Η υπαρξιακή κρίση του ΠΑΣΟΚ...

Του Kωστα Iορδανιδη

Εδώ και δύο εβδομάδες, κάποιοι αγωνίζονται για τη σωτηρία του ΠΑΣΟΚ μετά την αποχώρηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου – εάν τελικώς αποφασίσει να αποσυρθεί. Κάποιοι εξ αυτών είναι προβεβλημένα στελέχη που επεχείρησαν να «σώσουν» την Ελλάδα, όταν διόγκωναν το έλλειμμα με τρόπο τεχνητό, διέσυραν τη χώρα διεθνώς, πιστεύοντας ότι με αυτόν τον...
τρόπο πλήττουν τη συντηρητική παράταξη και τελικώς επέβαλαν την τρόικα ως ρυθμιστή απόλυτο της ελληνικής οικονομικής ζωής.

Δεν ενδιαφέρουν κανέναν εχέφρονα πολίτη οι εσωτερικές εξελίξεις σε αυτό το ιδιόμορφο κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, σφραγίζοντας στην κυριολεξία την πολιτική ζωή της μεταπολιτεύσεως, το οποίο έκλεισε τον κύκλο του, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις. Ενα ΠΑΣΟΚ με αρχηγό κάποιον από τους δελφίνους που αρχίζουν να αναδύονται σταδιακώς είναι απλώς καρικατούρα ιδιότυπου φιλελευθερισμού και ελεήμονος ρητορικής για τον «πάσχοντα και αδικούμενο πολίτη», που οι ίδιοι δημιούργησαν. Κυρίως όμως ένα ΠΑΣΟΚ δίχως ευθεία αναφορά στην οικογένεια Παπανδρέου είναι επί της ουσίας μία προσπάθεια επαναφοράς στο «σύστημα του κ. Κώστα Σημίτη», που έχει πλέον ξεπερασθεί από τις εξελίξεις και υποστηρίζεται από μία μειοψηφία με εξαιρετικά περιορισμένη απήχηση στους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του συγκεκριμένου κόμματος. Το ΠΑΣΟΚ με τον κ. Παπανδρέου στην ηγεσία αντιμετωπίζει σαφώς τον κίνδυνο της εκλογικής συντριβής. Με έναν «εκσυγχρονιστή» στην κορυφή απλώς εξαφανίζεται, διότι συνιστά πολιτική ασυναρτησία στην παρούσα συγκυρία, που οι εισαγόμενες αλλαγές έχουν αποτέλεσμα την αύξηση της ανεργίας και του αισθήματος ανασφαλείας και τη μείωση των εισοδημάτων.

Εν πάση περιπτώσει, το θέμα αφορά τις «προοδευτικές δυνάμεις», που είναι αρμόδιες να το λύσουν. Το ουσιώδες είναι η κληρονομιά που αφήνει το απερχόμενο ΠΑΣΟΚ, η υπονόμευση της εμπιστοσύνης του μέσου Ελληνα πολίτη στο ευρωπαϊκό σύστημα, ο κλονισμός της εμπιστοσύνης στο πολιτικό κατεστημένο της χώρας. Το πρόβλημα, με άλλα λόγια, είναι ότι εκόντες άκοντες άτομα και ομάδες αντικρουόμενων συμφερόντων δημιουργούν προϋποθέσεις αναπτύξεως τάσεων εκδικητικού, λαϊκού αυταρχισμού. Πλανώνται όσοι θεωρούν ότι η τάση αυτή μπορεί να αναχαιτισθεί με τις συνήθεις μεθόδους διαφωτίσεως του κοινού. Το τέλος της μεταπολιτεύσεως δεν περιορίζεται μόνον σε μία συντριπτική ήττα του ΠΑΣΟΚ στις προσεχείς εκλογές, ούτε στη σάρωση του οικονομικού συστήματος που δημιούργησε το κόμμα αυτό κατά την άσκηση της εξουσίας, ούτε μόνο στη διάλυση του κοινωνικού ιστού της κοινωνίας. Αφορά και την περιθωριοποίηση των πάσης φύσεως πρωταγωνιστών αυτής της περιόδου, που αρχικώς θα περάσουν στην εφεδρεία και στη συνέχεια θα σβήσουν από τη μνήμη όλων εκείνων που δεν ασχολούνται εξ επαγγέλματος με την Ιστορία. Κάποιοι θα επιμένουν, παρά ταύτα. Δεν αποκλείται ανάμεσα σε αυτούς να είναι και ο κ. Γιώργος Παπανδρέου.

(από kapistri)