Του Θανάση Νικολαΐδη ΕΙΧΑΝ οι παλιοί τα προνόμιά τους, οι νεότεροι τα κίνητρά τους. Υιοθετώ την πολιτική ως επάγγελμα, μπαίνω στον «αγώνα» γίνομαι βουλευτής. Τα’ χω καλά με τον αρχηγό (τουτέστιν είμαι στην κλίκα των κολάκων του), γίνομαι υπουργός…
ΚΑΙ ήταν η περιχαράκωση του «επαγγέλματος» το πρώτο μέλημά τους, το «φυλάξαι γαρ τα αγαθά…». Δεν έπρεπε να «κινδυνεύουν» από αγωγές οι πολιτικοί μας, δεν μπορείς να τους σέρνεις στα δικαστήρια. Ψήφισαν τη βουλευτική τους...
ασυλία, καρφίτσωσαν στο πέτο τους το ταμπελάκι του ακαταδίωκτου και στράβωσαν το καπελάκι. Χρειάστηκε να δικαστεί βουλευτής υπεύθυνος για θανάτους κι έσπευσε το σινάφι. Τον αγκάλιασε με τη (νόμιμη) ασυλία, τον παρηγόρησε, τον απάλλαξε.
ΤΟΥΣ είδε ο κοινός… θνητός, δεν τους έστειλε μήνυμα κι αυτοί ξεσάλωσαν. Και να ατέλειες, και δος του πολλαπλές συντάξεις, να κρατάει την ομπρέλα του Τσίπρα αστυνομικός και ντουζίνες να φυλάνε υπουργούς, να και η σύνδεση του μισθού τους (αποζημίωση τη λένε) με εκείνη των δικαστικών για… σιγουριά. Με τις μίζες κάποιων υπουργών να πιστοποιούν την ασυλία και τον νόμο περί «μη ευθύνης» να δικαιολογεί το θράσος τους.
ΤΑ χρόνια πέρασαν, οι καταστάσεις άλλαξαν και σήμερα τρέχουμε. Εμείς! Όχι αυτοί. Αυτοί κρύβονται, μέχρι να περάσει η μπόρα. Δεν έγινε ντροπή τους η δημόσια κατακραυγή, δεν το’ πιασαν πως κάποιοι έπρεπε να παραιτηθούν για εξιλέωση κι ούτε το σκέφθηκαν πως ο πολίτης δεν στέργει στα προνόμιά τους. Αφού, λοιπόν, μας έπεισαν πως δεν χαμπαρίζουν από άρσεις ασυλίας, ξαφνικά έκαναν την «επανάστασή» τους. Το… μετάνιωσαν και αίρουν την ασυλία τριών συναδέλφων τους! «Στερνή μου γνώση»; Όχι, βέβαια. «Την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι». Και «δια τον φόβον των Ιουδαίων» (τουτέστιν κράξιμο). Η έσχατη (φτηνή, ανώδυνη, αλλά και μάταιη) προσπάθεια για καλόπιασμα και αποκατάστασή(!) τους στα μάτια του λαού.
ΜΕ απόλυτο (και αυτονόητο) σεβασμό στον κοινοβουλευτισμό, ας προχωρήσουμε τη σκέψη μας. Στη σημερινή κρίση και με νόμους των πολιτικών μας, μπήκε σε καλούπια ο κόσμος και «τρέχει». Για τον εαυτό τους δεν ψήφισαν τίποτα, δεν άλλαξε τίποτα. Αύριο, λοιπόν, βγαίνουμε από την κρίση και οι νέοι νόμοι (για ‘μας) παραμένουν. Για τους νομοθέτες μας παραμένουν οι παλιοί. Δηλ. δεν αλλάζει τίποτα. Άρα μας ξαναπάνε στα ίδια. Θα χρησιμοποιήσουν την ασυλία τους, θα σφιχταγκαλιάσουν τα προνόμιά τους, θ’
αρπάξουν μίζες μελλοντικοί τους υπουργοί κι αν περισσέψει… δραχμή στο ταμείο, θα τη μοιραστούν μεταξύ τους. Θα βρουν αυτοί τον τρόπο, και ο λαός απ’ έξω.
ΚΑΙ ήταν η περιχαράκωση του «επαγγέλματος» το πρώτο μέλημά τους, το «φυλάξαι γαρ τα αγαθά…». Δεν έπρεπε να «κινδυνεύουν» από αγωγές οι πολιτικοί μας, δεν μπορείς να τους σέρνεις στα δικαστήρια. Ψήφισαν τη βουλευτική τους...
ασυλία, καρφίτσωσαν στο πέτο τους το ταμπελάκι του ακαταδίωκτου και στράβωσαν το καπελάκι. Χρειάστηκε να δικαστεί βουλευτής υπεύθυνος για θανάτους κι έσπευσε το σινάφι. Τον αγκάλιασε με τη (νόμιμη) ασυλία, τον παρηγόρησε, τον απάλλαξε.
ΤΟΥΣ είδε ο κοινός… θνητός, δεν τους έστειλε μήνυμα κι αυτοί ξεσάλωσαν. Και να ατέλειες, και δος του πολλαπλές συντάξεις, να κρατάει την ομπρέλα του Τσίπρα αστυνομικός και ντουζίνες να φυλάνε υπουργούς, να και η σύνδεση του μισθού τους (αποζημίωση τη λένε) με εκείνη των δικαστικών για… σιγουριά. Με τις μίζες κάποιων υπουργών να πιστοποιούν την ασυλία και τον νόμο περί «μη ευθύνης» να δικαιολογεί το θράσος τους.
ΤΑ χρόνια πέρασαν, οι καταστάσεις άλλαξαν και σήμερα τρέχουμε. Εμείς! Όχι αυτοί. Αυτοί κρύβονται, μέχρι να περάσει η μπόρα. Δεν έγινε ντροπή τους η δημόσια κατακραυγή, δεν το’ πιασαν πως κάποιοι έπρεπε να παραιτηθούν για εξιλέωση κι ούτε το σκέφθηκαν πως ο πολίτης δεν στέργει στα προνόμιά τους. Αφού, λοιπόν, μας έπεισαν πως δεν χαμπαρίζουν από άρσεις ασυλίας, ξαφνικά έκαναν την «επανάστασή» τους. Το… μετάνιωσαν και αίρουν την ασυλία τριών συναδέλφων τους! «Στερνή μου γνώση»; Όχι, βέβαια. «Την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι». Και «δια τον φόβον των Ιουδαίων» (τουτέστιν κράξιμο). Η έσχατη (φτηνή, ανώδυνη, αλλά και μάταιη) προσπάθεια για καλόπιασμα και αποκατάστασή(!) τους στα μάτια του λαού.
ΜΕ απόλυτο (και αυτονόητο) σεβασμό στον κοινοβουλευτισμό, ας προχωρήσουμε τη σκέψη μας. Στη σημερινή κρίση και με νόμους των πολιτικών μας, μπήκε σε καλούπια ο κόσμος και «τρέχει». Για τον εαυτό τους δεν ψήφισαν τίποτα, δεν άλλαξε τίποτα. Αύριο, λοιπόν, βγαίνουμε από την κρίση και οι νέοι νόμοι (για ‘μας) παραμένουν. Για τους νομοθέτες μας παραμένουν οι παλιοί. Δηλ. δεν αλλάζει τίποτα. Άρα μας ξαναπάνε στα ίδια. Θα χρησιμοποιήσουν την ασυλία τους, θα σφιχταγκαλιάσουν τα προνόμιά τους, θ’
αρπάξουν μίζες μελλοντικοί τους υπουργοί κι αν περισσέψει… δραχμή στο ταμείο, θα τη μοιραστούν μεταξύ τους. Θα βρουν αυτοί τον τρόπο, και ο λαός απ’ έξω.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου