Το 2011 δεν είναι 1996

Ζούμε στη χώρα των μεγάλων παραισθήσεων και των εθνικών μύθων. Όπου μπορούμε να πιστέψουμε τα πάντα, επειδή απλώς… έτσι θέλουμε. Αυτή είναι η ψυχοσύνθεσή μας. Μια ψυχοσύνθεση εθνικής χαλαρότητας, στην οποία βασίστηκαν και την οποία αξιοποίησαν πολιτικοί και κόμματα (δηλαδή… το ΠΑΣΟΚ), για να εμπεδώσουν έναν μόνιμο αποπροσανατολισμό στις...
εθνικές και κοινωνικές προτεραιότητες.

Πάρτε για παράδειγμα όσα παρακολουθούμε σήμερα. Αρκούσε ο ανασχηματισμός της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, και η ανάθεση της ευθύνης «πολιτικής διεύθυνσης» του τόπου, συγνώμη… της οικονομίας, στον Ευάγγελο Βενιζέλο, το πιο κατηρτισμένο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, που χθες ωστόσο το ίδιο ΠΑΣΟΚ το οποίο σήμερα τον χειροκροτεί ενθουσιασμένο, κόντευε να τον κατηγορήσει για «αποστασία», για να επιχειρούν να μας πείσουν ότι… η Ελλάδα βαίνει προς εθνική σωτηρία.

Το «σύστημα ΠΑΣΟΚ», που άλλωστε δεν μας άφησε ποτέ, χαράσσει τη στρατηγική ενός καινούριου εθνικού αποπροσανατολισμού. Θέλει να μας πείσει ότι μπορεί εκείνο να εκφράσει το παλλαϊκό αίτημα «αλλαγής» και εξόδου από τη βαθιά ύφεση στην οποία μας καταδίκασε ένα Μνημόνιο που έφερε στη χώρα το ίδιο το ΠΑΣΟΚ.

Εν μέρει, το «σύστημα ΠΑΣΟΚ» θέλει να μας υποχρεώσει να ζήσουμε το… sequel του 1996. Με τον Ευάγγελο Βενιζέλο σε ρόλο-λυτρωτή, όπως τότε προβλήθηκε ο Κώστας Σημίτης. Ακόμη και τώρα, τη στιγμή που η αγανάκτηση εξελίσσεται σε εθνικό συναίσθημα, ως απάντηση ενός ολόκληρου λαού στη μελαγχολία του Μνημονίου.

Αν είχαν ακούσει τη Βάσω Παπανδρέου, θα συνειδητοποιούσαν εγκαίρως το άσκοπο της προσπάθειας. «Πρέπει πρώτα να αλλάξεις εσύ», είπε χθες στον Γιώργο Παπανδρέου. Ο Πρωθυπουργός όμως… δεν ανασχηματίστηκε. Η δε «ανακύκλωση» ενός φθαρμένου προϊόντος, όπως είναι «τα πολλά ΠΑΣΟΚ», δεν έχει σοβαρές πιθανότητες να πετύχει την επανάληψη των ψευδαισθήσεων του 1996.

Το 2011 δεν είναι 1996. Η ελληνική κοινωνία έχει γυρίσει την πλάτη της στο «όλον ΠΑΣΟΚ». Όσο για την «ανακύκλωση», δεν συνιστά φυσικά πολιτική μεθοδολογία, ούτε στρατηγική ανατροπής της πραγματικότητας. Ειδικά όταν γίνεται ερήμην της «Green Τίνας». Την οποία έχει διαδεχθεί το «πρόσωπο της κρίσης». Ο πολιτικός που επιχείρησε να αντικαταστήσει… το Σύνταγμα με το Μνημόνιο. Η Ελλάδα, κύριοι, είναι πλέον υποψιασμένη.

(από statesmen)