Αιρετικός. Ως το τέλος…

Λένε συνήθως ότι η τέχνη, και ειδικότερα ο κινηματογράφος, μιμείται τη ζωή. Ή… το αντίθετο. Ό, τι κι αν ισχύει, το τραγικό τέλος στη ζωή του Θόδωρου Αγγελόπουλου, έμοιαζε με σκηνοθεσία από μια δική του, ακραία έμπνευση. Σαν εκείνες που τον έκαναν τόσο διαφορετικό και ξεχωριστό. Ταξιδεύοντας το όνομα, τη φήμη και το έργο του, πολύ μακριά από την Ελλάδα.

Ο μεγάλος Έλληνας σκηνοθέτης άφησε την τελευταία πνοή του στο...
νοσοκομείο στο οποίο διακομίστηκε, θύμα τροχαίου, όταν μια μηχανή τον παρέσυρε στη Δραπετσώνα, όπου βρισκόταν για το γύρισμα ταινίας.

Ανήκε σε μια γενιά που πήγε την Ελλάδα πιο μακριά και πιο ψηλά. Στις τέχνες, τα γράμματα, τον πολιτισμό, την πολιτική. Έγινε ο ίδιος το «μέσο-μήνυμα» του έργου του, που κατάφερε να ξεχωρίσει, να συναρπάσει, να κερδίσει μια θέση στην αιωνιότητα. Όπως ανέφερε και ο τίτλος μιας από τις βραβευμένες ταινίες του.

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος υπήρξε πρεσβευτής του πλεονάσματος πολιτισμού, μιας Ελλάδας η οποία διακρινόταν και πρωταγωνιστούσε. Κέρδιζε τον θαυμασμό και τη διεθνή αναγνώριση, σε αντίθεση με την εθνική πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα.

Ήταν άλλωστε παιδί της Αθήνας. Της πρωτεύουσας του παγκόσμιου πολιτισμού. Και γεννήθηκε, το 1936, σε μια εποχή όπου η ανθρωπότητα ανέμενε, και τελικά βίωσε, τις ολέθριες συνέπειες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Χρόνια δύσκολα που τον σημάδεψαν βαθιά, και του έδωσαν το ερέθισμα να αναζητήσει στην τέχνη, τη φωνή της λογικής που έμοιαζε να έχει χάσει ο σύγχρονος άνθρωπος.

Αιρετικός και συγκρουσιακός, έφτιαξε το δικό του brand name στη διεθνή σκηνή. Με το ακροατήριό του, πιστό και φανατικό, να του αφιερώνει μια βαθιά υπόκλιση. Ακόμη και για το ανατρεπτικό τέλος που «σκηνοθέτησε» η ζωή για εκείνον.

(από statesmen)