Του Θανάση Νικολαΐδη ΔΙΟΡΙΣΤΗΚΑΝ νόμιμα. Άλλοι ρουσφετολογικά. Οι υπόλοιποι παράνομα. Όλοι τους συνιστούν μιαν ολότητα τρεφόμενων «δημοσία δαπάνη», γι αυτό και ήταν το ζητούμενο μια θέση στο δημόσιο. Και, βέβαια, υπήρξαν χρόνια που ο «δραστήριος» ιδιώτης σνόμπαρε τον «δημόσιο» με το… τριμμένο σακάκι. Με τη φοροκλοπή του ο ιδιώτης, με τη μαγκιά, τη «μερσεντέ» και το «αίσθημα». Με τον… ιδρώτα του στην Ελβετία ο μεγαλο(φορο)κλέφτης, με τους κωδικούς του σε τράπεζες του...
εξωτερικού το φακελάκι του ο μεγαλογιατρός.
ΟΛΑ τα είδε ο «δημόσιος» και πονηρεύτηκες. Κάποτε ξύπνησε! Έκλεισε το μάτι στον διπλανό, έπιασε το νόημα ο προϊστάμενος, διάβασε την άφατη δίψα του για (παράνομες) οικονομισιές και το μαγαζί στήθηκε. Δημόσιο, οργανωμένο και… τζάμπα. Χωρίς στέγη και δαπανηρές διαδικασίες για άδειες λειτουργίας κ.ά. περιττά. Όλα μυστικά και με αλληλοκατανόηση των «μελών», με σεβασμό στο άτυπο σινάφι και στη δεύτερη «δουλειά». Το τέρας της γραφειοκρατίας γεννήθηκε! Για να περάσει ο πολίτης απ’ τα καβδιανά δίκρανα για ένα «χαρτί», για μια άδεια, για χιλιάδες υπογραφές.
ΤΟ Κράτος καμώθηκε πως δεν είδε το «τερατάκι». Βόλευε η «παροχέτευση» για τη τσέπη του μιζαδόρου απ’ τον υποχρεωτικό οβολό του πολίτη, για να λιγοστέψει η αφαίμαξη (του δημοσίου) με αυξήσεις μισθών και επιδόματα. Ωστόσο, τραβώντας το απ’ το μανίκι κλάδοι που μπορούσαν να ασκήσουν πίεση και πολυάνθρωπα σινάφια, κατάντησε το δημόσιο «άσυλο» και το Κράτος Καραγκιόζης.
ΠΩΣ ξαναμοιράζεις την πίτα, αν δεν φτάνει; Τι κάνεις με τις μισθολογικές ανισότητες που βγάζουν μάτι από υπουργείο σε υπουργείο και υπαλλήλους ίσης αφετηρίας που τους χώρισες σε πατρίκιους και πληβείους; Δεν απολύεις. Αλλά; Τεμαχίζεις την πίττα εκ νέου και μοιράζεις. Με μικρότερα κομμάτια, ωστόσο, δίκαια και αναλογικά. Με βάση το στομάχι και… κομμουνιστικά; Έστω. Με βάση τα προσόντα και την προσφορά; Καλύτερα. Και, βέβαια, ο πήχης θα κατέβει για τους υψηλόμισθους. Ε, και; Κάποιοι ουραγοί θα ανακουφιστούν. Κι ύστερα; Ρίχνεις τη ματιά σου αυστηρή σε μιζαδόρους, φακελάκηδες και αεριτζήδες. Το’ χεις καθήκον ως Κράτος, Κυβέρνηση και Πολιτεία, με το αίσθημα της δικαιοσύνης και στο όνομα της κοινωνικής ισότητας.
ΚΑΙ μετά το Ενιαίο Μισθολόγιο»; Η συνέχεια επί του… Κοινοβουλίου. Με τα προνόμια των εθνοπατέρων μας κομμένα και ριγμένα στο καλάθι. Από εκεί θα’ πρεπε να αρχίσουμε, αλλά τα παλικάρια και (οι νιες) μας παραμένουν ψύχραιμα, ψυχρά και ανένδοτα. Σαν στρείδια κολλημένα στο βράχο, σαν αρμεχτές μιας μακρομάσταρης γελάδας που πάει να ξεψυχήσει.
εξωτερικού το φακελάκι του ο μεγαλογιατρός.
ΟΛΑ τα είδε ο «δημόσιος» και πονηρεύτηκες. Κάποτε ξύπνησε! Έκλεισε το μάτι στον διπλανό, έπιασε το νόημα ο προϊστάμενος, διάβασε την άφατη δίψα του για (παράνομες) οικονομισιές και το μαγαζί στήθηκε. Δημόσιο, οργανωμένο και… τζάμπα. Χωρίς στέγη και δαπανηρές διαδικασίες για άδειες λειτουργίας κ.ά. περιττά. Όλα μυστικά και με αλληλοκατανόηση των «μελών», με σεβασμό στο άτυπο σινάφι και στη δεύτερη «δουλειά». Το τέρας της γραφειοκρατίας γεννήθηκε! Για να περάσει ο πολίτης απ’ τα καβδιανά δίκρανα για ένα «χαρτί», για μια άδεια, για χιλιάδες υπογραφές.
ΤΟ Κράτος καμώθηκε πως δεν είδε το «τερατάκι». Βόλευε η «παροχέτευση» για τη τσέπη του μιζαδόρου απ’ τον υποχρεωτικό οβολό του πολίτη, για να λιγοστέψει η αφαίμαξη (του δημοσίου) με αυξήσεις μισθών και επιδόματα. Ωστόσο, τραβώντας το απ’ το μανίκι κλάδοι που μπορούσαν να ασκήσουν πίεση και πολυάνθρωπα σινάφια, κατάντησε το δημόσιο «άσυλο» και το Κράτος Καραγκιόζης.
ΠΩΣ ξαναμοιράζεις την πίτα, αν δεν φτάνει; Τι κάνεις με τις μισθολογικές ανισότητες που βγάζουν μάτι από υπουργείο σε υπουργείο και υπαλλήλους ίσης αφετηρίας που τους χώρισες σε πατρίκιους και πληβείους; Δεν απολύεις. Αλλά; Τεμαχίζεις την πίττα εκ νέου και μοιράζεις. Με μικρότερα κομμάτια, ωστόσο, δίκαια και αναλογικά. Με βάση το στομάχι και… κομμουνιστικά; Έστω. Με βάση τα προσόντα και την προσφορά; Καλύτερα. Και, βέβαια, ο πήχης θα κατέβει για τους υψηλόμισθους. Ε, και; Κάποιοι ουραγοί θα ανακουφιστούν. Κι ύστερα; Ρίχνεις τη ματιά σου αυστηρή σε μιζαδόρους, φακελάκηδες και αεριτζήδες. Το’ χεις καθήκον ως Κράτος, Κυβέρνηση και Πολιτεία, με το αίσθημα της δικαιοσύνης και στο όνομα της κοινωνικής ισότητας.
ΚΑΙ μετά το Ενιαίο Μισθολόγιο»; Η συνέχεια επί του… Κοινοβουλίου. Με τα προνόμια των εθνοπατέρων μας κομμένα και ριγμένα στο καλάθι. Από εκεί θα’ πρεπε να αρχίσουμε, αλλά τα παλικάρια και (οι νιες) μας παραμένουν ψύχραιμα, ψυχρά και ανένδοτα. Σαν στρείδια κολλημένα στο βράχο, σαν αρμεχτές μιας μακρομάσταρης γελάδας που πάει να ξεψυχήσει.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου