Τι σας μαθαίνουν στο ΙΣΤΑΜΕ;;..

Toυ Τάκη Μίχα

Η Ελλάδα σήμερα συγκροτείται από ένα σύνολο προνομιούχων ομάδων που έχουν ανδρωθεί στο πλαίσιο του πελατειακού κράτους και του κρατικού παρεμβατισμού. Είναι λοιπόν φυσικό και αναμενόμενο ότι όλες αυτές οι ομάδες θα προέβαλλαν λυσσασμένη αντίδραση σε κάθε προσπάθεια κατάργησης των προνομίων που με τόσο κόπο και χρόνο απέσπασαν. Καμμια λοιπόν έκπληξη για τις...
αντιδράσεις τους.

Εκείνο που όμως εκπλήσσει είναι ο ερασιτεχνισμός και η σπασμωδικότητα που χαρακτηρίζει τις...

αντιδράσεις της κυβέρνησης. Διότι είναι προφανές από την συμπεριφορά της ότι η κυβέρνηση δεν έχει εκπονήσει απολύτως κανένα σχέδιο προκειμένου να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις των συντεχνιών. Απλούστατα με κυνική αδιαφορία έχει παραδώσει την κοινωνία των πολιτών ανυπεράσπιστη στα χέρια των αρπακτικών (υπαλλήλων ΟΣΕ, Μέσων Μαζικής Συγκοινωνίας, οδηγών ταξί) που ασελγούν ασταμάτητα πάνω της.

Οι αντιδράσεις της κυβέρνησης συνοψίζονται στην προσπάθεια της να μεταφέρει το μήνυμα ότι οι δραστηριότητες των προαναφερθέντων ομάδων υπονομεύουν το «συλλογικό καλό» και θέτουν σε κίνδυνο την «θέση της Ελλάδας». Αυτό είναι το μήνυμα το οποίο προσπαθεί να περάσει τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο υπουργός Οικονομικών. Πιστεύουν έτσι ότι π.χ. οι συχνές αναφορές τους στον κίνδυνο της χρεοκοπίας της χώρας θα επηρεάσουν την στάση των συντεχνιών.

Κούνια που τους κούναγε! Η έννοια του «συλλογικού καλού» μπορεί μεν να αποτελεί μια εξαιρετική φαντασίωση για τα ιδεολογικά σεμινάρια του ΙΣΤΑΜΕ, αλλά δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Όπως δείχνει η σύγχρονη «θεωρία των παιγνίων» η επίκληση του «συλλογικού καλού» δεν πρόκειται να οδηγήσει ούτε τον κ.Φωτόπουλο ούτε τον κ.Λυμπερόπουλο να εγκαταλείψουν τα προνόμια του κλάδους τους - όσο άδικα, ληστρικά και καταστροφικά είναι αυτά.

Ο λόγος είναι απλός: Αν μια συντεχνία αποφασίσει στο όνομα του «συλλογικού καλού» να εγκαταλείψει τα προνόμια της και δεν το πράξουν οι άλλες συντεχνίες, η θυσία της θα πάει στράφι. Αν πάλι αποφασίσει να τα εγκαταλείψει και το κάνουν και οι άλλες, τότε η δική της θυσία δεν έχει καμμια σημασία. Άρα σε κάθε περίπτωση η ορθολογική στάση μιας συντεχνίας είναι να μην εγκαταλείψει τα προνόμια της στο όνομα του «συλλογικού καλού».

Ο μόνος τρόπος να εγκαταλείψει τα προνόμια της μια συντεχνία είναι ο καταναγκασμός. Αλλά στο σημείο αυτό εγκαταλείπουμε τον γλυκανάλατο κόσμο της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς» και μπαίνουμε στον πραγματικό κόσμο του Τομας Χομπς. Που προφανώς δεν διδάσκεται στο ΙΣΤΑΜΕ…

(από press-gr)