Ζωντανοί οι Άγιοι της πίστης μας!

Οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη

Σέ οικογενειακή προσκυνηματική επίσκεψη στήν Ι. Μονή Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης Γρίβας ο Κωνσταντίνος Μαυρίδης (Κωνσταντινουπόλεως 10, Καστοριά) περιέγραψε τή θαυμαστή διάσωση τής βαριά τραυματισμένης θυγατέρας του από τόν άγιο Ραφαήλ. Απομαγνητοφωνήθηκε η διήγηση καί καταγράφεται χωρίς τίς επαναλήψεις, μέ ελάχιστες συντακτικές επεμβάσεις, ώστε στό γραπτό κείμενο νά αποδίδεται τό νόημα τής προφορικής διηγήσεως. Σημειώνουμε συνοπτικά ότι στό θαύμα υπήρξε κατά κάποιο τρόπο “συναγερμός” θείων ευλογιών: η ευλογία τής αγίας Αναστασίας τής Ρωμαίας διά θεοσημείας στό γνωστό τους Γρηγοριάτη μοναχό π. Νεκτάριο, τότε δόκιμο Γεώργιο Κακουλίδη εκ Καστοριάς, καί τής αγίας Ειρήνης τής Χρυσοβαλάντου δι' ενυπνίου υποδείξεως στήν...αδελφή τής κάτωθι αναφερομένης φίλης τους Αναστασίας Μεγγούδη.

Τήν Πέμπτη 24 Ιουνίου 1997 τό βράδυ, η κόρη μου Μαρία 15 ετών έπεσε από τό μηχανάκι στήν άσφαλτο, είχε εσωτερική αιμορραγία στόν εγκέφαλο καί τήν μεταφέραμε στό Νοσοκομείο Καστοριάς. Οι γιατροί μάς υπέδειξαν νά περάσει από αξονικό τομογράφο. Μέ τά πρώτα μηνύματα ο χειρούργος του Νοσοκομείου έδωσε εντολή νά ετοιμαστεί ασθενοφόρο γιά Θεσσαλονίκη. Μέ τό γαμπρό καί τή σύζυγό μου Δέσποινα φεύγουμε, νά ετοιμαστεί ο γαμπρός μου γιά νά μάς πάει.

Τήν ίδια ώρα, η Μαρία παρουσιάζει σπασμούς, προμηνύματα τού επερχόμενου, ο εγκέφαλος αρχίζει νά μήν ελέγχει τίς πράξεις, ο γιατρός τής κάνει κατασταλτική ένεση καί ξεκινούν. Φθάνοντας στήν Κοζάνη σταματάει τό ασθενοφόρο· παρουσίασε ξανά η Μαρία σπασμούς, αναστροφή τών χεριών, τών ποδιών, η ίριδα χάνεται, καί τής ξανακάνει μιά ένεση.

Περί τίς 4.30 π.μ. φθάνουμε στό Ιπποκράτειο. Μετά τήν εξέταση στόν αξονικό, βγαίνουν ο γιατρός τού Ιπποκρατείου καί ο γιατρός πού μάς συνόδευε, διευθυντής τής Χειρουργικής τού Νοσοκομείου Καστοριάς, οικογενειακός φίλος. Ο γιατρός τού Ιπποκρατείου άρχισε νά λέει μέ επιστημονική ορολογία ότι τό παιδί έχει εσωτερική αιμορραγία στόν εγκέφαλο, έχει μεγάλη συμπίεση υγρών, έχουμε εμβολισμό Γ΄ βαθμού τού εγκεφάλου, η κατάσταση είναι πάρα πολύ κρίσιμη.

Δηλαδή, τελειώνει; τόν ερωτώ. Ο γιατρός δέν απάντησε, κίνησε απλώς καταφατικά τό κεφάλι του. Τότε αισθάνθηκα μία φωνή μέσα μου: "Προσευχήσου!" Τί προσευχή νά κάνω; Δέν ξέρω. Δέν είχα σχέση μέ τήν Εκκλησία. Συνεχίζει η φωνή: "Προσευχήσου! ξεκίνησε! λέγε!" Τότε, μού ήρθε η εξής προσευχή: Χριστέ μου, εσύ πού γιάτρεψες τού εκατόνταρχου τόν δούλο, εσύ πού γιάτρεψες τόν παραλυτικό, εσύ πού γιάτρεψες τόν τυφλό, εσύ πού ανέστησες τόν Λάζαρο, τήν Μαρία δέν θά τήν αφήσεις! 'Ελεγα αυτήν τήν προσευχή συνέχεια, ενώ τήν κατεύθυναν πρός τήν Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (Μ.Ε.Θ.). Αργότερα κατάλαβα ότι οι φράσεις τής προσευχής είχαν σχέση μέ τήν εξέλιξη πού παρουσιάζει ένα εγκεφαλικό κτύπημα: τύφλωση, παραλυσία, θάνατος.

Το πρωΐ ανήσυχη η ομάδα τού Ιπποκρατείου έπρεπε νά πάρει μιά απόφαση· δέν μπορούσαν νά αφήσουν τό παιδί νά πεθαίνει. Πράγματι (εγώ λέω κατά παραχώρηση Θεού) παίρνουν απόφαση καί δίνουν τήν εντολή σ' ένα χειρούργο νά κάνει τήν επέμβαση. Αφαίρεσαν ένα κομμάτι από τό μέτωπο καί αποσυμφορήθηκε τό αίμα πού είχε μαζευτεί μέ τρομερά μεγάλη πίεση, ένα τόσο σακκουλάκι από τό αιμάτωμα τού εγκεφάλου πού μάς τό έδειξαν οι γιατροί. Τήν εγχείρηση παρακολουθούσε ένας ξάδελφος τής κουνιάδας μου μαιευτήρας στό “Ιπποκράτειο”, Βασίλης Καραγιάννης το όνομα του, από τό 'Αργος Ορεστικό. Ο γιατρός πού τήν χειρούργησε ονομάζεται Κίμων Ανάσης. Η Μαρία πλήρως διασωληνωμένη. 'Αρχιζε τό κρίσιμο στάδιο· εάν θά ζούσε, καί πώς θά ζούσε.

Σ' εμάς ήδη είχαν φέρει τά θαύματα τού αγίου Ραφαήλ καί αρχίσαμε νά τά διαβάζουμε, όπως καί τήν Παράκληση τής Παναγίας, ενώ δέν είχαμε πρότερο βίο νά διαβάζουμε καί νά κάνουμε προσευχή, δέν είμαστε κοντά στήν Εκκλησία. 'Ομως προσευχή εκ βάθους ψυχής εισακούγεται, καί σ' εμάς εισακούστηκε από τόν Χριστό. Παρακαλούσα ταυτόχρονα νά μού δώσει καί ένα σημάδι χειροπιαστό ότι μάς ακούει, ότι θά εκπληρώσει τήν προσευχή μας.

'Ηταν Τρίτη 27 Ιουνίου, όταν εξερχόμενοι από τήν Εντατική, μετά τήν ενημέρωση, πέσαμε πάνω σ' ένα ψηλό λιγνό μοναχό, τόν δόκιμο Γεώργιο Κακουλίδη, νύν π. Νεκτάριο τής Μονής Γρηγορίου Αγίου 'Ορους. Εγώ θεώρησα τήν παρουσία του ως απάντηση στό αίτημά μου· η σύζυγός μου κατάλαβε ποιός ήταν. Είχε ρθεί στήν Καστοριά μέ άδεια, έμαθε γιά τό συμβάν, καί παρακαλούσε γιά τήν σωτηρία τής κόρης μας. 'Ενα πρωινό διαπίστωσε πώς στό δωμάτιό του είχε έντονη οσμή θυμιάματος, χωρίς νά έχει θυμιάσει. Συγκλονίστηκε απ' αυτό καί ήρθε επειγόντως στή Θεσσαλονίκη, νά μάς καθησυχάσει γιά τήν εξέλιξη τής περιπέτειας τού παιδιού. Καθώς κατεβαίναμε, αυθορμήτως παρακίνησε τήν γυναίκα μου νά ανεβή καί νά σταυρώσει τή Μαρία μέ ένα ξύλινο σταυρό πού φορούσε από τότε πού τού έκαναν ρασοευχή, ενώ τόν είχαν ευλογήσει πρώτα πάνω στά λείψανα τής αγίας Αναστασίας τής Ρωμαίας, τής τόσο θαυματουργού, πού έχουν στή Μονή Γρηγορίου.

Στήν Καστοριά, Δευτέρα βράδυ, η μεγάλη μου αδελφή Βενετία Αρμπούτη, πού ήταν πάντα κοντά στήν Εκκλησία, διάβαζε τά θαύματα τού αγίου Ραφαήλ καί προσευχόταν: 'Αγιε μου Ραφαήλ, έλα καί σ' εμάς, κάνε ένα θαύμα καί θά τό λέω σ' όλο τόν κόσμο, δείξε μου κάτι ότι είναι από σένα. Τήν άλλη μέρα τήν παίρνει τηλέφωνο η φίλη μας Τασούλα Μεγγούδη καί τής λέει: Ξέρεις τί όνειρο είδα; Είδα ότι πήρα τόν γιό μου καί πήγα σ' ένα νοσοκομείο. 'Ηταν γιατροί μαζεμένοι γύρω από ένα τραπέζι, αλλά φορούσαν ράσα καί ένας από αυτούς φορούσε μιά άσπρη ρόμπα από πάνω. Τού λέω, Γιατρέ, τί θά γίνει μέ τό παιδί μου; Σ' εμάς πότε θά έρθετε; Μού λέει αυστηρά. Εσένα σού είπα· τήν Τετάρτη θά γίνει η επέμβαση!

Τρίτη πρωί αποφασίζει τό ιατρικό συμβούλιο ότι πλέον δέν είχαν κανένα λόγο νά κρατούν τά μηχανήματα καί θά προσπαθούσαν νά δούν άν ο εγκέφαλος λειτουργεί. Τήν Τετάρτη θά έκαναν τό τέστ φωτός, καί άν ζούσε, καλώς· άν δέν ζούσε, θά μάς προετοίμαζαν γιά τό τέλος. Κάθε μέρα πάντως μάς προετοίμαζαν γιά τό χειρότερο. Αυτά τά έλεγαν στό φίλο μας γιατρό Παπαδιαμαντόπουλο από την Καστοριά καί τά πληροφορηθήκαμε εκ τών υστέρων. Τετάρτη τήν έβαλαν στόν αξονικό τομογράφο καί πήραν τό μήνυμα μέ τό τέστ ότι δουλεύει ο εγκέφαλος.

Από κεί καί πέρα γνώριζαν τί μπορούν νά κάνουν, νά μή δίνουν τόση νάρκωση, ώστε νά δούν άν αντιδράσει ο οργανισμός, γιατί ο εγκέφαλος μπορεί νά δούλευε, αλλά δέν ήξεραν άν μπορούσε νά κινήσει πόδια, χέρια κλπ. Η προϊσταμένη κ. Αντωνίου μάς λέει: 'Ηταν πολύ βαριά χτυπημένη· άν ζήσει, θά είναι φυτό, είτε παράλυτη. Πέρασαν Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σαββάτο, Κυριακή, σέ πλήρη καταστολή.

Κάθε βράδυ διάβαζα τό πρώτο βιβλίο τού αγίου Ραφαήλ καί τό Ψαλτήρι τού Δαυΐδ καί προσευχόμουν. Είχαμε αρχίσει νά κοιμόμαστε σέ φίλους μας. Αυτό τό διάστημα, μέ παρακίνηση μιάς θείας τής γυναίκας μου, συμμαθήτριάς μου από τό Δημ. Σχολείο Βογατσικού, πήγαμε καί εξομολογηθήκαμε, γιά πρώτη φορά στή ζωή μου, στό Ναό Μεταμορφώσεως τού Σωτήρος επί τής οδού Μιαούλη. Τά γεγονότα μέ έκαναν νά πλησιάσω στήν Εκκλησία.

'Οπως κοιμήθηκα τήν Τρίτη τό βράδυ καί προσευχόμουν, έλεγα στόν άγιο Ραφαήλ, τόν άγιο Νικόλαο καί τήν αγία Ειρήνη: Εμείς φεύγουμε από τό Νοσοκομείο, εσείς όμως μήν τήν αφήσετε τήν Μαρία. Στίς 5 τά ξημερώματα βλέπω ότι βρίσκομαι στό Νοσοκομείο, ήταν ανήσυχοι όλοι καί βλέπω μπροστά μου τούς τρείς Αγίους όπως είναι στό εικόνισμα αλλά μέ τίς ρόμπες τίς χειρουργικές. Μόλις πάω νά μπώ στό θάλαμο, σηκώνονται, γυρίζουν όπως οι στρατιώτες στή μεταβολή καί μού δίνουν νά καταλάβω ότι θά έχουμε πρόβλημα, αλλά νά μήν χάσω τό θάρρος μου.

Ξυπνάω, καί φεύγουμε μέ τή γυναίκα μου γιά τό Νοσοκομείο. Εκεί μάς πληροφορούν ότι έχουμε πρόβλημα, ανεβάζει πυρετό, δέν μπορούμε νά την καταστείλουμε. Υπήρχε κίνδυνος σηψαιμίας. Αντί νά στενοχωρηθώ, μού έρχεται πάλι μία δύναμη ότι όλα θά πάνε καλά, είναι θέμα χρόνου. Τίς επόμενες μέρες δοκίμαζαν αντιβιώσεις, αλλά σέ τρείς μέρες υποχώρησε ο πυρετός.

'Αρχισαν νά τής βγάζουν τό οξυγόνο. Πέμπτη βράδυ κάναμε τραχειοτομή καί Κυριακή πρωΐ αποφάσισαν νά βγεί από τήν Μ.Ε.Θ. γιά τή Νευροχειρουργική· είχε πτώση στό ένα βλέφαρο καί υπήρχε περίπτωση νά μείνει έτσι τό μάτι της.

Ξημερώματα τής αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, είχαν αρχίσει νά μειώνουν τήν καταστολή, τό παιδί ανησυχούσε καί σέ μιά κίνηση έπεσε από τό κρεβάτι. Μεγάλη αγωνία. 'Ετρεξαν οι γιατροί καί οι νοσοκόμες, έκαναν εξέταση, ευτυχώς δέν είχε καμιά επιπλοκή.

Εκείνο τό βράδυ, η αδελφή τής φίλης μας πού είδε τό όνειρο μέ τόν άγιο Ραφαήλ, είδε κι εκείνη τό εξής. Αμφέβαλε γιά τή σημασία τού ονείρου τής αδελφής της, μέ τήν σκέψη πώς παρακαλούσε η θεία τού παιδιού καί, αντί εκείνης, τό όνειρο τό είδε η δική της αδελφή· σκεπτόταν πώς ήταν καθαρή σύμπτωση, χωρίς συνάφεια. Η ίδια είχε τάξει τό ένα της παιδί στήν αγία Ειρήνη τήν Χρυσοβαλάντου. Είδε μιά εικόνα τής Αγίας νά αιωρείται μπροστά της. Σέ μιά στιγμή νιώθει τό χέρι τής Αγίας νά τήν πιέζει επίμονα στήν δεξιά πλευρά τού κρανίου (δηλ. στό σημείο πού είχε γίνει η επέμβαση στή Μαρία μας γιά τήν αφαίρεση τού υγρού) ενώ ταυτόχρονα άκουσε τήν Αγία νά τής λέει: Τώρα η Μαρία είναι καλά, μόνο θέλω νά φάει καί από τό μήλό μου. Ξύπνησε μέ συγκίνηση νιώθοντας τήν πίεση στό κεφάλι της. Φρόντισε νά μάς ενημερώσει καί μάς έστειλε από τήν ευλογία τής Αγίας.

Καθήσαμε εικοσιέξι ημέρες στό “Ιπποκράτειο”, μετά πήγαμε στήν Καστοριά στό Νοσοκομείο γιά δεκαπέντε μέρες. Μάς είχαν πεί ότι μετά από ένα χρόνο, θά έρθετε νά ξανακάνουμε επέμβαση, γιά νά βάλουμε πλαστικό μέτωπο, νά προστατεύεται τό παιδί.

Πήγαμε στό “Ιπποκράτειο” πάλι, στίς 24 Ιουνίου 1998 καί έγινε η επέμβαση στό μέτωπο. 'Ερχονταν οι γιατροί καί τής έλεγαν: Εσύ είσαι η Λαζαρίνα; Λαζαρίνα έλεγαν τήν Μαρία καί οι γιατροί πού δέν μάς γνώριζαν, επειδή στό συμβούλιο μάθαιναν τήν κατάστασή της.

Πέρασε καιρός καί ένα βράδυ η αδελφή μου είδε στόν ύπνο της τόν άγιο Ραφαήλ νά απαιτεί τό οφειλόμενο χρέος: Εσύ κάτι μού χρωστάς καί τό θέλω! Μέσα στό όνειρό της δέν μπορούσε νά συνειδητοποιήσει τί απαιτούσε, καί ο 'Αγιος τρείς φορές επανέλαβε τά ίδια λόγια. Ξύπνησε καί συλλογιζόταν τό όνειρο, ώσπου κατανόησε ότι είχε υποσχεθεί, άν σωζόταν η Μαρία μας, νά διαλαλεί τήν ευεργεσία, κι εκείνη είχε αμελήσει.

Σέ επίσκεψή μου στό 'Αγιο 'Ορος, στή Μονή Γρηγορίου, Θεοφάνεια μέ τό παλιό, στό βιβλίο επισκεπτών έγραψα τό όνομα, τή διεύθυνσή μου, αλλά μόλις ξεκίνησα νά γράψω τήν αιτία τής επισκέψεως σταμάτησε τό στυλό. Επιχείρησα μέ άλλα δύο δικά μου, ένα μάλιστα καλό διαρκείας, αλλά παραδόξως σταματούσε η ροή τής μελάνης. Σταμάτησα, μέ κάποια απορία. Μετά τήν προσκύνηση τού ι. λειψάνου της αφθάρτου χειρός της Αγίας Αναστασίας, μίλησα μέ τόν π. Πανάρετο καί μού υπέδειξε νά γράψω δυό λόγια γιά τό περιστατικό ως έκφραση ευγνωμοσύνης.

'Ηταν, φαίνεται, θέλημα Θεού νά διηγηθούμε τό θαύμα πρώτη φορά σήμερα (στή Μονή τού Αγίου Ραφαήλ). Πάντως, όλα ήταν παραχώρηση Θεού.

(από vaggelis-godknowseverything.blogspot.com, eatheia)
,