Φανταστική επιστολή από ένα φανταστικό μέλλον, σε μια φανταστική χώρα....

Αδελφέ Νίκο,

Τα βλέπεις;

Τα βλέπεις που ανησυχούσες και έτρεμες σαν ψάρι όταν αρχίσαμε την επιχείρηση;

"Θα μας λιντσάρουν!"

"Θα μας κρεμάσουν στην πλατεία οικογενειακώς"

"Ούτε τα παιδιά μας και οι γυναίκες μας δεν θα γλυτώσουν!"

"Από το πρώτο λεπτό θα ξεσηκωθούν!"

Τίποτε απολύτως δεν έγινε.

Όπως ακριβώς τα είχα προβλέψει.

Τους τα πήραμε όλα και φύγαμε σαν κύριοι.

Ακόμα θυμάμαι την έκπληξη και την...
αμηχανία στο πρόσωπο του οπαδού μας στο αεροδρόμιο.

Η χώρα ήταν σε φάση "Σομαλίας" και εμείς με τις Samsonite, να περιμένουμε στην αίθουσα VIP το αεροσκάφος που θα μας έφερνε στον επίγειο παράδεισό μας, εδώ στην Καλιφόρνια.

Θυμάσαι που σου έλεγα "Θα'ρθεί μια μέρα που θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε;"

Λοιπόν αδελφέ Νίκο, η ημέρα ήρθε.

Η μπάζα ήταν καλή.

Όχι μόνο εμείς αλλά και τα εγγόνια μας θα ζήσουν πλουσιοπάροχα.

Ο μόνος κίνδυνος πια βρίσκεται στην χοληστερίνη που περιέχει ο αστακός!

Θυμάσαι τι αντίκρισαν τα μάτια μας (μέσα από τις θωρακισμένες Mercedes) καθώς πηγαίναμε στο αεροδρόμιο;

Μελαψούς μετανάστες να λεηλατούν την πρωτεύουσα μετά την οικονομική κατάρρευση.

Παιδιά να περιφέρονται μόνα τους μέσα στα χαλάσματα ψάχνοντας τις δολοφονημένες μάνες τους.

Καπνοί παντού από τα σπίτια που καιγόταν.

Ορδές πανικόβλητων να λεηλατούν τα super-markets.

Και στο αεροδρόμιο ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ να μην φωνάξει έστω κάτι εναντίον μας!

Ούτε ένα "προδότες" ή "κλέφτες" ή "κρεμάστε τους".

Μουδιασμένοι όλοι και παράλυτοι μας έβλεπαν να φεύγουμε με τις βαλίτσες παραφουσκωμένες.

Το διαισθανόταν ότι δεν θα μας ξαναδούν.

Η κωμωδία είχε τελειώσει.

Ο θίασος (με τις εισπράξεις) έφευγε.

Οι θεατές θα μείνουν μόνοι να αντιμετωπίσουν την σκληρή πραγματικότητα.

Τι θεατρικό και αυτό!

Θυμάσαι;

Άρχισε το 1981.

Τότε που "ο φίλος του λαού" ανέβηκε στην εξουσία.

"ΕΞΑΛΛΑΓΗ" φώναξε και τα πλήθη ρίγησαν.

Ακόμη και ψηφοφόροι "της επάρατης συντήρησης" τον ψήφισαν!

Υπάλληλοι πήγαν την άλλη μέρα στη δουλειά με υπεροπτικό ύφος σίγουροι ότι η επιχείρηση του αφεντικού θα είναι πλέον δική τους!

Η "εξαλλαγή" μόλις είχε αρχίσει.

Ο "λαός" έζησε στιγμές μοναδικής επαναστατικής μέθης.

Καταλήψεις, απεργίες, πανό, σημαίες...

Ώσπου οι "κακοί καπιταλιστές" πήραν τα εργοστάσιά τους και τα πήγαν στην διπλανή χώρα.

Τα υπόλοιπα εργοστάσια έγιναν "κοινωνική ιδιοκτησία".

"Ο λαός είναι πάνω από τους θεσμούς", φώναζε ο "ηγέτης" και το πλήθος παραληρούσε.

Επιτέλους!

Είχε έρθει η "ώρα του λαού".

Κανείς πια δεν σε φακέλωνε αν διάβαζες "ΕΛΕΥΘΕΡΟΣΤΟΜΙΑ".

Άλλωστε η "ΕΛΕΥΘΕΡΟΣΤΟΜΙΑ" και η "ΜΕΘΑΥΡΙΑΝΗ" ήταν πια η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Ότι, γραφόταν εκεί ήταν νόμος απαράβατος.

Τι αξία είχε πια η θεσμοθετημένη Εφημερίδα της Κυβερνήσεως;

Ποιος της έδινε σημασία;

Το μέλλον διαφαινόταν ακόμα πιο λαμπρό.

Η πατέντα με το "μοτοσακό χωρίς γκάζια" θα μας έφερνε αμύθητα πλούτη μόλις την αξιοποιούσαμε (για την ακρίβεια, δεν θα ξέραμε που να τα βάλουμε!).

Κάποια στιγμή το θέμα αποσύρθηκε από τα δελτία ειδήσεων.

Ποιος έδωσε σημασία;

Σημασία είχε πλέον η ΑΤΑ (Αυτόματη Τιμαριθμική Αυξομείωση).

Ανεβαίνουν οι τιμές;

Σου ανεβάζω τον μισθό!

Ξανανεβαίνουν οι τιμές;

Σου ξανανεβάζω τον μισθό !

Κάποιοι ψέλλισαν "Μα οι τιμές ανεβαίνουν ακριβώς επειδή μας ανεβάζεις συνεχώς τον μισθό!"

Ποιος τους έδωσε σημασία;

Τα σχολεία αλλάξανε.

Τώρα όλοι πήγαιναν "για σπουδές"!

Δεν νοείται ο "αφέντης λαός" να δουλεύει στα χωράφια και στις οικοδομές.

ΌΛΟΙ θα πάνε στο πανεπιστήμιο!

Τι και αν δεν χρειαζόμασταν τόσους "επιστήμονες".

Ποιος έδινε σημασία;

Ποιος έδινε σημασία στις βιομηχανίες που κλείνανε;

Αφού οι άνεργοι γινόταν αμέσως δημόσιοι υπάλληλοι!

Ποιος αναρωτιόταν "Πού βρίσκετε τα λεφτά να πληρώσετε τόσους δημόσιους υπαλλήλους αφού δεν παράγει η χώρα τίποτα ;"

Αυτά τα ερωτήματα δεν είχαν πλέον σημασία.

Μόνο αφελείς και γραφικοί ασχολούνταν με αυτά.

Αφού ο "ηγέτης" το είχε δηλώσει ξεκάθαρα:

"Τα πήρα από τους βιομηχάνους!"

Και όταν άρχισαν να διαρρέουν τα πρώτα μαντάτα για τις μεγάλες μάσες, ο "ηγέτης" είχε φροντίσει ώστε οι κομματικοί μηχανισμοί να έχουν έτοιμη την απάντηση που θα έδινε ο "λαός" στην "επάρατη συντήρηση":

"ΦΑΓΑΝΕ ΑΥΤΟΙ ΑΛΛΑ ΦΑΓΑΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ!"

Κάποια στιγμή άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτοι μετανάστες.

Κακό μεν (κάτι σαν να μην του άρεσε του "λαού") αλλά αφού οι μισθοί ντάγκα-ντάγκα ερχόταν κάθε 15νθήμερο, δε βαριέσαι...

Σαν τον Μιθριδάτη, ο "αφέντης λαός" συνήθιζε το δηλητήριο που αυξανόταν κάθε μέρα.

Οι μετανάστες ξεπέρασαν κάθε όριο...

Η εγκληματικότητα ξεπέρασε κάθε όριο...
Η ανεργία ξεπέρασε κάθε όριο...
Τα σκάνδαλα ξεπέρασαν κάθε όριο...
Οι εθνικές ταπεινώσεις ξεπέρασαν κάθε όριο..

Οι φωτιές ξεπέρασαν κάθε όριο...
Οι αρρώστιες ξεπέρασαν κάθε όριο...
Τα σκουπίδια ξεπέρασαν κάθε όριο...

Κάποια στιγμή (όταν παρατραβήξαμε το σχοινί) και εγώ φοβήθηκα, το ομολογώ.

Πήγα στο πιο απομακρυσμένο νησάκι για να ανακοινώσω την χρεωκοπία της χώρας.

Το σκάφος περίμενε έτοιμο να με φυγαδεύσει στην διπλανή χώρα αν οι στρατιωτικοί έκαναν κίνημα.

Τι κουτός που ήμουν!

Φύλλο δεν κουνήθηκε!

Τότε πήρα θάρρος για τα καλά.

Είπα μέσα μου "Μεγάλε, είσαι μεγάλος! Κάνε ό,τι θέλεις !".

Δεν σταμάτησα πουθενά:

Αστυνομικοί, στρατιωτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι...

Τους κατεδάφισα όλους.

Δεν άφησα ούτε μισθούς, ούτε συντάξεις, ούτε δικαιώματα...

Απορούσα και απορώ πάντα με την ανθρώπινη βλακεία:

Αυτοί που σκοτώνονται με τον γείτονα για ένα εκατοστό οικοπέδου, με έβλεπαν να ληστεύω ασύστολα την χώρα τους και δεν μιλούσαν!

Πάντα οι ομοεθνείς μας με είχαν στο ψιλό:

"Περιορισμένης ευθύνης το καημένο..."

"Για οδοκαθαριστής καλός είναι αλλά για παραπάνω δεν τραβάει το φουκαριάρικο..."

"Η καψερή η μάνα του, πώς αντέχει τέτοια συμφορά..."

Μόνο η μάνα μας πείσμωσε και είπε "Τώρα θα δείτε, που το κοροϊδεύετε..."

Πραγματικά, αν δεν ήταν η μάνα μας δεν θα είχαμε αποτολμήσει τέτοιο έργο.

Δες τώρα όλους τους φαρμακόγλωσσους:

Εγώ, το "καημένο", συνέτριψα το έθνος που ήταν προαιώνιος εχθρός μας.

Το έθνος που πολεμούσαμε τρεις χιλιάδες χρόνια και δεν μπορούσαμε να το κάνουμε ζάφτι...

Τώρα όλοι "μούγκα".

Ούτε "καημένο" ακούς ούτε τίποτα.

Όλοι τεμενάδες μου κάνουν και έχουν καταπιεί την γλώσσα τους .

Η μεγάλη πλάκα είναι ότι τώρα εκεί πίσω στην Αυνάνα, οι οπαδοί μας ακόμη πιστεύουν ότι την χώρα την βούλιαξε η "επάρατη συντήρηση"!

Βλέπεις, αυτήν αφήσαμε να διοικεί τώρα.

Τώρα που τα παιδιά τους πεθαίνουν από υποσιτισμό και οι πρωθυπουργοί τους είναι μελαψά τέκνα μεταναστών, ακόμη θυμούνται με αγάπη τον "ηγέτη" που τους "έδωσε να φάνε ψωμί" και βροντοφώναξε "Η Αυνάνα ανήκει στους Αυνάνες!".

Τι τα θες, η ζωή έχει πολύ πλάκα μερικές φορές.

Καλά που έπλασε ο θεός (μας) τους βλάκες για να μας ψυχαγωγούν.

Ειδικά εδώ στην βίλα στην Καλιφόρνια (έχω καταπληκτική θέα στον Ειρηνικό, στο είπα;) η ανία θα ήταν αφόρητη αν δεν είχα αυτά να θυμάμαι και να τα συζητώ με κάποιους πρωτοκλασάτους (τότε) του "κινήματος" που είχαν και αυτοί την ευστροφία να βγάλουν έγκαιρα τη μπάζα τους στο εξωτερικό και να αγοράσουν εδώ βίλες.

Είναι εδώ ο "FIVE SEASONS", και ο "μαζί τα σπάγαμε".

Φυσικά δεν μπορούσαν να λείπουν (δικοί μας γαρ) ο "ταϊβανέζος", η σύζυγος του τραγουδιστή (χωρίς τον τραγουδιστή!) και ο ξάδελφός της ο "φαστφουντάς".

Ο τελευταίος χώρισε την γυναίκα του (Αυνανικής καταγωγής) και συζεί με μια δικιά μας.

Είναι και κάνα δυο από την περίφημη "γενιά του Πολυκαφενείου" (ωραίες πλάκες και μ'αυτή την ιστορία!).

Αυτοί ειδικά αποδείχτηκαν λυσσασμένοι για "δημοκρατία":

Έχουν σπιτώσει κάτι πιτσιρικάδες (δικούς μας) και τον παίρνουν από όλες τις μεριές!

Για τους άλλους, τους ρομαντικούς και τους αφελείς (που ξέμειναν πίσω) πού και πού μαθαίνω κάνα νέο.

Εκείνος ο αρχιμάλαξ, που έβαφε με μολύβι τα μάτια του, έμαθα ότι είναι σε ψυχιατρείο.

Ο άλλος, που το έπαιζε αδιάφθορος, τον σπάσανε στο ξύλο κάτι πιτσιρικάδες (αν και προσπάθησε να κρυφτεί σε κάτι τουαλέτες) και πέθανε.

Αδελφέ Νίκο,

Όταν τελειώσεις την ιστορία με την πιτσιρίκα στις Μπαχάμες, σε περιμένω να τα πούμε από κοντά (φέρε και την σύζυγο).

Αν δεν κουράστηκες, ο Μεγάλος μας πρότεινε να ξανακάνουμε μια παρόμοια δουλειά σε μια άλλη χώρα κάπου στην Κεντρική Αμερική (δεν θυμάμαι τώρα το όνομα).

Η χρηματοδότηση, ως συνήθως, εξασφαλισμένη και οι ντόπιοι πράκτορες έτοιμοι.

Σκέψου το.

Με φιλιά

Το "καημένο"

(αγνώστου συγγραφέως)

(από ramnousia)