Τα κοράκια περιμένουν…

Του Θανάση Νικολαΐδη
(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)
ΤΟ ίδιο απαράλλαχτο πολιτικό παιχνίδι. Κερδίσαμε, το νου μας μη χάσουμε. Όλα για την ψήφο μας την ακριβή που τρέξαμε, για την έδρα που δεν κοιμηθήκαμε κι η αγωνία μας έσπασε τα νεύρα, μέχρι το εκλογικό αποτέλεσμα της λύτρωσης. Κι ύστερα η ορκωμοσία. το γραφείο, η στελέχωσή του. Οι φρουροί, οι χαιρετούρες, οι «πιστοί», η σύνταξη το παραδάκι, και, βέβαια, στο...
«φυλάξαι τ ‘αγαθά» ο νους και η φροντίδα.
ΕΧΟΥΜΕ τους κυβερνώντες και την αντιπολίτευση, έχουμε και δυο επίπεδα ευθύνης. Για’ κείνα που γίνονται και για εκείνα που δεν γίνονται. Κι αν κάτι προχώρησε, το οφείλουμε στην ανάγκη και μόνο. Και, βέβαια, δεν προχώρησαν πολλά. Μισά, μίζερα και με το σταγονόμετρο. Απ’ τη μια για να πείσουμε την τρόικα πως είμαστε χώρα της πειθαρχίας κι απ’ την άλλη μη ξεσηκωθούν και οι πέτρες στη χώρα των απείθαρχων. Ούτε τα κόμματα το θέλουν να προχωρήσει το πράγμα, ούτε οι πολιτικοί το πολυγουστάρουν. Κουβαλάει «κινδύνους» προσωπικούς και το νιώθουν. Πρέπει να βάλουν το συμφέρον τους κάτω απ’ το δικό μας και τους είναι επώδυνο, αντικανονικό και… ασυνήθιστο. Κι αν οι εκλογές ήταν να μας λύσουν κάποια προβλήματα, γι αυτούς θα δημιουργούσαν προβλήματα. Με την αβεβαιότητα της επανεκλογής (και θα ‘χαμε… τραγωδία). Κι εμείς που «διαβάζουμε» της σκέψη τους γραδάραμε τη βούλησή τους με μια ματιά. Θα’ χουμε μιαν απ ‘τα ίδια. Τους αιώνιους πολιτικούς με τα ίδια κοινά, ομαδικά και συντεχνιακά συμφέροντα, που αμύνονται ταμπουρωμένοι. Για τα προνόμια, την έδρα και τα «δεδουλευμένα».
ΚΙ επειδή έδωσαν τις εξετάσεις τους τόσες φορές, πρέπει να τους δείξουμε το δρόμο. Όπως στην Τουρκία της Τσιλέρ που έφεραν τον Ερντογάν «φτυαρίζοντας» τους παλιούς. Είδαμε το… κουμάντο τους για θέματα μείζονος σημασίας, τη στάση τους στα ελάσσονα, καταγράψαμε την ατολμία τους, διαπιστώσαμε την πρόθεσή τους να μην αλλάξει το σύστημα. Τα πιράνχας σχεδόν απείραχτα, οι «βαθμοφόροι» του δημοσίου ανυποχώρητοι στο «πλαφόν» του μισθού (προς τα κάτω), οι συνδικαλιστές μπροστάρηδες στον «αγώνα», η Κυβέρνηση διχασμένη και η αντιπολίτευση ονειροπολούσα για... ανακατατάξεις.
ΑΝ με την τρόικα στο κεφάλι μας και τον κίνδυνο επί θύραις μείνουμε στα λόγια, θα κλαίμε στα ερείπια. Αν «τώρα που γυρίζει» δεν παρθούν αποφάσεις και δεν γίνουν τομές, η Ελλάδα πεθαίνει και τα (ξένα και ημεδαπά) κοράκια περιμένουν.