Του Θανάση Νικολαΐδη ΔΕΝ θα κρίνουμε την (κομουνιστική) αριστερά. Την έκρινε η ιστορία, με τις ιστορίες των λαθών της εκάστοτε ηγεσίας και των αγώνων της βάσης. Είχαν το πείσμα τους οι «ηγέτες» του, διέθεταν την αγραμματοσύνη τους, ωστόσο, μη τους το πεις θα σε…σφάξουν. Έτσι πορεύτηκαν από γκάφα σε γκάφα. Με τη νοοτροπία του αλάθητου που τους «κόστισε» σε αγώνα χαμένον εκ των προτέρων και μιαν επανάσταση που την συνέθλιβε η…Γιάλτα και η σοβιετική αδιαφορία για την τύχη των «επαναστατών» με…αγγλική συνδρομή.
ΔΕΝ θα πάμε μακριά-είναι χιλιοειπωμένα. Ούτε στον Άρη που τον «θυσίασε» ο Ζαχαριάδης που «πιέστηκε απ’ το Π.Γ.», τον ξέγραψε «το Κόμμα», τον ξέκαναν οι συμμορίες της...
δεξιάς και το ΚΚΕ με τον τρόπο του, για να τον «αποκαταστήσει» μετά 20 έτη. Απλά, θα εστιάσουμε το πείσμα των εκάστοτε «ηγετών» του και τη συνέχειά του στον χρόνο. Την ισχυρογνωμοσύνη και την ξεροκεφαλιά, που οδηγούν σε καταστάσεις ήττας και αυτοαναίρεσης.
Η διαδρομή τους στο χρόνο έχει σταθμούς φυσικής (και άρα σωστής) επιλογής, με στιγμές μεγαλείου και αυταπάρνησης. Κι αν η δεξιά συνέχιζε να κοκκινίζει τα παΐδια «μιασμάτων» από παραμένουσα μακρονησιώτικη «ιδεολογία» και πρακτική, την πλήρωσαν και οι «συνοδοιπόροι». Με φακέλωμα που το «προϊόν» τους έκαψε στη «Χαλυβουργική» η περίεργη κολιγιά τους, το (βρόμικο) ’89. Και, βέβαια, τους πιστώνουμε (εν πολλοίς- αν όχι καθ’ ολοκληρία) την αντίσταση κατά της χούντας.
ΤΑ χρόνια πέρασαν οι «ηγεσίες» μορφώθηκαν, χαλάρωσαν μπάζοντας στις τάξεις του ΚΚΕ ακόμα και την κυρία…Κανέλλη και ο αγώνας συνεχίζεται. Ωστόσο, αγνώριστος και με το στόχαστρο να σκοπεύει λανθασμένα. Με συνέχεια (στα λάθη) και χωρίς ιδεολογική συνέπεια. Και δεν το λέμε στην τύχη, ούτε από τυχόν συμπάθεια προς το σημιτικό ΠΑΣΟΚ, που ο αρχηγός (και κάποια παλικάρια του) μας προκαλούσαν αλλεργία. Την άποψή μας διατυπώνουμε, έχοντας στραγγίσει την ιστορική στάση, τα έργα, «έργα» και «κατορθώματα» των κομουνιστών σε ρόλο θύτη και θύματος «για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά», αλλά και διαχρονικά.
ΚΥΒΕΡΝΟΥΣΕ η Ν.Δ. του κ. Κ. Καραμανλή με τους «κουμπάρους», τα Βατοπέδια και τους Χριστοφοράκους, και το ΚΚΕ μόνο το ΠΑΣΟΚ «έβλεπε» κι από ‘κει άρχιζε και τέλειωνε την…αντιπολίτευσή του. Κυβερνάει το ΠΑΣΟΚ και τα «μιάσματα» το σκυλοβρίζουν, έχοντας ξεχάσει τους «συνοδοιπόρους». Επιμένουν με το γνώριμο πείσμα. Αύριο θα μετράνε ψήφους. Με τον δείκτη (ποτέ) να μην πιάνει διψήφιο.
ΔΕΝ θα πάμε μακριά-είναι χιλιοειπωμένα. Ούτε στον Άρη που τον «θυσίασε» ο Ζαχαριάδης που «πιέστηκε απ’ το Π.Γ.», τον ξέγραψε «το Κόμμα», τον ξέκαναν οι συμμορίες της...
δεξιάς και το ΚΚΕ με τον τρόπο του, για να τον «αποκαταστήσει» μετά 20 έτη. Απλά, θα εστιάσουμε το πείσμα των εκάστοτε «ηγετών» του και τη συνέχειά του στον χρόνο. Την ισχυρογνωμοσύνη και την ξεροκεφαλιά, που οδηγούν σε καταστάσεις ήττας και αυτοαναίρεσης.
Η διαδρομή τους στο χρόνο έχει σταθμούς φυσικής (και άρα σωστής) επιλογής, με στιγμές μεγαλείου και αυταπάρνησης. Κι αν η δεξιά συνέχιζε να κοκκινίζει τα παΐδια «μιασμάτων» από παραμένουσα μακρονησιώτικη «ιδεολογία» και πρακτική, την πλήρωσαν και οι «συνοδοιπόροι». Με φακέλωμα που το «προϊόν» τους έκαψε στη «Χαλυβουργική» η περίεργη κολιγιά τους, το (βρόμικο) ’89. Και, βέβαια, τους πιστώνουμε (εν πολλοίς- αν όχι καθ’ ολοκληρία) την αντίσταση κατά της χούντας.
ΤΑ χρόνια πέρασαν οι «ηγεσίες» μορφώθηκαν, χαλάρωσαν μπάζοντας στις τάξεις του ΚΚΕ ακόμα και την κυρία…Κανέλλη και ο αγώνας συνεχίζεται. Ωστόσο, αγνώριστος και με το στόχαστρο να σκοπεύει λανθασμένα. Με συνέχεια (στα λάθη) και χωρίς ιδεολογική συνέπεια. Και δεν το λέμε στην τύχη, ούτε από τυχόν συμπάθεια προς το σημιτικό ΠΑΣΟΚ, που ο αρχηγός (και κάποια παλικάρια του) μας προκαλούσαν αλλεργία. Την άποψή μας διατυπώνουμε, έχοντας στραγγίσει την ιστορική στάση, τα έργα, «έργα» και «κατορθώματα» των κομουνιστών σε ρόλο θύτη και θύματος «για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά», αλλά και διαχρονικά.
ΚΥΒΕΡΝΟΥΣΕ η Ν.Δ. του κ. Κ. Καραμανλή με τους «κουμπάρους», τα Βατοπέδια και τους Χριστοφοράκους, και το ΚΚΕ μόνο το ΠΑΣΟΚ «έβλεπε» κι από ‘κει άρχιζε και τέλειωνε την…αντιπολίτευσή του. Κυβερνάει το ΠΑΣΟΚ και τα «μιάσματα» το σκυλοβρίζουν, έχοντας ξεχάσει τους «συνοδοιπόρους». Επιμένουν με το γνώριμο πείσμα. Αύριο θα μετράνε ψήφους. Με τον δείκτη (ποτέ) να μην πιάνει διψήφιο.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου