προσχηματικά οι περισσότεροι ανακαλύπτουν την κατάσταση στην οποία βρέθηκε το κίνημα μας.

Λυπάμαι όμως που όλοι όσοι αρθρώσαμε ένα διαφορετικό λόγο και προτείναμε μια διαφορετική διέξοδο από το μονόδρομο του μνημονίου, δεν ακουστήκαμε στο παραμικρό.

Λυπάμαι γιατί θα είχαμε προλάβει τις αρνητικές εξελίξεις και δεν θα είχαμε στρέψει ολόκληρη την κοινωνία απέναντι μας.

Λυπάμαι όμως που όλο το προηγούμενο διάστημα οι ίδιοι έκλειναν ετσιθελικά και προκλητικά τα αυτιά τους στην αγωνιώδη φωνή της οργάνωσης, των απλών μελών μας, των στελεχών, των φίλων μας που ζητούσαν τουλάχιστον το αυτονόητο: Να μιλήσουν, να πάρουν θέση, κάποιος να τους ακούσει.

Αλλά δυστυχώς οι αυτοαναγορευόμενοι φωστήρες της πολιτικής πορεύθηκαν χωρίς  να λογαριάσουν κανέναν και τίποτα.

Είχαν το αλάθητο του Πάπα, δεν άκουγαν ούτε τους βουλευτές.

Χωρίς λογοδοσία, χωρίς καμία νομιμοποίηση γελοιοποίησαν την ίδια την πολιτική διαδικασία.

Ψήφισαν και μετά ανακάλυψαν το τι έκαναν.

Ξαναψήφισαν και μετά ξαναανακάλυψαν ότι δεν έπρεπε.

Έθεσαν διλλήματα και βρέθηκαν οι ίδιοι να είναι τα θύματα της απάντησης τους. Δέσμευσαν τις τύχες της χώρας και του λαού και μετά αναζήτησαν διέξοδο από το προσωπικό τους πολιτικό δράμα.

Έσωσαν δεκάδες φορές τη χώρα και σήμερα ετοιμάζονται να την ξανασώσουν.

Αλλά αυτή η σωτηρία αντί να έρχεται όσο πάει και απομακρύνεται.

Απαξίωσαν το κίνημα και σήμερα δηλώνουν έτοιμοι να το σώσουν…

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Το καθοριστικό λοιπόν ζήτημα είναι ποιός θα είναι ο ρόλος του ΠΑ.ΣΟ.Κ σ' αυτή τη νέα πραγματικότητα που έρχεται.

Θα συνεχίσουμε σ' αυτό το περίεργο φαινόμενο τσίρκου, όπου ο καθένας θέλει να γίνει αρχηγός αδιαφορώντας για την διάλυση του κινήματος;

Θα συνεχίσουν οι υποψήφιοι “αρχηγοί” να συμπεριφέρονται σαν κομματάρχες το 19ου αιώνα για να διασφαλίσουν οφέλη την ώρα που ο λαός γυρνάει την πλάτη του στα κόμματα;

Θα συνεχίσουν τα μεγαλοστελέχη της παράταξης να συμπεριφέρονται σαν πλανόδιοι πωλητές της πραμάτειας τους στους υποψήφιους αρχηγούς τορπιλίζοντας την ενότητα της παράταξης;

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι απλά πρόβλημα ενός προσώπου που θα ηγηθεί στις επόμενες εκλογές ή που θα  αναδειχθεί στη θέση του προέδρου.

Είναι πολλαπλό, πολυσύνθετο, δομικό και απαιτεί συγκεκριμένες, στοχευμένες και  οριστικές απαντήσεις. Απαιτεί λύση με προοπτική και όχι προσωρινό κουκούλωμα.

Δηλαδή δεν θα πρέπει να απαντήσουμε στο βασικό ερώτημα τι είμαστε, τι πιστεύουμε, τι πρεσβεύουμε για την ελληνική κοινωνία;

Αυτή τη στιγμή το μόνο που υπάρχει είναι ένα ιδεολογικό νεφέλωμα, όπου διαφορετικές απόψεις διακινούνται, διαφορές ιδεολογήματα παρουσιάζονται, διαφορετικές στρατηγικές εκπονούνται.

Ο καθένας έχει το δικό του ΠΑΣΟΚ στο μυαλό του!

Σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες, αριστεροί και νεοφιλελεύθεροι, μονεταριστές και κρατιστές μπαίνουν στο μίξερ της πολιτικής μαγειρικής απαξιώνοντας τις βασικές μας αρχές, προσαρμόζοντας στα μέτρα της προσωπικής πολιτικής του καθένα μεθόδους ανάλυσης, συμπεράσματα και άρα προτεινόμενες πολιτικές.

Πρέπει να απαντήσουμε οριστικά στην κρίση της σοσιαλδημοκρατίας τα τελευταία 30 χρόνια και να ξαναδώσουμε το πολιτικό μας στίγμα στον κόσμο μας και στα μέλη μας καθαρό χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις.

Οφείλουμε να αποκτήσουμε και πάλι την αριστερή και δημοκρατική του φυσιογνωμία και να απορρίψει οριστικά την προσπάθεια συμβιβασμού με τη νεοσυντηρητική λογική της δυνατότητας συνύπαρξης σοσιαλδημοκρατίας και νεοφιλελευθερισμού, που διακινείται από ομάδα διαχειριστών της κρατικής εξουσίας.

Ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας, έχει περιέλθει σε κατάσταση ανεπανόρθωτης κρίσης, απόρροια σε μεγάλο βαθμό της απαξίωσης που υπέστησαν οι βασικές παραδοχές της.

Ο καπιταλισμός έγινε αποδεκτός από τους σοσιαλδημοκράτες με περίπου τόσο ενθουσιασμό όσο είχαν πάντα οι φιλελεύθεροι, συχνά όμως έγινε αποδεκτός χωρίς πολλή κριτική.

Το να λες ότι είσαι υπέρ του καπιταλισμού και των αγορών είναι τόσο κενό περιεχομένου σα να λες ότι αγαπάς τους ανθρώπους ή ότι σου αρέσει η μουσική.

Το θέμα είναι ποιους ανθρώπους, ποιο είδος μουσικής και σε ποιες συνθήκες.

Η σοσιαλδημοκρατία, απαιτεί κράτος, παρόλο που τοποθετεί τους πολίτες κι όχι το κράτος στην αρχή των πραγμάτων.

Είναι η δημοκρατία που χαρακτηρίζεται με το επίθετο κοινωνική και όχι ο σοσιαλισμός που χαρακτηρίζεται με το επίθετο δημοκρατικός.

Το σοσιαλδημοκρατικό κράτος είναι το εργαλείο της κοινωνικής διάστασης μιας ζωής που, ενώ αποτελείται από άτομα, προϋποθέτει κοινωνική σύμπραξη και συνεργασία, κοινότητα και συμπαράσταση.

Άρα σήμερα επιβάλλεται περισσότερο από ποτέ να ξεκαθαρίσουμε τα πιστεύω μας, να δώσουμε το νέο περιεχόμενο σε αυτό που εμείς τουλάχιστον οφείλουμε να υποστηρίξουμε:

Το σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, τη νέα Αριστερά.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να συναντήσουμε και πάλι το ΠΑΣΟΚ της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Λαϊκής Κυριαρχίας, της Κοινωνικής Απελευθέρωση και Δικαιοσύνη.

Δεν θα πρέπει να απαντήσουμε για το ποια είναι η στρατηγική μας;

Δεν θα πρέπει δηλαδή να διαμορφώσουμε ένα συγκεκριμένο, ξεκάθαρο και υλοποιήσιμο σχεδίου εξόδου από την κρίση και το οριστικό σπάσιμο των δεσμών της επιτήρησης της Τρόικα και των Μνημονίων.

        Με κεντρικό στοιχείο την ΑΝΑΠΤΥΞΗ, που προϋποθέτει την αποδοχή και εφαρμογή πολιτικών αντίθετων με τις σημερινές που ενισχύουν την ύφεση και οδηγούν σε επιπλέον εξάρτηση.

Δεν θα πρέπει να απαντήσουμε στην οργανωτική μας κρίση;

Δηλαδή θα αρκεστούμε σε μια τυπική εκλογή κάποιου αδιαφορώντας για την κατάσταση που επικρατεί στην οργάνωσή μας;

Τι πρόεδρος θα είναι;

Στρατηγός χωρίς στρατό;

Για αυτό επιμένω ότι αυτές οι διαδικασίες θα πρέπει να κινητοποιήσουν πρώτα απ’ όλα το μεγαλύτερο δυνατό μέρος του οργανωμένου ΠΑΣΟΚ.

Να δώσουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν, να μιλήσουν, να συζητήσουν και να αποφασίσουν τα μέλη μας.

Να κάνουμε τη διαδικασία του Συνεδρίου, διαδικασία ανάληψης ρόλου από αυτούς που βρέθηκαν στο περιθώριο των εξελίξεων, που οδηγήθηκαν στην αδράνεια και την πολιτική κατάψυξη!

Να μιλήσουμε και να αποφασίσουμε για το νέο ρόλο της οργάνωσης, να τον κατοχυρώσουμε με τέτοιο τρόπο που καμία ηγετική ομάδα να μην μπορεί να την απαξιώνει.

Γιατί αν δεν προσέξουμε την καρδιά του κινήματος τότε είναι αστείο να μιλάμε για την κεφαλή του!

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Αυτά προσδιορίζουν από μόνα τους και το περιεχόμενο των διαδικασιών.

Καθαρά πολιτικές, μαζικές, ανοικτές στην κοινωνία με στόχο τη συνδιαμόρφωση της επόμενης ημέρας.

Πρέπει να έχουν συγκεκριμένο και ορατό πολιτικό περιεχόμενο και να είναι ουσιαστικές, συμμετοχικές και βασανιστικές.

Να έχουν ταυτόχρονα και το στοιχείο της λογοδοσίας όλων και κυρίως όσων ανέλαβαν Κυβερνητικές θέσεις και άσκησαν πολιτικές το προηγούμενο διάστημα.

Έτσι θα μπορέσει να  απαντήσει πειστικά και στην απαξίωση των λεγόμενων «κορυφαίων» στελεχών, τα οποία σαν συστατικά στοιχεία της κρίσης, εμφανίζονται αδύναμα να οδηγήσουν σε νέες κατευθύνσεις και το ΠΑΣΟΚ και τη χώρα.

Κρίνεται το μέλλον του κινήματος και το μέλλον της δημοκρατικής παράταξης.

Και το μέλλον της παράταξης δεν μπορεί να αποφασιστεί σε διαδικασίες ψηφοφορίας στα καφενεία και στα σχολεία, σαν να πηγαίνουμε να επιλέξουμε δημοτικούς συμβούλους σε εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Όσοι προτείνουν συνοπτικές διαδικασίες και γρήγορη λήψη αποφάσεων χωρίς εξαντλητικό διάλογο  για τις θέσεις και τη φυσιογνωμία μας, προσφέρουν κακή υπηρεσία και στο ΠΑΣΟΚ και στην χώρα.

Πίσω από την υποτιθέμενη βιασύνη κάποιων κρύβεται απλά και μόνο η πρόθεση τους να «τελειώσουν» με την προηγούμενη ηγεσία.

Είναι άραγε θέμα προσώπου;

Είναι κυρίαρχο πρόβλημα το ποιος θα βρεθεί στην κορυφή της κομματικής πυραμίδας αδιαφορώντας για το ότι αυτή καταρρέει χωρίς τα κοινωνικά της στηρίγματα;

Ποιες πολιτικές θα υλοποιήσει;

Ποια επιλογή θα κάνει στην περίπτωση που δεν προκύψει αυτοδύναμη Κυβέρνηση στις επόμενες εκλογές;

Θα υπογράψει και με ποιους όρους νέα δανειακή σύμβαση;

Θα υπογράψει στη βάση του Ελληνικού ή του Αγγλικού Δικαίου;

Ποια είναι η άποψη του για το κόμμα;

Πως θα συγκροτήσει τη νέα ηγετική ομάδα;

Τι χαρακτηριστικά θα της προσδώσει;

Δεν θα πρέπει να μιλήσουμε για αυτά;

Ακόμη και για το μοντέλο της νέας ηγετικής ομάδας;

Δεν θα πρέπει οι «ενδιαφερόμενοι» ηγέτες να καταθέσουν τις απόψεις τους;

Δεν θα πρέπει να συζητήσουμε αναλυτικά και να αποφασίσουμε οριστικά για να μη ζήσουμε και στο μέλλον καταστάσεις που μόνο αρνητικά αποτελέσματα έφεραν;

Μια τέτοια εξέλιξη λοιπόν, που αποτελεί προσπάθεια δημιουργίας ενός ελεγχόμενου και γραφειοκρατικού κομματικού μηχανισμού, ολίγων στελεχών υποταγμένων και στρατευμένων στη λογική της προσωρινής αναγκαιότητας θα οδηγήσει στον οριστικό ενταφιασμό του κινήματος.

Οι φωτισμένες ηγεσίες πνίγηκαν στα κύματα των μνημονίων και της υπηρέτησης των επιλογών της Τρόικα.

Απαιτείται η ανάδειξη μιας νέας μορφής συλλογικότητας που θα απορρίπτει τα φθαρμένα συστατικά της κρίσης, που θα σχεδιάσει, θα υλοποιεί και θα εφαρμόζει πολιτικές σύγκρουσης με τα συμφέροντα που εγκλώβισαν το πολιτικό προσωπικό της χώρας και θα μπορεί να ενώσει και να καθοδηγήσει και πάλι τη δημοκρατική παράταξη.

Η νέα συλλογικότητα μπορεί να προκύψει μέσα από συγκεκριμένη πολιτική συμφωνία και επιβεβαίωση της από την οργανωμένη βάση του ΠΑΣΟΚ.

Σε κάθε άλλη περίπτωση οι σημερινοί ακράτητοι διεκδικητές μιας κομματικής εξουσίας με δονκιχωτικά χαρακτηριστικά, θα θυμίζουν τον διοικητή του κάστρου που ενώ καταλαμβάνεται, αυτός προσπαθεί να σώσει την προσωπική του (πολιτική) περιουσία.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Ελπίζω ότι ο κοινός παρονομαστής όλων μας είναι η ενότητα της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης.

        Πιστεύω ότι για αυτό βρισκόμαστε και σήμερα εδώ.

Ενότητα και συντεταγμένη πορεία για να ξαναγίνουμε το μεγάλο πολυσυλλεκτικό και συμμετοχικό κίνημα που θα αναλάβει το χρέος του ώστε η χώρα να ξαναμπεί στον ίσιο δρόμο της δημοκρατίας και της προκοπής.

Η ενότητα μπορεί να υπάρξει μόνο αν της δώσουμε συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο. Μόνο έτσι μπορεί να έχει διάρκεια και προοπτική.

Στην αντίθετη περίπτωση, λυκοσυμμαχίες, προσωρινές συσπειρώσεις, στοχεύσεις με ταπεινούς σκοπούς θα διαλυθούν την επόμενη κιόλας ημέρα.

Η ενότητα προϋποθέτει συμφωνία στην ιδεολογική μας στόχευση, στην στρατηγική μας και στην προοπτική μας.

Για αυτό λέω και προειδοποιώ πως αρνητικά φαινόμενα πόλωσης, προσωπικών επιθέσεων και κομματικού ταλιμπανισμού που ζήσαμε το 2007 πρέπει να καταδικαστούν και να απομονωθούν.

Απαξιωτικές συμπεριφορές που καλλιεργούν κλίμα διχασμού πρέπει να εξαφανιστούν. Γιατί αν συνεχίσουν να εκφράζονται, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να ναρκοθετήσουν την επόμενη ημέρα.

Ούτε κόμμα ημετέρων θέλουμε, ούτε κόμμα σφραγίδα, ούτε κόμμα ολίγων, ούτε μικρό και πολυδιασπασμένο έχει κανείς στο μυαλό του.

Για αυτό συντρόφισσες και σύντροφοι οφείλουμε να κάνουμε το κάθε τι δυνατό προκειμένου αυτές οι διαδικασίες να βρούνε μέσα από τη συμμετοχή, το διάλογο, τη διαφωνία, την αντίρρηση, την τελική συμφωνία σε αρχές και στόχους προκειμένου να σφυρηλατήσουμε την ενότητα που κανένας δεν θα μπορεί να αμφισβητήσει.

Άρα οι προβλεπόμενες από το καταστατικό διαδικασίες με την εγγύηση του Προέδρου μας είναι η μοναδική δυνατή, αξιόπιστη και ρεαλιστική επιλογή.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Ζητώ να ξεκινήσουν οι διαδικασίες για ένα συνέδριο που θα τα συζητήσουμε όλα, την ιδεολογία μας, τις πολιτικές μας, την συγκρότησή μας, την ανανέωση όλων των οργάνων και των προσώπων.

Μόνο με ένα συνέδριο που δεν θα είναι ανώδυνο αλλά κριτικό και σοβαρό υπάρχει περίπτωση να συνέλθουμε.

Θα πρέπει να είναι ένα συνέδριο που θα ματώσουμε αλλά μόνο έτσι θα συνέλθουμε.

Και θα πρέπει να μην ξεχνάμε κάτι, χωρίς το λαό δεν μπορούμε να πάμε μακριά.

Οι σφραγίδες και τα σύμβολα είναι καλά αλλά χρειάζεται και ο λαός για να τα σηκώσει.

Άρα συνέδριο για να μπορέσουμε την επόμενη μέρα να συναντήσουμε και πάλι το λαό.

(από thoureios, tolimeri)