ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ...

Παρελθόν και Μέλλον* 

Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Χωρίς μνήμη του πολιτικού παρελθόντος δεν μπορείς να έχεις, δεν μπορείς να οικοδομήσεις την μνήμη, την μουσική, την πολιτική μουσική του μέλλοντος, το σχέδιο.

Τα παλιά κόμματα μη – κόμματα, ουσιαστικά συρρικνωμένες γραφειοκρατίες της Αθήνας μη - Αθήνας αποφεύγουν την συζήτηση για το παρελθόν. Όπως «ο διάβολος το λιβάνι». Στερούνται βεβαίως ως συνήθως ιδεών για το μέλλον. Παρ’ όλο που πληρώνονται από το Κράτος, από τους πολίτες να παράγουν ιδέες, για την λειτουργία και την...
πρόοδο του συστήματος – Χώρα, του συστήματος - Ελλάδα.

Οι ευθύνες για την σημερινή κατάσταση ανήκουν στα κόμματα που κατέλαβαν την κεντρική Κυβέρνηση. Στην PEPSI και την COLA όπως τους αποκαλώ. Ανήκουν όμως εξίσου και στα άλλα κόμματα. Το άλλοθι των αποκαλούμενων προοδευτικών αριστερών κ.λ.π κομμάτων ότι δεν ευθύνονται γιατί δεν κυβέρνησαν είναι μια ακόμα απόδειξη της διανοητικής και μορφωτικής στειρότητας αυτών των ομάδων αλλά και του αδιόρθωτου του χαρακτήρα τους. Αυτό το αγωνιώδες άλλοθι έχει πολλές πλευρές. Το έχω αναλύσει παλαιόθεν. Δεν διδάσκονται και αυτοί από το παρελθόν τους.

Μια συζήτηση με όρους ορθού λόγου, όχι παραμυθίασης και φλυαρίας – καφενοκουβέντα - αποδεικνύει ότι αυτά τα κομματικά μορφώματα δεξιά και αριστερά ήταν καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση στις παθολογίες τους.

Μνημονιακοί π.χ. ήταν όλοι τους. Επί χρόνια δούλευαν για αυτό. Ο υιός έδωσε το τελικό κτύπημα όπως και ένα από τα αρχικά κτυπήματα.

Έχουμε κρίση του πολιτικού συστήματος γιατί δεν υπάρχουν πολιτικά κόμματα. «Δεν έχουμε κόμματα» όπως έλεγε ο Μακρυγιάννης. Τη μεταπολιτευτική διαδρομή που οδήγησε στο τέλος των κομμάτων, τις στιγμές του θανάτου τις αναλύω στο βιβλίο «Από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο ΚΚΚΑΣΟΡ».

Ποιο είναι το μέλλον; ποιοι είναι οι δρόμοι, τα πεδία της Αναγέννησης της πολιτικής στην χώρα;

Το πρώτο πεδίο είναι αυτό των ιδεών, της παιδείας, των λέξεων.

Χωρίς μορφωτική και ηθική αλλαγή, επανάσταση δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική Αναγέννηση. Το παλιό πολιτικό, ξύλινο μάλιστα, λεξιλόγιο είναι κακή αρχαιολογία. Απαιτούνται νέες λέξεις, ένα νέο λεξιλόγιο που δεν το διακρίνει κανείς σήμερα σε συνθήκες διανοητικής ερήμου ή μεταβολής της πολιτικής σε λογιστική, κακά μαθηματικά.

Το αίτημα ήταν η εμφάνιση στο πολιτικό προσκήνιο νέων πρωταγωνιστών που θα είναι σε ένα ανταγωνισμό με τα κομματικά υπολείμματα, ερείπια της μεταπολίτευσης. Τα συντηρούμενα από την τηλεκρατία και τον δημόσιο προϋπολογισμό.

Αυτό μας εμπόδισαν, με εμπόδισαν να κάνω το 2000. Ο χώρος αυτός ήταν ο μόνος που νομιμοποιούνταν ιστορικά, πολιτικά να το κάνει. Αυτό λέει η Επιστήμη. Η χώρα πληρώνει αυτήν την αντιδημοκρατική απαγόρευση του 2000. Θύμιζε το 1961. Ορισμένοι το ομολογούν στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους.

Το αίτημα όμως αυτό είναι σήμερα στην ημερήσια διάταξη. Η ιστορία και οι ανάγκες της χώρας θέτουν το ζήτημα της δημιουργίας ενός μεγάλου ιστορικού τύπου νέου Δημοκρατικού Κόμματος. Θα οικοδομείται σε νέα πεδία ιδεών, λέξεων, παιδείας, σχεδίων, υποκειμένων. Κυρίως στις νέες γενιές. Αυτές που οι παλιές τις αφήνουν αντιπαραδείγματα, αρνητικές κληρονομιές. Κυρίως τις αφήνουν πολύ ψέμα για το ποιος φταίει. Μίλησα στους Φοιτητές του Ρεθύμνου για αυτό. Ο νέος κύκλος ανήκει στους νέους ανθρώπους. Νέους στις ιδέες, στις προσδοκίες ζωής αλλά προ πάντων στο ήθος.

Τι θα κάνει οικοδομούμενο ένα νέο μεγάλο κίνημα Ελλήνων Δημοκρατών, ένα νέο Δημοκρατικό Κόμμα; Θα επικαιροποιήση χωρίς φονταμενταλισμούς ότι καλό υπάρχει στην σύγχρονη πολιτική μας παράδοση. Κυρίως όμως θα δημιουργήσει, θα παράγει μια νέα. Οι σύγχρονοι μετασχηματισμοί απαιτούν νέα διανοητική και πολιτική παραγωγή. Ιδιαίτερα σε μια χώρα που κυριαρχείται από τους Φονταμενταλισμούς της δεξιάς και της αριστεράς. Που επί δεκαετίες είναι στραμμένη στο παρελθόν και όχι προς το μέλλον (Ακόμη είναι στο Γράμμο και το Βίτσι). Όταν μάλιστα Ελληνική σκέψη και φονταμενταλισμός είναι έννοιες ασύμβατες.

Θα επαναφέρω αυτό που πίστευα και για το οποίο αγωνίσθηκα όλες αυτές τις δεκαετίες και η ιστορία μου έδωσε δίκαιο. Δεν υπολόγισα όπως έπρεπε τους εφιάλτες που ήταν εντός. Πιστεύω ότι παρ’ όλη την σημερινή συγκυρία οι ιστορικές, γεωοικονομικές, γεωπολιτικές συνθήκες είναι τόσο ευνοϊκές για εμάς που μας επιτρέπουν στον νέο ιστορικό κύκλο όχι μόνο να φθάσουμε τις καλύτερες στιγμές της ιστορίας μας αλλά και να τις υπερβούμε. Άλλοι θα σας έλεγαν είναι δύσκολο. Εγώ σας δηλώνω κατηγορηματικά ότι είναι πολύ εύκολο.

Αυτές οι συνθήκες παραμένουν και ενισχύονται όχι μόνον στις Εθνικές αλλά και τις Παγκόσμιες δυναμικές τους. Ιδιαίτερα σήμερα που οι πεφωτισμένοι άνθρωποι όχι μόνον στην Ευρώπη αλλά και σε όλον τον Πλανήτη αναζητούν στην Ελληνική κληρονομιά τα εφόδια της ύπαρξης και απελευθέρωσης των σύγχρονων ανθρώπων. Όπου ο άνθρωπος δεν θα είναι όργανο, μέσο, δούλος ούτε του κράτους, ούτε και της αγοράς. Ιδιαίτερα με την μορφή του χρηματιστικού απανθρωπισμού.

Ποτέ ως τόπος, όσο εδώ στην Ελλάδα, μη - Ελλάδα και ποτέ ως χρόνος τις τελευταίες δεκαετίες αυτή η κληρονομιά δεν συκοφαντήθηκε κατά έναν παρά φύσιν τρόπο. Αυτό ήταν έργο, αυτό το έργο ανέλαβαν, ολοκληρωτικού, φασιστικού τύπου ομάδες, «δεξιές και αριστερές». Κρατικές και παρακρατικές, εκ των έχω και έξωθεν τροφοδοτούμενες.

Ακαλλιέργητες θα έλεγε ο Ησίοδος. Έτσι εκτός των άλλων ερημοποιήθηκε η Ελληνική ύπαιθρος. Δέστε, μάλλον μελετήστε το βιβλίο μου ΑΓΡΟΦΙΛΙΑ.

* Από την ομιλία του στην Κυπαρισσία.

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

(από press-gr)