«Για Παλλαϊκή Δράση ενάντια στο κατοχικό μνημόνιο»
Δυστυχώς οι προβλέψεις μας από την απεργία του 1997 (40 μέρες) έχουν επαληθευτεί, ότι δηλαδή «έρχονταν βροχή και μπόρα!». Κατ’ επανάληψη έχουμε υποστηρίξει ότι «έρχεται βαρύς χειμώνας!». Το 2010, με την υπαγωγή της χώρας στην...εποπτεία της Τρόικας, εισήλθαμε σε ένα ειδικό καθεστώς, μια νέα καθεστωτική φάση με ορισμένα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Το Μνημόνιο, η Τρόικα, και όσα βιώνονται ως «χούντα», ως «κατοχή», ως κατάλυση της Εθνικής κυριαρχίας, υποβάθμισης του κοινοβουλίου, ως ειδικό καθεστώς εποπτείας και άμεσου οικονομικού ελέγχου, ή όπως έχουν άλλοι χαρακτηρίσει και επίσημα μπανανίας και μισοαποικίας, δεν φαίνεται να ενδιαφέρουν πολύ τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία αλλά δυστυχώς ούτε και ένα μεγάλο μέρος εκπαιδευτικών και πολιτών…
Αυτή η νέα καθεστωτική φάση ορίζει μια ιδιαίτερη πολιτική κατάσταση που χρήζει όχι μόνο καταγγελίας, αλλά συγκεκριμένης πάλης ενάντιά της. Ως ειδική μορφή αντιθέσεων που προσλαμβάνει η πορεία και η εμβάθυνση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, σε έναν αδύναμο κρίκο όπως αυτός της δημόσιας εκπαίδευσης, δεν αντιμετωπίζεται με ευχές, φληναφήματα και ατομικές λύσεις ως ειδική σχέση των κομματικών πειραματισμών για τη διαχείριση της κρίσης σε συνδικαλιστικό κοινωνικό πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Οι Διεθνείς τοκογλύφοι, μονοπώλια, ελληνική μεγαλοαστική τάξη και το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα συμβαδίζουν στην επιβολή όλων των «γιατρικών» για την «έξοδο από την κρίση». Από την άλλη πλευρά, το 2010 είχαμε πολλαπλές εκδηλώσεις της ανάγκης αλλά και της δυνατότητας να δοθεί διέξοδος στη λαϊκή οργή. Μια λύση, μια φωνή, ένα μέτωπο ανατροπής, εδώ και τώρα, των μέτρων που στραγγαλίζουν την επιβίωση και το μέλλον, σαφώς όμως πέρα από τα όρια του κομματικού-συνδικαλιστικού συστήματος, με πρωτοβουλίες κυρίως των επιτιθέμενων τμημάτων των εργαζομένων. Αυτό όμως δεν μπόρεσε να γίνει διακριτό τοπικά στην εκπαίδευση. Έλλειψη επίκαιρης πολιτικοσυνδικαλιστικής αιχμής και στόχευσης. Το κενό έγκειται στο «κουρασμένο» και απαξιωμένο συνδικάτο και δυστυχώς από τα ίδια του τα μέλη, που αντί να οργανώνει την τάξη που εκπροσωπεί συμμαχεί (με τις απόψεις ,τις θέσεις και πρακτικές του) με τη διοίκηση και την εκάστοτε εξουσία. Αποτέλεσμα να χάνεται η ουσία του ιστορικού ρόλου του, της έμπνευσης, της συσπείρωσης, του ξεσηκώματος και της καθοδήγησης του παλλαϊκού αγώνα, με ευδιάκριτο πλέον τον νέοσυντηρητισμό και το διαταξικό μοίρασμα των ρόλων.
Οι αντιφάσεις πολλές. Το συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών μετά την μεγάλη απεργία του 1988 (για τους παλιότερους) εκτός του οραμματικού στόχου για: «να ζούμε με αξιοπρέπεια από το μισθό μας», έδωσε καύσιμη ύλη μέχρι πρόσφατα για τη διατήρηση ενός στοιχειώδους ανθρώπινου πλαισίου λειτουργίας των δημόσιων σχολείων. Επίσης όλα αυτά τα χρόνια κερδήθηκε και ένας μεγάλος αριθμός μόνιμων διορισμών παρά την κατάργηση της επετηρίδας. Σήμερα οι μόνιμοι διορισμοί, ο μισθός, η σύνταξη, η κοινωνική ασφάλιση ουσιαστικά καταργούνται από μια κυβέρνηση που άλλα είχε υποσχεθεί προεκλογικά και άλλα κάνει. Οι συνάδελφοί μας ύστερα από όλα αυτά εξακολουθούν να στηρίζουν ακόμα την κυβερνητική παράταξη στις εκλογές της ΕΛΜΕ και μαζί με τις υπόλοιπες κομματικές παρατάξεις συγκατοικούν σε ένα «διαταξικό» και «οικουμενικό» προεδρείο. Χωρίς όμως κάποια προγραμματική σύγκληση σε αγωνιστική κατεύθυνση που θα περίμενε κανείς από την «κοσμοπολίτικη» αριστερά και το ΠΑΜΕ. Ούτε καν σε κάποια στοιχειώδη παλλαϊκή οργάνωση του κλάδου (τοπικά) στη βάση ενός εκπαιδευτικού και κοινωνικού μετώπου αντίστασης και ανατροπής ενάντια στο κατοχικό μνημόνιο τουλάχιστο! Όλοι αυτοί σε επίπεδο κοινωνικών αναγκών και θεσμικών εκφράσεων κλείνονται στο κάστρο τους (ως καθαρή δύναμη) και αφήνουν τους λύκους να αλωνίζουν στο «κοπάδι»….
Οι παλιότεροι συνάδελφοι μπορεί δικαιολογημένα να έχουν κουραστεί. Μπορεί το ιστορικό φάσμα της συλλογικής δράσης να έχει στενέψει επικίνδυνα. Γι’ αυτό όμως οφείλουν να γίνουν «κήρυκες» για μια ακόμα φορά της συνδικαλιστικής ιστορικής αλήθειας του κλάδου μας και των αγωνιστικών παρακαταθηκών που όλοι μας έχουμε καταθέσει ως επιστημονικός εργασιακός κλάδος στην ελληνική κοινωνία. Πρέπει αυτές να συνεχιστούν γιατί το ταξίδι μάλλον είναι μεγάλο. Γιατί οι νέοι συνάδελφοι, ίσως και δικαιολογημένα, να μην γνωρίζουν ότι αυτή η τάξη των συναδέλφων που πάλεψε και συνεχίζει ακόμα για τα μεγάλα ιδανικά του «Γλυνού» της «Ιμβριώτη» του «Ν. Τεμπονέρα» και τόσων άλλων δεν το έκανε από «συνήθεια» αλλά από το αίσθημα της αλληλεγγύης και υψηλό φρόνιμα της προσφοράς για μόρφωση όλων των παιδιών, χωρίς διακρίσεις, σε ένα δωρεάν κοινωνικά-παιδαγωγικά και οικονομικά αναβαθμισμένο δημόσιο σχολείο, κάτι που όλοι ξεχάσαμε σήμερα.
Έρχονται δύσκολες μέρες για όλους!
Υπάρχει σήμερα επίκαιρο αίτημα αιχμής με ορατή τη νίκη των αγώνων που είναι ανάγκη να γίνουν; Χωρίς γνώση του εκπαιδευτικού κινήματος και της συμμετοχικής προσφοράς κάθε συλλογικότητας και των ιστορικών στελεχών του κινήματος, χωρίς συλλογικές και δημοκρατικές διαδικασίες η χειραφέτηση των εργαζομένων καθηγητών/τριων θα περνάει όλο και περισσότερο στα χέρια μηχανισμών εξαθλίωσης και διάλυσης όποιων κατακτήσεων έγιναν τον προηγούμενο αιώνα (βλέπε Καλλικράτη). Όσο θα επικρατεί ως λύση ό άκρατος κομματικός και κυβερνητικός «στρουθοκαμηλισμός» και οι ατομικές λύσεις, τόσο περισσότερο θα εντείνεται ο «αυτοκτονικός ιδεασμός» της τάξης μας. Όλο και περισσότερο η ιστορία θα επαναλαμβάνεται, οι ήρωες της επανάστασης θα λοιδορούνται ως «αγράμματοι!» και «άξεστοι!» και εμείς ως «Κοπρίτες!» που όλοι μαζί τα φάγαμε για να δικαιολογούν τις δικές τους ενοχές….
Η αριστερά στην εκπαίδευση ενώ έχει τεράστια προσφορά (που δεν της αναγνωρίζεται) λέει ότι επιδιώκει τον σοσιαλισμό, με τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία σε μια μακροοικονομική περίοδο που θα ωριμάσουν οι συνθήκες. Και ως τότε τι θα γίνει; «Πότε τα όνειρα μας θα πάρουν εκδίκηση;» Με αυτό το άλμα -φάσεων, περιόδων, συσχετισμών, κοινωνικοοικονομικών μπλοκ, συμμαχιών κ.λπ.- καλύπτεται η παντελής έλλειψη κάθε πολιτικής αιχμής και στόχευσης που σήμερα θα δημιουργούσε προβλήματα και αναστατώσεις στην μεγαλοαστική τάξη και καλύτερους όρους για το λαϊκό κίνημα. Η επίδειξη περιχαρακωμένης δύναμης και σύνεσης δεν είναι τόσο ενοχλητική για την ευρωπαϊκή «ελίτ» και την άρχουσα τάξη της χώρας.
Αιχμές και συνθήματα άμεσης υλοποίησης, όπως η έξοδος από αυτήν την Ευρωζώνη άμεσα και από το ευρώ, η Εθνικοποίηση των τραπεζών, η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, η ακύρωση των συμφωνιών με ΔΝΤ-Ε.Ε., το διώξιμο της κυβέρνησης Παπανδρέου κ.λπ. είναι αιτήματα ενός παλλαϊκού μετώπου που πρέπει στο άμεσο διάστημα να διαμορφώσουμε για να ανάψει η σπίθα στη πεδιάδα της Αιτωλικής Συμπολιτείας. Βέβαια, με μια προϋπόθεση: πως η πεδιάδα δεν είναι βάλτος που θα πνίξει τη σπίθα μέσα στη μούχλα της. Το πιο δύσκολο είναι η αποξήρανση του βάλτου για να μπορέσει να πιάσει η φωτιά!
Αυτό το λέμε παρακολουθώντας τη στάση των παρατάξεων της ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ και του ΠΑΜΕ στο Δ.Σ. της Β’ ΕΛΜΕ. Όσο δε για τις ηγεσίες των ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ στο νομό μας, έχουν χρόνια που «συζούν».
Επί του συγκεκριμένου η κριτική μας στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και στην αδράνεια των συναδέλφων συνοψίζεται στα εξής:
1. Χρειάζεται πολιτικός αγώνας. Δηλαδή αγώνας που να θέτει στο επίκεντρο την κυβέρνηση, το πολιτικό σύστημα, το πολιτικό καθεστώς, τη πολιτική εξουσία.
2. Ο πολιτικός αγώνας διεξάγεται με αιχμές. Αυτές προσανατολίζουν, αναδεικνύουν τα επίδικα, αποτελούν κλειδί για τη συνειδητοποίηση και πολιτικοποίηση του κινήματος.
3. Οι αιχμές δεν επιλέγονται αυθαίρετα ούτε ορίζονται αυτόματα από τα προγράμματά μας ή τα ιδεολογικά μας προτάγματα. Ορίζονται κατά πρώτον από την πραγματικότητα και την ανάγκη του κινήματος. Κανείς δεν μπορεί να παρακάμψει τις ανάγκες του κινήματος ή να κάνει ότι τις αγνοεί, επειδή δεν συμπίπτουν με τα ιδεολογήματα ή τα στερεότυπά του για τη διεξαγωγή του πολιτικού αγώνα.
Αγρίνιο, 17 Γενάρη 2011.
Ρ.Α.Σ./ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ / ΑΙΤΩΛ-ΝΙΑΣ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου