Γράφει ο Νίκος ΔήμουΗ συνθήκη της 28ης Μαΐου(1) στο Ζάππειο σημειώνει επίσημα το τέλος της τουρκοκρατίας στην Ελλάδα.
Δεν εννοώ φυσικά τη στρατιωτική κυριαρχία των Τούρκων. Αυτή τελείωσε το 1828. Εννοώ την ψυχολογική επίδραση της παρουσίας και της γειτονίας του. Μπορεί να διώξαμε τους Τούρκους από τη χώρα μας αλλά κάναμε πολλά χρόνια να τους διώξουμε από μέσα μας. Ήταν μόνιμα το...
κριτήριο και το άλλοθι μας.
Μια ατμόσφαιρα μοιρολατρίας και αλλοτρίωσης έχει μείνει σ΄ αυτή τη χώρα. Μια περίεργη σχέση με το Κράτος με το μέλλον, με τον εαυτό μας. Κακομοιριά και ευθυνοφοβία. Ραγιαδισμός και ωχαδερφισμός. Μικροπρόθεσμη σκέψη και μικρόψυχο συναίσθημα. Μοναδικά μέσα επιβίωσης: το σκύψιμο του Χατζηαβάτη ή η πονηριά του Καραγκιόζη.
Αυτός ήταν ο Τούρκος μέσα μας.
Μίζερες και οι σχέσεις μας με τους άλλους λαούς. Με την καχυποψία του φουκαρά, βλέπαμε κάθε κίνηση τους ως συνωμοσία εναντίον μας. Η πίστη στην παντοδυναμία του “ξένου δάκτυλου” (το εθνικό πλέγμα παράνοιας) μας αφαιρούσε κάθε ευθύνη για τις πράξεις μας- κι έτσι διευκόλυνε τελικά τις τις όποιες ξένες επεμβάσεις.
Έλλειψη εθνικής αυτοπεποίθησης. Υφέσεις κατωτερότητας και εξάρσεις πατριδοκαπηλίας. Υστερικές δυσπιστίας και εκρήξεις δουλικότητας και μιμητισμού.
Αυτός ήταν ο Τούρκος μέσα μας…
Δεν εννοώ φυσικά τη στρατιωτική κυριαρχία των Τούρκων. Αυτή τελείωσε το 1828. Εννοώ την ψυχολογική επίδραση της παρουσίας και της γειτονίας του. Μπορεί να διώξαμε τους Τούρκους από τη χώρα μας αλλά κάναμε πολλά χρόνια να τους διώξουμε από μέσα μας. Ήταν μόνιμα το...
κριτήριο και το άλλοθι μας.
Μια ατμόσφαιρα μοιρολατρίας και αλλοτρίωσης έχει μείνει σ΄ αυτή τη χώρα. Μια περίεργη σχέση με το Κράτος με το μέλλον, με τον εαυτό μας. Κακομοιριά και ευθυνοφοβία. Ραγιαδισμός και ωχαδερφισμός. Μικροπρόθεσμη σκέψη και μικρόψυχο συναίσθημα. Μοναδικά μέσα επιβίωσης: το σκύψιμο του Χατζηαβάτη ή η πονηριά του Καραγκιόζη.
Αυτός ήταν ο Τούρκος μέσα μας.
Μίζερες και οι σχέσεις μας με τους άλλους λαούς. Με την καχυποψία του φουκαρά, βλέπαμε κάθε κίνηση τους ως συνωμοσία εναντίον μας. Η πίστη στην παντοδυναμία του “ξένου δάκτυλου” (το εθνικό πλέγμα παράνοιας) μας αφαιρούσε κάθε ευθύνη για τις πράξεις μας- κι έτσι διευκόλυνε τελικά τις τις όποιες ξένες επεμβάσεις.
Έλλειψη εθνικής αυτοπεποίθησης. Υφέσεις κατωτερότητας και εξάρσεις πατριδοκαπηλίας. Υστερικές δυσπιστίας και εκρήξεις δουλικότητας και μιμητισμού.
Αυτός ήταν ο Τούρκος μέσα μας…
(1) 28 Μαΐου 1979: η ημέρα που επίσημα η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα ως δέκατο μέλος
(από 24grammata)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου