Πένθιμη συνουσία...

Του Παύλου Χαϊκάλη
Σε καμία περίπτωση στη ζωή μου δεν υπήρξα ούτε ήθελα να γίνω, λαϊκιστής. Είναι κάτι που απεχθάνομαι. Όπως και μηδενιστής ή ισοπεδωτής πραγμάτων και καταστάσεων. Πάντα θα υπάρχει η μειονότητα για να επιβεβαιώνει τον...
κανόνα. Ένα 10%, ίσως και 20%.
Μπααα, πολύ είπα. Δυστυχώς, όμως, η πραγματικότητα είναι ισοπεδωτική. Και το έδαφος που χτίσαμε το μέλλον της χώρας αυτής, ανώμαλο. Με ενδιαφέρει να δώσω μια απάντηση σ’ ένα φίλο που αφιέρωσε χρόνο να διαβάσει το τελευταίο άρθρο μου και που είναι 20 ετών και έφυγε ή ίσως είναι έτοιμος να φύγει για Αυστραλία. Αναρωτιόταν τί φταίει και πληρώνει αυτός το μάρμαρο.
ΟΧΙ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ, ΔΕ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ.
Φταίει η δικιά μου και οι προηγούμενες γενιές. Φταίνε εκείνοι οι γονείς που εγκλωβίστηκαν σ’ ένα δικομματικό πεδίο και δεν είδαν το μέλλον σου παρασυρμένοι και παραδομένοι σε μια ανηλεή πελατειακή σχέση.
Φταίνε εκείνοι που δημιούργησαν τη βασική σου εκπαίδευση και την έκαναν με τέτοιο τρόπο, ώστε να σιχαθείς τη γνώση και να εγκλωβιστείς στη παπαγαλία γιατί αυτό τους συνέφερε. Για να ζήσουν και τα φροντιστήρια όπου οι γονείς, πάλι εγκλωβισμένοι, πλήρωναν για κάτι καλύτερο. Μη αντιδρώντας πάλι για τη ΔΩΡΕΑΝ Παιδεία που έπρεπε να έχεις.
Φταίνε εκείνοι οι γονείς που δεν αντέδρασαν στην πνευματική σου τροφή, αλλά άφηναν να καλλιεργείται ένα σάπισμα στη σκέψη τροφοδοτώντας σε με ό,τι άχρηστο επέβαλλε το σύστημα.
Φταίνε εκείνοι οι γονείς που επένδυσαν το μέλλον σου βασισμένοι στη δύναμη της πελατειακής τους σχέσης, καλλιεργώντας σου το συναίσθημα ότι οι γνωριμίες του μπαμπά έχουν τη λύση.
Φταίνε εκείνοι οι γονείς που ενδιαφερόμενοι για τη δική σου κάλυψη και αποκατάσταση, έκλειναν τις πόρτες στους άλλους.
Φταίνε εκείνοι οι γονείς που δουλεύοντας από το πρωί μέχρι το βράδυ για να σου εξασφαλίσουν την άνεσή σου και να απενεχοποιηθούν για την έλλειψη επικοινωνίας αδιαφόρησαν για τις ανάγκες σου και όποιες απορίες σου, δίνοντας σου ένα χαρτζιλίκι γενναίο για να ξεφύγουν.
Φταίνε εκείνοι οι γονείς που δεν αντέδρασαν για τον περιορισμένο έως ανύπαρκτο ζωτικό χώρο που είχες για να ζήσεις, γιατί σημασία δεν είχε ο κήπος και το πράσινο αλλά τα τετραγωνικά.
Φταίνε εκείνοι οι γονείς που δεν σ’ έμαθαν ότι η ανθρώπινη επαφή είναι το παν, η γνώση είναι δύναμη και το σεξ χαρά και δημιουργία. Έτσι δεν σ’ έμαθαν τι είναι φλερτ, ερωτικό σκίρτημα, ο ιδρώτας και η αγωνία στο πρώτο ραντεβού και εγκλωβίστηκες με τα sms, τα mms κ.λπ., σερφάροντας στο διαδίκτυο βλέποντας εκπομπές ξεφτίλας στη tv και ψάχνοντας για ασφαλές σεξ και αν σου κάτσει και καμιά καλή είδηση. Μια αποχαύνωση, δηλαδή.
Φταίνε εκείνοι οι γονείς που δεν αντέδρασαν στην όποια ενημέρωση σου καθιστώντας ως πρότυπο ζωής τα Μ.Μ.Ε. Και η παθογένεια δεν έχει τέλος.
Φταίνε εκείνοι οι γονείς που ζώντας με τ’ απωθημένα του παρελθόντος δεν φρόντισαν ούτε τη διατροφή σου παίζοντας ακόμη και με την υγεία σας.
Φταίνε εκείνοι οι γονείς που δεν σου μίλησαν για σεβασμό, για ελευθερία σκέψης, για πατρίδα, για ανάγκη έκφρασης, για τέχνες, για ανάγκη αντίδρασης στα κακώς κείμενα.
Φταίμε όλοι εμείς οι άνθρωποι της Τέχνης που δεν μιλήσαμε. Είτε γιατί εξαγοραστήκαμε είτε γιατί είμαστε απλοί υπάλληλοι και δεν μπορούμε.
Φταίμε όλοι που δεν αντιδράσαμε σ’ ένα φαύλο κράτος γιατί βολευτήκαμε.
Γιατί ξεχάσαμε το ψωμί με τη ζάχαρη και το λαδόξυδο που τρώγαμε και αφεθήκαμε στο μπαλσάμικο, τα πολύσπορα και τα τυριά κρέμες. Ξεχάσαμε την πείνα, τα φθαρμένα παντελόνια και ριχτήκαμε στις μάρκες.
Φταίμε όλοι αγόρι μου, γιατί σας μάθαμε να καταστρέφετε και δεν σας μάθαμε να δημιουργείτε.
Αναλωθήκαμε όλοι σε μία πένθιμη συνουσία και βγάλαμε μία νεκρή γενιά.
ΣΑΣ ΖΗΤΑΜΕ ΣΥΓΓΝΩΜΗ…
Υ.Γ . Όπου γονείς είμαστε όλοι. Όπου εσύ, η γενιά του σήμερα.
(από aixmi, press-gr)