Συναίνεση, η σωτηρία της οικογένειας Παπανδρέου

Από τον “Ψυχίατρο”

Ακούγοντας τον Πρωθυπουργό να μιλά στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ διαπιστώνει κανείς πως, παρά τις αρνήσεις που εισέπραξε το μεσημέρι, ξανάεκανε ξεκάθαρη έκκληση επιδιώκοντας την πολυπόθητη γι’ αυτόν συναίνεση.

Με αναφορά από το ρεπορτάζ του in.gr, σταχυολογώ τα συγκεκριμένα αποσπάσματα από την ομιλία του Πρωθυπουργού.

1. «Υπάρχει πραγματική διάθεση για συναίνεση και αυτή δεν γίνεται μόνο για εθνικούς λόγους».
2. «Είμαι έτοιμος να συζητήσω (σ.σ. με την...
Τρόϊκα) και μαζί να διαπραγματευτούμε με τους δανειστές μας καινοτόμες προσεγγίσεις. Προσεγγίσεις που μειώνουν το βάρος στις επιχειρήσεις αλλά που όμως δίνουν ισοδύναμο ή και καλύτερο αποτέλεσμα στα έσοδα. Πολύ απλά αυτό μεταφράζεται στην αποτελεσματική διεύρυνση της φορολογικής βάσης δηλαδή στην αποτελεσματική καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.»

3. «Δεν μπορεί μια κυβέρνηση μόνη της να παλεύει με τα «θηρία» και στο εσωτερικό να πλαγιοκοπείται συνεχώς, για μικροκομματικούς λόγους από κόμματα που θέλουν να λέγονται υπεύθυνα.»

4. «Είμαι ανοιχτός σε οποιαδήποτε ρεαλιστική πρόταση, αρκεί να ανεβάζει την αξιοπιστία μας και να επιτυγχάνει τους στόχους που έχουμε βάλει και έχουμε συμφωνήσει με τους εταίρους μας.» 

5. Τόνισε ακόμα ότι η κυβέρνηση υλοποιεί ή μπορεί να εξετάσει τις προτάσεις της ΝΔ για αποκρατικοποιήσεις, διευκόλυνση εξόφλησης των ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου, περιουσιολόγιο, ηλεκτρονική συνταγογράφηση, παραθεριστική κατοικία, επαναπατρισμό κεφαλαίων, σταδιακή κατάργηση «φόρων υπέρ τρίτων», ρύθμιση των αυθαίρετων κτισμάτων και το «Fast track» στη δικαιοσύνη.

Αναφέρθηκε και στην πρόταση για «εργασιακή εφεδρεία», για την οποία, διευκρίνισε ότι η κυβέρνηση έχει άλλη άποψη αλλά μπορεί να το συζητήσει.

Τι προκύπτει από αυτά; Το αυτονόητο, ότι η συναίνεση φαίνεται να είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την Κυβέρνηση για να συνεχίσει το καταστροφικό και ανθελληνικό της έργο. Με τη βοήθεια των «θηρίων» εναντίον των οποίων υποτίθεται ότι παλεύει, όπως τόσο εύγλωττα τα χαρακτήρισε ο Πρωθυπουργός. Και ότι παρά την πίεση που ασκήθηκε ένθεν και ένθεν στον Σαμαρά από υπουργούς-στελέχη της Κυβέρνησης και του Πασοκ, μηντιάρχες-νταβατζήδες, παπαγαλάκια-δημοσιογράφους και φιλομνημονιακά στελέχη της ΝΔ, αυτός δεν ενέδωσε, εκφράζοντας όχι μόνο τη βούληση των ψηφοφόρων της ΝΔ αλλά θεωρώ και όσων Ελλήνων σκέπτονται έξω από τις παραταξιακές γραμμές.

Για τι θα μπορούσε να μας προϊδεάσει αυτή η επιμονή του Παπανδρέου; Για τα πολύ χειρότερα που μας ετοιμάζει η σημερινή Κυβέρνηση. Τα εθνικά, δηλαδή την απώλεια της κυριαρχίας μας με το πρόσχημα της απαίτησης από τους δανειστές μας.

Ένα ελλάσον συμπέρασμα που προκύπτει φαίνεται να είναι πως όσο αργά κι αν περνάει ο πολιτικός χρόνος, τόσο πιό κοντά φαίνεται να έρχεται ο Παπανδρέου στις θέσεις Σαμαρά όπως αυτές εκφράστηκαν μέσα από το «Ζάππειο 2».

Βέβαια όπως ο ίδιος ο Παπανδρέου είπε, η συναίνεση «δεν γίνεται μόνο για εθνικούς λόγους». Το κυριώτερο, που δεν το είπε: για να σώσει την προσωπική ιστορία του και αυτή της οικογένειάς του. Θέλει, όπως είπε, να «ανεβάσει την αξιοπιστία μας». Άρα, πρώτον ξέρει ότι έναντι του μεγαλύτερου κομματιού του Ελληνικού λαού η προσωπική του αξιοπιστία έχει καταβαραθρωθεί, και, δεύτερον και σημαντικότερο: χρησιμοποιώντας πληθυντικό αριθμό, ο Πρωθυπουργός θέτει ξεκάθαρα θέμα συνευθύνης σε ότι μας προετοιμάζει.

Το αίσθημα της συνευθύνης που καλλιεργεί και αναζητά ο Παπανδρέου ενισχύεται και από την αντίφαση που προκύπτει από τις δηλώσεις του, ότι είναι έτοιμος γιά διαπραγμάτευση καινοτόμων προσεγγίσεων αλλά με ταυτόχρονη τήρηση των στόχων που έχουν τεθεί. Άρα δεν προτίθεται να επαναδιαπραγματευτεί τους στόχους του Μνημονίου.

Mε απλά λόγια, επιδιώκει να επιβάλλει συναίνεση και συνευθύνη για αποκλειστικά δικές του αποφάσεις. Με τους δικούς του όρους, αφού είναι Κυβέρνηση. Θέλει να ενδυθεί το μανδύα της μετριοπάθειας και της συνεκτικότητας μήπως και παραπλανηθεί κανείς και ξεχάσει την αθλιότερη και ανθελληνικότερη Κυβέρνηση που πέρασε ποτέ από αυτή τη χώρα.

Η γνωστή Παπανδρεϊκή διγλωσία, χαρακτηριστικό πάγιο γνώρισμα αυτής της οικογένειας. Με την ταυτόχρονη αποποίηση ευθυνών από μέρους τους. Θυμηθείτε το περίφημο «εγώ απλώς προεδρεύω» του Ανδρέα Παπανδρέου, με το οποίο αποποιούνταν κάθε ευθύνη για τις κλοπές του δημοσίου χρήματος από τα στελέχη και τους υπουργούς του. Θυμηθείτε τον Γεώργιο Παπανδρέου, που από ακραιφνής αντικομμουνιστής, πιάνοντας τον σφυγμό του κόσμου δήλωσε «πιστεύομεν και εις την λαοκρατίαν». Αυτοί ήταν, αυτοί είναι, αυτοί θα είναι. Οπορτουνίστες και φιλοτομαριστές.

(από olympia)