Ο ΚΑΘΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΕΦΑΓΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ...Ο ΑΓΑΘΟΒΙΟΛΗΣ.

Ο Γιώργος είναι 50 χρονών. Η γυναίκα του 45. Εχουν δυο παιδιά. Το ένα ετοιμάζεται να δώσει πανελλήνιες. Το άλλο στο γυμνάσιο. 

Περιουσιακό τους στοιχείο. Ενα σπίτι με δάνειο στο...
οποίο πληρώνουν δόση 500 ευρώ το μήνα. 

Πριν από ένα μόνο χρόνο ο Γιώργος δούλευε σε μια εταιρεία, υπάλληλος, κι έπαιρνε 1200 ευρώ. Η γυναίκα του σε μια άλλη δουλειά με ένα μισθό 900 ευρώ. Σύνολο εισοδήματος  2100. Ενα εισόδημα που τους επέτρεπε να κάνουμε μερικά ελάχιστα σχέδια, με πολύ κόπο.  Δηλαδή να πληρώνουν τη δόση για το δάνειο, το οποίο δεν πήραν απερίσκεπτα, απλά τόσα θα έδιναν και σε ένα νοίκι, να φροντίζουν για τους λογαριασμούς του σπιτιού, το φαγητό και την ανατροφή των παιδιών. Πολύ σεμνά χωρίς καμιά διάθεση σπατάλης ή νεοπλουτισμού φυσικά. Το μόνο έξοδο εκτός από τα βασικά, το φροντιστήριο  του μεγαλύτερου παιδιού που ετοιμαζόταν για πανελλήνιες.  Ούτε αυτοκίνητο δεν είχαν πάρει για να κάνουν οικονομία.

Πριν από ένα χρόνο λοιπόν με την επέλαση του μνημονίου πέφτει θύμα και απολύεται από τη δουλειά του.  Πάει ο μισθός του. Μετατρέπεται σε επίδομα ανεργίας το οποίο κι αυτό λήγει.  Η γυναίκα του έχει ακόμα δουλειά αλλά επί ξύλου κρεμάμενη γιατί στην επιχείρηση ήδη ξεκίνησαν απολύσεις και δεν ξέρει αν την επόμενη θα έχει δουλειά. Η ήδη τραγική κατάσταση που βιώνουν επιβαρύνεται από τα διάφορα χαράτσια που πληρώνουν με δανεικά, με βοήθεια από το παππού (ευτυχώς υπάρχει ένας παππούς στην ιστορία του οποίου επίσης έχουν μειώσει τη σύνταξη) και έχουν αρχίσει πολύ συγκεκριμένα και σοβαρά προβλήματα. Πρώτα από όλα φυσικά δεν μπορούν να πληρώσουν το δάνειο. Δεύτερον άν το παιδί  (του οποίου χρωστάνε τα φροντιστήρια ) περάσει τελικά σε κάποια σχολή πρέπει να του εξηγήσουν ότι αν περάσει εκτός Αθηνών δεν μπορούν να το βοηθήσουν και θα πρέπει να πάει μόνο με τη προυπόθεση πως θα βρει και μια δουλειά να πληρώνει τα έξοδά του. Για το επόμενο παιδί δεν υπάρχει καν σκέψη για φροντιστήρια και τέτοιου είδους πολυτέλειες.

Ο Γιώργος και η οικογένειά του δεν τα έφαγαν μαζί με τους υπόλοιπους. Δεν ήταν λαμόγια. Δεν ήταν κλεφτρόνια. Δεν ήταν πελάτες κάποιου βουλευτή. Δεν φορτώθηκαν με κάρτες για να πηγαίνουν εξωτικά ταξίδια και να φοράνε επώνυμα ρούχα. Δεν έχουν καν κινητά τελευταίας τεχνολογίας ή τηλεόραση πλάσμα ή κάτι τέτοιο.  Δουλεύουν από τα 20 τους χρόνια, με λιτότητα, κατάφεραν τους καλούς καιρούς να έχουν ένα ελάχιστο ποσό στην άκρη (από μεγάλες στερήσεις) που το έδωσαν για  να πάρουν το σπίτι μαζί με το δάνειο, και σαν ευσυνείδητοι οικογενειάρχες δεν αγόρασαν καν ένα αυτοκίνητο όπως χιλιάδες άλλοι σκεπτόμενοι πως δεν θα μπορούσαν να επιβαρυνθούν με ένα τέτοιο έξοδο γιατί προείχαν οι σπουδές των παιδιών και η εξασφάλιση του σπιτιού.

Στη  καλή οικογένεια του Γιώργου αισθάνονται σήμερα οι απόλυτοι μαλάκες.  Κοιτάζοντας γύρω τι έχει συμβεί και έχοντας πέσει θύματα της πρώτης φάσης εκκαθάρισης του πληθυσμού, δηλαδή οι μη έχοντες και κατέχοντες, αισθάνονται πως ίσως θα έπρεπε να ήταν λίγο κλεφτρόνια, να έχουν φορτωθεί με λίγες κάρτες για να κάνουν το κέφι τους τότε, να έχουν γλύψει τους καλούς καιρούς κάποιες κατουρημένες ποδιές για να έχουν βάλει στην άκρη το φακελλάκι για τις δύσκολες ώρες. Σκέφτονται πως ήταν έντιμοι μεροκαματιάρηδες, συνεπείς στις υποχρεώσεις τους μέσα σε ένα μπουρδέλο.  Νόμιζαν πως ήταν καλοί πολίτες ενώ στην ουσία το κράτος ετοιμαζόταν να τους τιμωρήσει γιατί δεν τους θεωρούσε καλούς αλλά μαλάκες . Και σαν μαλάκες ή αγαθομούνηδες αν θέλετε καλύτερα (και συγνώμη για τα γαλλικά αλλά δεν πάει άλλο) όταν έφτασε η ώρα της κρίσης ξεκινάει από αυτούς το κοπάνημα στη κεφάλα, γιατί στην ουσία δεν αυτό το κράτος θεωρεί ανάξια λόγου την ύπαρξη τους.  Το κράτος συναλάσσεται με κομπιναδόρους, λαμόγια, τοκογλύφους και μεγάλους τζογαδόρους. Τι δουλειά έχει να ασχοληθεί με το κάθε φτωχομπινέ.

Και το χειρότερο είναι πως εκβιάζονται κιόλας. Από τη Τράπεζα πως θα χάσουν το σπίτι. Από τη ΔΕΗ πως θα τους κόψει το ρεύμα. Από την εφορία που ζητάει συνέχεια χαράτσια. Από το τον κ.Πρωθυπουργό που δεν βλέπει κόκκινες γραμμές άρα σύντομα η σύζυγος του κ.Γιώργου  μπορεί να βρεθεί κι αυτή άνεργη ή με κάποιο μισθό της τάξης δυο κατοστάρικα...

Και τότε η έντιμη οικογένεια δεν θα έχει ούτε να φάει. Ούτε φως. Ούτε τρόπο να βοηθήσει τα παιδιά της εκτός κι αν ζητιανέψει, αν παρακαλάει γνωστούς και φίλους για κανένα ψιλό, ή εκτός κι αν γίνουν κλεφτες, αν κάνουν πιάτσα, αν γίνουν βαποράκια, νταβατζήδες ή πουτάνες...

Ο κύριος Γιώργος με την οικογένειά του συνειδητοποιούν ξαφνικά πως το κράτος που ζουν θεωρεί επιτρεπτό να επιβιώσουν μόνο όσοι έκλεψαν κι έχουν λεφτά σε τράπεζες του εξωτερικού, μόνο όσοι κατέχουν αξιώματα και υψηλές θέσεις, μόνο όσοι είναι στο οργανωμένο έγκλημα. Οι υπόλοιποι πιθανά θα πρέπει να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους για τη ζωή και να συνειδητοποιήσουν πως  αν παντρευτείς, αν κάνεις  παιδιά, αν προσπαθήσεις να φτιάξεις ένα σπίτι, αν τολμήσεις να έχεις ένα αυτοκίνητο ή οποιαδήποτε θρασύτατη πολυτέλεια , εσύ ο φτωχομπινές, θα το κάνεις με δική σου ευθύνη γνωρίζοντας τις συνέπειες του νόμου.

Στη νέα Ελλάδα που βγαίνει από τις στάχτες εκείνης της παλιάς , που τη νανούριζαν οι απατεώνες και οι λάγνές σειρήνες με ψέμματα και φούμαρα για να πάρουν και τα τελευταία κομποδέματα που ήταν κρυμμένα κάτω από τα στρώματα,  το σύνολο του πληθυσμού, δηλαδή οι περισσευούμενοι, εκείνοι που δεν έχει κανένα συμφέρον το χρηματοπιστωτικό σύστημα να καλοπιάσει ή να παίξει μαζί τους, εκείνοι δηλαδή που δεν ανήκουν σε κάποια standard and poor αλλά είναι standard poor πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως από δω και στο εξής το να έχουν μια δουλίτσα ακόμα και σε επίπεδο δυο κατοστάρικων μισθό, το να έχουν μια στέγη να βάζουν από κάτω το κεφάλι τους και το να έχουν φαί να φάνε θα είναι  η μόνη ευχή που μπορούν να κάνουν και πολύ τους πάει.

Φυσικά ο κ.Γιώργος μπορεί να κατέβει στο δρόμο και να ξεκινήσει με τα λάβαρα της όποιας επανάστασης. Προς το παρόν όμως δεν βλέπει κανένα κονεκτ με τους υπόλοιπους νεόπτωχους.  Με έναν ανύπαρκτο συνδικαλισμό και μια σειρά από κομματικούς δεινόσαυρους επαγγελματίες της πολιτικής που δεν γνωρίζουν καν τον κύριο Γιώργο ούτε ασχολούνται μαζί του εφόσον δεν έχει ανάλογη κομματική ταυτότητα και δεν βαπτιστεί στο όνομά τους, δεν μπορεί μόνος του να βρει ονόματα και διευθύνσεις  των θυμάτων, που βρίσκονται, τι σκέφτονται, τι είναι διατεθειμένοι να κάνουν.  Πρέπει να αρχίσει να κυκλοφορεί στα συσίτια της εκκλησίας, στα φιλανθρωπικά παζάρια των δήμων, ή στις φιλανθρωπικές εκδηλώσεις που κάνουν οι φιλεύσπλαχνες κυρίες για να τους μαζέψει, κι αυτό με τι τρόπο να το καταφέρει δεν είναι ο Τσε... αλλιώς αν κατέβει πλατεία από ότι φάνηκε τη τελευταία φορά από τους δυο κούκους που μαζεύτηκαν (μετά εποχής ξυλοκοπήματος από τα ΜΑΤ εννοώ) μάλλον σαν Δελαπατρίδη θα τον πάνε μέσα κι όχι σαν αντιστασιακό...

Κι όχι ο κύριος Γιώργος δεν θα τρέξει γρήγορα βρε Στράτο να γραφτεί στο συνδικάτο γιατί μαλάκας είναι όχι χαζός. Ζητάνε όλοι τα τελευταία απομεινάρια της ύπαρξής του δεν θα ζητήσουν κι εκείνοι που τόσα χρόνια πριν και τώρα στη δυσκολότερη περίοδο δεν κατάφεραν ΟΥΤΕ ΕΝΑ ληστρικό νόμο να σταματήσουν, δεν κατάφεραν ούτε μια φωνίτσα να βγάλουν μέσα από τις αραχνιασμένες συνειδήσεις τους και τα στείρα κυρήγματά τους. Δεν πιστεύει κανέναν ο κ.Γιώργος.   Και μέσα του βαθειά, χωρίς να το ομολογεί ελπίζει σε μια χρεοκοπία , σε ένα μεγάλο χάος , στη Δευτέρα παρουσία, σε ότιδήποτε , για να διαλυθούν τα πάντα να νοιώσουν στο πετσί τους όλοι το χαμό . Μήπως όταν όλα γρεμιστούν χωρίς ψεύτικα λόγια πια, βγει κάποια αλήθεια στην επιφάνεια.  Γιατί ο θάνατος μετά των πολλών ουκ εστί θάνατος...

Οι οικογένειες σαν του κυρίου Γιώργου είναι χιλιάδες.  Και επιβιώνουν στον απόλυτο πανικό αυτή τη στιγμή. Τρομαγμένοι, καταθλιπτικοί, με το μυαλό να χάνεται σε επικίνδυνα μονοπάτια, με καυγάδες ατέλειωτους μέσα στο σπίτι, ντροπιασμένοι από τα δανεικά που δεν μπορούν να επιστρέψουν και το συμπονετικό βλέμμα του γείτονα στη καλύτερη περίπτωση ή ντροπιασμένοι από το περιφρονητικό κούνημα του κεφαλιού του κάθε ηλίθιου αναίσθητου που τους κρίνει  παριστάνοντας τον σοφό λέγοντας «ας μην έπαιρνε το δάνειο, ας μην έκανε και δεύτερο παιδί, ας μην  αγόραζε έπιπλα ή τηλεόραση»....

Γιώργο ήθρε η στιγμή να καταλάβεις πως σ΄αυτό το κόσμο της αισχρής χλιδής που βλέπεις γύρω σου, σ΄αυτό το κόσμο τον γεμάτο περιττά αγαθά και ανθρώπους περιττώματα, το κουστούμι που σου έχουν ράψει για τη πάρτη σου είναι ένα κομμάτι ψωμί κι αν δεν το έχεις κι αυτό ένα λάκκο να πέσεις μέσα. Οτιδήποτε επιθυμήσεις περισσότερο είτε θα το διεκδικήσεις με νύχια και με δόντια κι όποιον πάρει ο Χάρος, είτε  κλείσου σε κανένα μοναστήρι κι εσύ κι η οικογένειά σου (δύσκολο κι αυτό γιατί έχει μεγάλη ζήτηση τώρα τελευταία η τσάμπα στέγη) και σώπασε.

(από vasiliskos2, listonplace)