“Κι αν φύγω;”

Αυτή η συνεδρίαση ήταν πράγματι… η ώρα του Πρωθυπουργού. Λίγες ώρες μετά την κατάθεση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος στη Βουλή, και αφού δημοσιοποιήθηκαν πλέον οι κοινωνικά ακραίες επιπτώσεις των μέτρων που προβλέπει, ο Γιώργος Παπανδρέου προσήλθε στο Κοινοβούλιο, προκειμένου να απαντήσει σε επίκαιρες ερωτήσεις των...<
υπόλοιπων πολιτικών αρχηγών.

Όπως ωστόσο σχολίαζαν χαριτολογώντας στο Μέγαρο Μαξίμου, ακόμη κι αν δεν υπήρχε αυτή η συνεδρίαση, θα την προκαλούσε ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου, προκειμένου να του δοθεί η ευκαιρία να μιλήσει στη «μεγάλη σκηνή». Από το πλέον θεσμικό βήμα της Δημοκρατίας μας λοιπόν, ο Πρωθυπουργός προσπάθησε να θέσει τις βάσεις για να υπερβεί το πολιτικό αδιέξοδο το οποίο αντιμετωπίζει η Κυβέρνησή του.

Ζήτησε και πάλι την ευρύτερη δυνατή συναίνεση, από τα κόμματα της Αντιπολίτευσης. Όχι για το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, την ψήφιση του οποίου θα επιδιώξει μονάχα από το ΠΑΣΟΚ, αλλά για την εφαρμογή μια σειράς διαρθρωτικών αλλαγών, κυρίως στο επίπεδο των θεσμών και της λειτουργίας του πολιτεύματος.

Εκεί ήταν που μίλησε για πρώτη φορά δημοσίως, και τόσο ανοιχτά, για τη σκέψη του να προχωρήσει σε δημοψήφισμα. Όχι φυσικά για τα μέτρα, αλλά για τις βαθιές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα.

Ο Γιώργος Παπανδρέου επιχείρησε να απενοχοποιήσει την Κυβέρνησή του για την εφαρμογή του Μνημονίου, και τις επιπτώσεις των μέτρων του στη μέση ελληνική οικογένεια. Παραδέχτηκε ότι βρισκόμαστε σε κηδεμονία, όχι όμως μονάχα σήμερα, αλλά εδώ και πολλά χρόνια, εξαιτίας του ελλείμματος και του χρέους που κουβαλάει για δεκαετίες ολόκληρες η χώρα.

Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι των παρεμβάσεών του όμως, ήταν η συναισθηματική αποστροφή-απάντηση, στις βαριές κατηγορίες που άκουγε από τον Αλέξη Τσίπρα. «Αν φύγω, θα φύγει και το Μνημόνιο; Θα φύγει και το χρέος; Τα θέλουμε αυτά τα χρήματα; Αν μου πείτε… φτύστους, θα το κάνω. Την επομένη όμως δεν θα έχουμε χρήματα να πληρώσουμε μισθούς. Είναι αυτή μια πατριωτική στάση;», αναρωτήθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου.

Και εν μέρει, αποκάλυψε τον πυρήνα του επιχειρήματος με το οποίο θα προσέλθει στις επόμενες εκλογές, που κατά τα φαινόμενα δεν θα αργήσουν.

(από statesmen)