Του Θανάση Νικολαΐδη (“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)
«ΣΥΧΝΑ, είναι δυσκολότερο να πείσεις έναν άνθρωπο, παρά ένα σύνολο ανθρώπων». Και φαίνεται να πείθονται (απ’ την ανάγκη) οι μάζες και κάνουν υπομονή και κουράγιο. Οι αρχηγοί δεν πείθονται. Ούτε συνολικά, ούτε ατομικά. Γιατί; Γιατί καθένας κάνει το… κουμάντο του από κομματικό (και μόνο) συμφέρον. «Τι προσδοκώ αν γίνουν εκλογές; Τι χάνω (από ψήφους) αν συναινέσω;» και οι μέρες περνούν, με τα βήματά μας (απ’ τον γκρεμό) όλο και να λιγοστεύουν.
ΚΑΙ, βέβαια, είναι εύκολο να δείχνεις τη δύναμή σου με συνομιλητή που τραβάει τα μαλλιά του. Κι αντί να τα τραβάς μαζί σου γιατί πονάς τον...
τόπο και σε τρομάζει το αύριο, ρίχνεις συνθήματα και λάδι στη φωτιά. Ξεφύλλισαν «ιδεολόγοι» τα λεξικά και βρήκαν λέξεις… καυτές. Τις μάζεψαν, τις έβαλαν σε μια σειρά, τις ρίχνουν, σε κάθε ζήτηση και με την αίσθηση πως κάνουν το καθήκον τους. Για την Ελλάδα που βουλιάζει, για τον λαό που κόπτονται, για πάρτη τους και για τα μονοψήφια ποσοστά, στις εκλογές. «Κεφάλαιο, λαός, εργαζόμενοι, αγώνας…» λέει το ΚΚΕ και δεν βαρέθηκε. Αυτά έλεγαν και οι παλιοί «ηγέτες» κι έστελναν στο θάνατο πραγματικούς αγωνιστές. Λες και το κεφάλαιο είναι… χαζό και αδύναμο να αντισταθεί στην πίεση των ΚΚΕδων, θα… χλομιάσει μπροστά στα απλωμένα πανό των ΠΑΜΕιτών και θα το βάλει στα πόδια.
ΚΑΙ πάμε στον κ. Τσίπρα, με τα «όχι» και το ύφος του. Με ό,τι περίσσεψε στο καλάθι του από παλιούς δυσαρεστημένους «ιδεολόγους» κι απ’ τις αλυσιδωτές «ατομικές» διασπάσεις. Κάτι θυμήθηκε απ’ το παλιό σύνθημα της δεξιάς «να φύγει ο Παπανδρέου», του την έδωσε το οριακό ποσοστό που τους κρατάει στο κατώφλι του «παραδείσου» και τον ίδιο σε χάρτινη καρέκλα, είδε την Ελλάδα να σβήνει και τη δίψα τους (για ψήφους) να ανάβει και… ήπιε «μόνο νερό, γιατί ο καφές θα’ ταν πικρός».
ΟΥΤΕ το ΠΑΣΟΚ μας μαγεύει, ούτε ο αρχηγός του μας εντυπωσιάζει, δεν μας πείθουν τα παλικάρια του, κανένας δεν τιμωρήθηκε, δεν έγινε κάθαρση κι εδώ που καταντήσαμε, κανένας δεν μας εκφράζει. Μόνο ο κίνδυνος μας κρατάει ξύπνιους, για να μην ονειρευόμαστε τον εφιάλτη της κατάρρευσης, να μη βλέπουμε τον κοινό εχθρό προ των πυλών. Να ζητήσουν ΟΛΟΙ τους εκλογές (ποιος τις θέλει απ’ τους βολεμένους και με την αβεβαιότητα της επανεκλογής;) και θα τις έχουν. «Να φύγει ο Παπανδρέου» και να’ ρθει οποιοσδήποτε. Μόνο τον εφιάλτη να αποδιώξουμε, να τον ξορκίσουμε μη μας ξανάρθει, με πρόσκαιρη συναίνεση και θα ‘χουμε καιρό για αναλύσεις και φαγωμάρα (ως γνήσιοι ρωμιοί). Και, βέβαια, αν τα κόμματα, οι πολιτικοί, οι παρατάξεις και οι… συνδικαλιστές θέλουν «μιαν απ’ τα ίδια», εμείς δεν θέλουμε και δεν τους θέλουμε.
«ΣΥΧΝΑ, είναι δυσκολότερο να πείσεις έναν άνθρωπο, παρά ένα σύνολο ανθρώπων». Και φαίνεται να πείθονται (απ’ την ανάγκη) οι μάζες και κάνουν υπομονή και κουράγιο. Οι αρχηγοί δεν πείθονται. Ούτε συνολικά, ούτε ατομικά. Γιατί; Γιατί καθένας κάνει το… κουμάντο του από κομματικό (και μόνο) συμφέρον. «Τι προσδοκώ αν γίνουν εκλογές; Τι χάνω (από ψήφους) αν συναινέσω;» και οι μέρες περνούν, με τα βήματά μας (απ’ τον γκρεμό) όλο και να λιγοστεύουν.
ΚΑΙ, βέβαια, είναι εύκολο να δείχνεις τη δύναμή σου με συνομιλητή που τραβάει τα μαλλιά του. Κι αντί να τα τραβάς μαζί σου γιατί πονάς τον...
τόπο και σε τρομάζει το αύριο, ρίχνεις συνθήματα και λάδι στη φωτιά. Ξεφύλλισαν «ιδεολόγοι» τα λεξικά και βρήκαν λέξεις… καυτές. Τις μάζεψαν, τις έβαλαν σε μια σειρά, τις ρίχνουν, σε κάθε ζήτηση και με την αίσθηση πως κάνουν το καθήκον τους. Για την Ελλάδα που βουλιάζει, για τον λαό που κόπτονται, για πάρτη τους και για τα μονοψήφια ποσοστά, στις εκλογές. «Κεφάλαιο, λαός, εργαζόμενοι, αγώνας…» λέει το ΚΚΕ και δεν βαρέθηκε. Αυτά έλεγαν και οι παλιοί «ηγέτες» κι έστελναν στο θάνατο πραγματικούς αγωνιστές. Λες και το κεφάλαιο είναι… χαζό και αδύναμο να αντισταθεί στην πίεση των ΚΚΕδων, θα… χλομιάσει μπροστά στα απλωμένα πανό των ΠΑΜΕιτών και θα το βάλει στα πόδια.
ΚΑΙ πάμε στον κ. Τσίπρα, με τα «όχι» και το ύφος του. Με ό,τι περίσσεψε στο καλάθι του από παλιούς δυσαρεστημένους «ιδεολόγους» κι απ’ τις αλυσιδωτές «ατομικές» διασπάσεις. Κάτι θυμήθηκε απ’ το παλιό σύνθημα της δεξιάς «να φύγει ο Παπανδρέου», του την έδωσε το οριακό ποσοστό που τους κρατάει στο κατώφλι του «παραδείσου» και τον ίδιο σε χάρτινη καρέκλα, είδε την Ελλάδα να σβήνει και τη δίψα τους (για ψήφους) να ανάβει και… ήπιε «μόνο νερό, γιατί ο καφές θα’ ταν πικρός».
ΟΥΤΕ το ΠΑΣΟΚ μας μαγεύει, ούτε ο αρχηγός του μας εντυπωσιάζει, δεν μας πείθουν τα παλικάρια του, κανένας δεν τιμωρήθηκε, δεν έγινε κάθαρση κι εδώ που καταντήσαμε, κανένας δεν μας εκφράζει. Μόνο ο κίνδυνος μας κρατάει ξύπνιους, για να μην ονειρευόμαστε τον εφιάλτη της κατάρρευσης, να μη βλέπουμε τον κοινό εχθρό προ των πυλών. Να ζητήσουν ΟΛΟΙ τους εκλογές (ποιος τις θέλει απ’ τους βολεμένους και με την αβεβαιότητα της επανεκλογής;) και θα τις έχουν. «Να φύγει ο Παπανδρέου» και να’ ρθει οποιοσδήποτε. Μόνο τον εφιάλτη να αποδιώξουμε, να τον ξορκίσουμε μη μας ξανάρθει, με πρόσκαιρη συναίνεση και θα ‘χουμε καιρό για αναλύσεις και φαγωμάρα (ως γνήσιοι ρωμιοί). Και, βέβαια, αν τα κόμματα, οι πολιτικοί, οι παρατάξεις και οι… συνδικαλιστές θέλουν «μιαν απ’ τα ίδια», εμείς δεν θέλουμε και δεν τους θέλουμε.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου