Η δυστυχία του να είσαι ΤΟΥΡΚΟΣ....

Στο φύλλο 50 της εφημερίδας μας, είχαμε γράψει ότι ο εθνικός ποιητής και συγγραφέας του τουρκικού εθνικού ύμνου, Μεχμέτ Ακίφ Ερσόϊ ήταν Αλβανικής καταγωγής. Δεχθήκαμε έντονες επικρίσεις και αποδοκιμασίες, ότι προσβάλαμε την μνήμη του εθνικού τους ποιητή. Σε αυτό το τεύχος, με αφορμή τη 12η Μαρτίου 2011 θα επανέλθουμε στο θέμα αυτό, γιατί τυχαίνει να είναι η 90η επέτειος της συγγραφής του ύμνου. Σαν Ζαγάλισα αποτείνοντας ελάχιστο φόρο τιμής, θα αναφερθούμε ξανά στον...
μεγάλο Αλβανό ποιητή Μεχμέτ Ακίφ και σαν Πομάκοι να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας, γιατί είναι ο μόνος ποιητής που στα ποιήματά του, μας χαρακτηρίζει Πομάκους και στιγματίζει τις σφαγές των Πομάκων από τους Βουλγάρους [βλέπε σελ. 291,SAFAHAT].

Ο Μεχμέτ Ακίφ Ερσόϊ [1878-1936] είναι γιος του Αλβανού Μεχμέτ Ταχήρ Εφένδη, από το χωριό Σούσιτσα του νομού Ιπέκ του σημερινού Κοσσυφοπεδίου (Κοσόβου) και της Ιρανής Εμινέ Σεριφέ, από το Χόρασαν του Καυκάσου. Σπούδασε αραβική και περσική φιλολογία σε νυχτερινή σχολή στην Κων/πολη. Αριστούχος φοιτητής, διακρίνονταν για την γλωσσομάθεια του, ομιλούσε και έγραφε σε περιοδικά τέλεια την αραβική, περσική, γαλλική, αλβανική, σλαβική και την ελληνική γλώσσα. Δίδαξε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Κων/πολης, ενώ συγχρόνως έγραφε ποιήματα.

Με την ίδρυση του νέου τουρκικού κράτους προκηρύχθηκε διαγωνισμός με έπαθλο πεντακόσιες [500] χρυσές λίρες, για την συγγραφή του εθνικού ύμνου. Έλαβαν μέρος στο διαγωνισμό 724 ποιητές, πλην του Μεχμέτ Ακίφ, αρνούμενος να λάβει μέρος στο διαγωνισμό για να μην θεωρηθεί ότι το κάνει για το έπαθλο των 500 χρυσών λιρών.

Απορρίφθηκαν όλα τα ποιήματα από την επιτροπή διότι δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις της εθνοσυνέλευσης και προχώρησαν σε αναζήτηση άλλων ποιημάτων. Σε επιστολή του τότε υπουργού παιδείας Χαμδουλλάχ Σουπχή Μπέη, προς τον Μεχμέτ Ακίφ, τον καλούσε να συγγράψει τον ύμνο και να βρει τρόπο να μην εισπράξει τις 500 χρυσές λίρες. Σε 48 ώρες ο Μεχμέτ Ακίφ έγραψε τον ύμνο και στις 12 Μαρτίου 1921 διαβάστηκε στην αίθουσα της εθνοσυνέλευσης.

Ο Ερσόϊ εκλέχτηκε βουλευτής στην πρώτη εθνοσυνέλευση του 1920 αλλά αργότερα έπεσε στην δυσμένεια των κεμαλιστών, θεωρήθηκε οπισθοδρομικός και δεν ξαναπολιτεύτηκε. Εξαπατώντας τον ο Κεμάλ μαζί με τον Ισμέτ Ινονού, του έδωσαν μία προκαταβολή για να μεταφράσει το Κοράνιο και το Εζάν από την αραβική στην τουρκική γλώσσα. Ο Ερσόϊ έμαθε όμως αργότερα ότι θα κατατεθεί νομοσχέδιο που θα απαγορεύει το Κοράνιο στην αραβική γλώσσα και θα διαβάζεται η δική του μετάφραση, και έτσι αρνήθηκε να παραδώσει την μετάφραση. Τότε του ασκήθηκε δίωξη ως χαφιέ, συνωμότη και εχθρού της δημοκρατίας. Κατασχέθηκαν τα υπάρχοντά του και επειδή δεν έφθαναν για να καλύψουν τα έξοδα, τα πρόστιμα τα κατέβαλαν φίλοι του βουλευτές και συγκεκριμένα κάποιος Εκμελεττίν, [του οποίου ο εγγονός σήμερα είναι ο βουλευτής Εκμελεττίν Ιχσάνογλου] για να γλυτώσει τη φυλακή. Από την φτώχεια δεν μπορούσε να σπουδάσει τα 4 παιδιά του, τον συντηρούσε για ένα διάστημα ο Αμπάς Σελήμ Πασάς, και αργότερα το 1924, τον έστειλε στο Κάϊρο της Αιγύπτου, όπου δίδαξε τουρκική φιλολογία.

Στο Κάϊρο πηγαινο-ερχόταν για 11χρόνια. Επέστρεψε οριστικά στην Τουρκία, όταν συνελήφθη και φυλακίστηκε ο γιός του ο Ταχήρ, επειδή διάβαζε κρυφά το Κοράνιο στο στρατό. Όταν αρρώστησε η μεγάλη κόρη του Φεριδέ, λόγω της φτώχειας του δεν είχε χρήματα να της αγοράσει φάρμακα. Λέγεται ότι έπεσε γονατιστός και κλαίγοντας παρακαλούσε το Θεό να του πάρει την ψυχή για να μην βλέπει την κατάντια του.

Από τις κακουχίες και την φτώχεια αρρώστησε και ο ίδιος, έπαθε κίρρωση του ήπατος και φυματίωση, έχασε πολλά κιλά και κατάντησε ανθρώπινο ράκος. Οι φωτογραφίες του, που υπάρχουν στο λεύκωμα του συγγραφέα καθηγητή Mehmet GÜNTEKİN, δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από τις φωτογραφίες του Νταχάου και του Άουσβιτς. Δικαιούταν σύνταξη δημοσίου υπαλλήλου και βουλευτή, αλλά δεν δεχόταν να την εισπράξει επειδή θεωρήθηκε προδότης, συνωμότης και αλβανιστής. Κυνήγησαν τα παιδιά του πολύ άγρια μέχρι την εξόντωσή τους. Μερικοί φίλοι του ανέφεραν την περίπτωσή του στον έπαρχο, που μερίμνησε να του χορηγηθεί σύνταξη.Του απονεμήθηκε το 1936, 178,20 λίρες μηνιαία σύνταξη βουλευτού και εφάπαξ αποζημίωση 478,80 λίρες. Πέθανε από τις ταλαιπωρίες και τις αρρώστιες στις 27Δεκεμβρίου 1936.

Στην κηδεία του, δεν παραβρέθηκαν ούτε δέκα άτομα. Αυτοί φόρτωσαν το φέρετρο στους ώμους τους και καθ΄ οδόν βρήκαν ένα κάρο για μεταφορές, τοποθέτησαν την σωρό του πάνω του και ξεκίνησαν προς το νεκροταφείο. Περνώντας από τις γειτονιές και έξω από το καφενείο κάποιου Μουμίν, οι θαμώνες ρώτησαν ποιος είναι ο αποθανών και εκείνοι απάντησαν «ο Μεχμέτ Ακίφ ο ποιητής» και τότε πετάχτηκε ένας μαθητής του και φώναξε «αίσχος και ντροπή σε όλους μας, αυτό είναι το ευχαριστώ, αυτή είναι η ευγνωμοσύνη του τουρκικού έθνους προς τον εθνικό ποιητή και συγγραφέα του εθνικού μας ύμνου;». Γυμνό φέρετρο, μόνο σάβανο, χωρίς σκέπαστρο και σημαία και πάνω σε κάρο που σερνόταν από ένα γαϊδούρι. Στην κηδεία του δεν παραβρέθηκε κανείς Τούρκος επίσημος. Κηδεύτηκε από Αλβανούς και πρόσφυγες από τα Βαλκάνια. [βλέπε ιστορία Beşir AYVAZOĞLU]. Πέρασαν περίπου 90 χρόνια, μέχρι το έτος 2007, όπου ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με απόφασή του ως πρωθυπουργού καθιέρωσε την 12^η Μαρτίου ως επέτειο του εθνικού τους ύμνου και το έτος 2011, ως έτος μνήμης του Μεχμέτ Ακίφ.

Εμμένουμε σε όσα γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας μας, υποστηρίζουμε τα ίδια, προσθέτοντας επί πλέον, την γενικότερη βαρβαρότητα των Τούρκων προς τους ανθρώπους των γραμμάτων και του πνεύματος. Η συμπεριφορά τους προς το πρόσωπο του μεγάλου Αλβανού ποιητή Μεχμέτ Ακίφ, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την βαρβαρότητα που έδειξαν στον μεγάλο ποιητή και δάσκαλο της Ανατολής, Νεσιμί, το 1418. Επειδή ήταν αντίθετος με τους σουνίτες Τούρκους, τον έγδαραν, και τον άφησαν στις μύγες, στα μυρμήγκια και στα σκουλήκια που τον έτρωγαν ζωντανό επί μέρες.

Τέλος, σημειώνω ότι ο Μεχμέτ Ακίφ έγραψε ύμνο στην ελευθερία. Οι Τούρκοι αργότερα τον ονόμασαν εθνικό. Ο πραγματικός τίτλος είναι ΙΣΤΙΚΛΑΛ ΜΑΡΣΙ και όχι ΜΙΛΛΙ ΜΑΡΣ όπως παραπλανητικά λέγεται σήμερα. Ο ύμνος δεν αναφέρεται ούτε μία φορά σε Τούρκο ή κάτι το τουρκικό.

(τεύχος 51, Μάρτιος 2011)

(από zagalisa)