Το μήλο της Εδέμ και τα μήλα των εσπερίδων (μέρος 3ο)

Το μήλο, το χρυσό μήλο και τα χρυσά μήλα

Είπαμε ότι το “ξύλο” της Εδέμ επικράτησε να θεωρείται ως “μήλο”. Μιλήσαμε για τα χρυσά μήλα ως θεϊκό δώρο στους γάμους του Δία και της Ήρας. Υπάρχει όμως ένα ακόμη χρυσό μήλο, εκείνο που κάποτε δόθηκε ” τη καλλίστη”. Όταν στους γάμους του Πηλέα και της Θέτιδας δεν φρόντισαν να καλέσουν τη θεά Έριδα, εκείνη έριξε ένα χρυσό μήλο με την επιγραφή “τη καλλίστη”. Τρεις θεές το διεκδίκησαν και ορίστηκε ο Πάρης ως κριτής. Η Ήρα του υποσχέθηκε σωματική δύναμη, η Αθηνά πνευματική δύναμη και η Αφροδίτη του υποσχέθηκε την...
Ελένη, την ομορφότερη γυναίκα του κόσμου. Ο Πάρης έκανε τη γνωστή επιλογή της Ελένης και ο Τρωικός Πόλεμος ανθρώπων και θεών συνέβη. Τι σχέση μπορεί να έχει το μήλον της Έριδας με τις ιστορίες που εξετάζουμε; Ας περάσουμε λοιπόν να δούμε μερικά πράγματα για το μήλο.

Φαίνεται από τις τρεις ιστορίες ότι το μήλο είναι ένας καρπός που δημιουργεί προβλήματα, όχι απαραίτητα γιατί είναι “κακός” per se αλλά επειδή η χρήση του με μη σόφρωνα τρόπο μπορεί να έχει δυσάρεστα επακόλουθα. Οι πρωτόπλαστοι αγνοούν την οδηγία του Θεού και εκδιώχνονται από τον Παράδεισο, ο Πάρης δίνει το μήλο στην Αφροδίτη και επέρχεται πόλεμος, ενώ στο μύθο του Ηρακλή ο καρπός δίνεται στην Αθηνά, η οποία επιλέγει να τον επιστρέψει εκεί που ανήκει, δηλαδή μακριά από τον Ευρυσθέα αλλά και μακριά από τον Ηρακλή, αναγνωρίζοντας ίσως κάποιον κίνδυνο εάν αυτό παραμείνει στους ανθρώπους. Η Ήρα είναι η πυκνή υλική φύση και η δύναμή της, η Αφροδίτη είναι η αστρική φύση των επιθυμιών και της θυμαπάτης με τη δική της δύναμη και η Αθηνά, η θεά της σοφίας, είναι η νοητική φύση με τις δικές της δυνάμεις και προβλήματα. Το χρυσό μήλο είναι ο τελειωθείς Εαυτός και ο Πάρης είναι ο κοινός άνθρωπος που καλείται να επιλέξει ανάμεσα στις φύσεις αυτές. Επιλέγει την απατηλή αστρική γοητεία, την εφήμερη ομορφιά αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικό του λάθος. Σε όποια Θεά και αν έδινε το χρυσό μήλο, τα επακόλουθα θα ήταν δυσάρεστα, με διαφορετικό κάθε φορά τρόπο. Η ανάπτυξη του κατώτερου εαυτού δεν είναι δυνατό να γίνει στοχεύοντας μόνο στη “βελτίωση” μιας από τις τρεις εκφράσεις του αλλά και στις τρεις μαζί, αποκτώντας τον έλεγχο στις δυνάμεις καθενός από τα τρία επίπεδα και εξυψώνοντας το καθένα ατομικά αλλά και συλλογικά, ευθυγραμμίζοντάς τα με τον Ανώτερο Εαυτό. Ο Πάρης δεν είναι το διαχρονικό σύμβολο του μοιχού αλλά του ανθώπου που δίνει μεγαλύτερη σημασία σε έναν από τους τρεις κατώτερους φορείς, στην προκειμένη περίπτωση στον αστρικό. Είναι ο καθένας από εμάς που θεωρεί πως μόνο η σωματική ανάπτυξη ή μόνο η αστρική κυριαρχία ή μόνο η νοητική αύξηση θα μας καταστήσουν “ανώτερους” ανθρώπους. Και όσο θα βάζουμε τον καθένα από αυτούς τους φορείς να βρίσκεται σε διαμάχη μόνο με έναν από τους υπόλοιπους και το θεωρούμε αυτό αρκετό, τότε θα κάνουμε κι εμείς την επιλογή του Πάρη.

Το μήλο από παλιά θεωρήθηκε ως σύμβολο του σεξ, του αστρικού πεδίου και της θυμικής αυταπάτης που το συνοδεύει. Είναι η επιθυμία εκ μέρους της Εύας να γίνει “ως θεός, του γινώσκειν καλό και κακό” που την ωθεί να απλώσει το χέρι και να πάρει το μήλο. Είναι ο κατώτερος εαυτός της που μιλάει, που την παραδίδει στις επιθυμίες του. Το λάθος της δεν είναι τόσο το ότι επιθύμησε να γίνει “ως Θεός” αλλά το ότι εσκεμμένα αγνόησε μια σαφή οδηγία. Καμία πράξη δεν μπορεί να θεωρηθεί ως “αμαρτία” εάν δεν υπάρχει πρότερη γνώση, όπως και τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί ως παράνομο εάν δεν προσδιορίστηκε νωρίτερα ως τέτοιο. Η Εύα και ο Αδάμ γνώριζαν την απαγόρευση του Θεού και εσκεμμένα την παραβίασαν, χωρίς μάλιστα την κρίσιμη στιγμή να αναλάβουν την ευθύνη της επιλογής τους. Η αλληλουχία των γεγονότων δεν είναι τυχαία: το αιτιατό σώμα δομεί μια μορφή στην οποία θα ενοικήσει η ψυχή στο υλικό επίπεδο. Η ψυχή αυτή θέλει στο νοητικό πεδίο να γνωρίσει το καλό και το κακό (δυαδικότητα συνοδεύει την εκδήλωση, Αδάμ- Εύα, καλό – κακό), στο αστρικό εκφράζει την επιθυμία αυτή και τελικά ντύνεται με “δερματίνους χιτώνας”, αποκτά δηλαδή πυκνό υλικό σώμα και η προειδοποίηση του Θεού πιάνει τόπο: πεθαίνει, διότι η μορφή που τη ντύνει είναι προορισμένη να πεθάνει. Η Μορφή, όχι η αθάνατη ψυχή.

Θεωρώ ότι η χριστιανική φιλολογία έχει δώσει πολύ διαφορετική σημασία στην ιστορία, τονίζοντας το στοιχείο της αμαρτίας και τη “βαριά” κληρονομιά του προπατορικού αμαρτήματος. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την εξιστόρηση της καθόδου της ψυχής, διαμέσου των φορέων της, στο πυκνό υλικό πεδίο και αυτό όχι λόγω της αμαρτίας των πρωτόπλαστων αλλά εξαιτίας της βούλησης του Απόλυτου, του Ενός Θεού. Η αρχαία εβραϊκή γραμματεία το γνώριζε αυτό, όταν μιλούσε για ένα θησαυροφυλάκιο όπου βρίσκονται ψυχές έτοιμες για ενσάρκωση και όταν έρχεται η στιγμή για καθεμία από αυτές, εκείνη δεν θέλει, διότι περνάει καλά εκεί που είναι.

Το κείμενο της Γένεσης, όμως, μιλάει για “ξύλο” και όχι για μήλο. Δεν έχει πολύ σημασία, καθώς το ξύλο θεωρήθηκε από παλιά ότι εκφράζει την προσωπική ανάπτυξη, τη ζωτική ενέργεια και την εξέλιξη της ζωής, ενώ το μήλο, σε έναν άλλο συμβολισμό (εκείνον του χρυσού μήλου), εκφράζει τη γνώση, η οποία “φυλάσσεται” από το ερπετό και όσο ο άνθρωπος βρίσκεται σε υλική ενσάρκωση μπορεί να είναι μεγάλη αλλά όχι ολοκληρωμένη. Απαιτείται αγώνας αιματηρός για αυτό.

Ο όφις και ο δράκων

Υπάρχει ένας σχηματισμός στο λαιμό των ανδρών, μια προεξοχή οστέινη, που ονομάζεται “μήλο του Αδάμ” και σε άλλους φαίνεται περισσότερο και σε άλλους λιγότερο. Σύμφωνα με μια χαριτωμένη παράδοση, η προεξοχή αυτή δεν είναι παρά το μήλο της Εδέμ που του κάθισε στο λαιμό.

Εκεί στο λαιμό, όμως, βρίσκεται το αντίστοιχο αιθερικό κέντρο, το Βισούντι, το οποίο σχετίζεται τόσο με την 3η Μύηση όσο και με την Κουνταλίνι. Η τελευταία, για την οποία έχουμε μιλήσει σε άλλα άρθρα, είναι το ερπετό της βάσης της σπονδυλικής στήλης, το πύρινο ερπετό, ο όφις της φωτιάς. Το ερπετό που είναι φύλακας του Δέντρου της Γνώσης, ο Δράκοντας που φυλάει τα χρυσά μήλα και που χρειάζεται να “αποκοιμηθεί” από την Αθηνά, με άλλα λόγια να ελεγχθεί και να διοχετευθεί στα σωστά κανάλια με σωστό τρόπο, ακριβώς όπως ήρεμη και ρυθμική είναι η αναπνοή στον ύπνο, για να μπορέσει ο ήρωας να πάρει τους καρπούς των μήλων.

Όταν ο δράκοντας κοιμηθεί, όταν η τρομερή δύναμη της Κουνταλίνι ελεγχθεί, τότε ο ζηλωτής θα αντιμετωπίσει κάτι ακόμη. Θα νιώσει ότι κατακτώντας τη Γνώση (όπως τη νομίζει), ολοκληρώνοντας έναν ακόμη άθλο, θα πιστέψει ότι είναι ικανός να σηκώσει πάνω στους ώμους του το βάρος του κόσμου. Δεν είναι όμως έτοιμος ακόμη, δεν είναι απαραίτητα αυτός ο δρόμος του, καθώς υπάρχουν πολλοί άλλοι δρόμοι υπηρεσίας. Πρέπει να δώσει τον κόσμο πίσω στον Άτλαντα και να γυρίσει πίσω, να φέρει σε πέρας εκείνο το δρόμο που του ορίστηκε, που μετά από αυτόν ανοίγονται άλλοι δρόμοι υπηρεσίας. Και όταν ο άθλος αυτός ολοκληρωθεί, όταν τα μήλα δοθούν στους ανθρώπους, πρέπει να γυρίσουν ξανά πίσω στον τόπο τους γιατί ένα τέτοιο δώρο δεν χαρίζεται και δεν δίνεται απλόχερα σε όποιον διατηρεί μια παθητική στάση αναμονής. “Δια της βίας” κατακτιέται ο Παράδεισος και αν κάποιοι πριν από εμάς άνοιξαν κι έδειξαν το δρόμο, είναι στη δική μας βούληση να περπατήσουμε αυτό το μονοπάτι για να κρατηθεί ανοιχτό και να μην το καλύψουν τα αγριόχορτα.

(συνεχίζεται)

(από fireoffohat)