Ο Βλαμόγιαννος..

Μια απο τις απολαυσεις μου ειναι το διαβασμα του Κυριακατικου τυπου..

Πρωι στο καφε απεναντι απο το παρκο,να διαβαζω την εφημεριδα μου εξαντλωντας ενα διωρο..και δυο καφεδες..

Η αληθεια ειναι οτι τον περισσοτερο χρονο παρατηρω τον κοσμο,η συζητω με φιλους παρα διαβαζω κατι..

Θαυμασια ημερα η χθεσινη..και ηλιος εχει παρει τοσες οικογενειες με μικρα παιδια απο το...χερι και τους εβγαλε βολτα ..

Στα διπλανα τραπεζια ολοι με γυαλια ηλιου (και εγω το ιδιο..για να μην νομιζετε πως αποτελω εξαιρεση..),σαν καποιο απαραιτητο αξεσουαρ αν και ολοι καθομαστε στην σκια..

Ειναι ενα ξενοιαστο Κυριακατικο πρωινο οπως και πολλα πρωινα..με πολυ κοσμο να κανει την βολτα του,και τα πιτσιρικια να τρεχουν και να παιζουν στην απεναντι πευρα..

Καποια στιγμη βλεπω να περνουν απο απεναντι ο Φιλος μου ο Δημητρης με τον κολλητο του τον Βλαμογιαννο..αρα μολις τελειωσε η θεια λειτουργια σκεφτηκα Βλαμογιαννος ειναι ενα παρατσουκλι που δεν θυμαμαι ποτε του προσδωθηκε,αλλα ξερω οτι βγηκε απο το Βλαμενος,και το Γιαννης..

Και η αληθεια ειναι πως ολοι τον φωναζουμε ετσι διχως να δινουμε πλεον σημασια στην εννοια της λεξης..ειναι σαν να γεννηθηκε και βαπτιστηκε με αυτο το ονομα..

Για ολον τον κοσμο αυτο ειναι το ονομα του,και κανεις δεν το λεει απο κακια..

Ο Βλαμογιαννος..ενα παραξενο παιδι..πολλες  φορες πανεξυπνος..και αλλες παλι εντελως ανοητος..

Ειναι αυτο που θα ελεγε ο καθενας.."καθυστερημενος"..διχως ομως να μπορεις να προσδιορισεις τι ακριβως εννοεις..

Πολυ χοντρα γυαλια..ενα ασυναρτητο κουνημα της κεφαλης καθως περπαταει..κουτσαινοντας ελαφρα..θαρεις πως το κεφαλι..το δεξι ποδι,και το δεξι χερι ειναι ανεξαρτητα απο το σωμα του..

Απο μικρος ειχε αυτο το κυρτωμα των ωμων..και το παλιομοδιστικο ντυσιμο,που τον εκανε να φαινεται σαν μεσηλικας..

-Ελατε κερναω καφε", τους φωναζω..

-Εαν ειναι να κερασω εγω τοτε ερχομαστε",λεει ο Δημητρης.

-Καλα..τοτε κερναω τρια cd,και δυο DVD",τα συνηθη Κυριακατικα δωρα μου στον Βλαμογιανο..

-Παμε..παμε..παμε...,τον τραβαει ο Βλαμογιαννος προς το μερος μου..

Καθως κατεβαινει βιαστικα και απροσεκτα το πεζοδρομιο,ενα αυτοκινητο παρολιγο να τον πατησει..

Ευτυχως τον κτυπησε ελαφρα ο καθρεπτης...

-Μα.μα..μα...μαλάκααα",φωναξε απο την τρομαρα του,αν και συνηθως δεν εκφραζεται ετσι..

Το αυτοκινητο σταματησε,και δυο σωματωδεις τυποι πεταχτηκαν εξω και τους πλησιασαν..

-Ποιον εβρισες ρε μαλακισμενο?" λεει ο ενας και πιανει τον Βλαμογιαννο απο το σακκακι..

-Δεν εβρισε αυτος..εγω φωναξα",λεει ο Δημητρης..προχωρωντας μπροστα..

Και πριν προλαβει να τελειωσει την φραση του δεχτηκε μια γροθια στο προσωπο,απο τον αλλο τυπο..

Ολα εγιναν τοσο γρηγορα..

Ο Δημητρης ξαπλωμενος στο πεζοδρομιο να πιανει το κεφαλι του για να προστατευτει απο τα κτυπηματα των "τσαμπουκαδων",και ο Βλαμογιαννος να κλαιει,και να φωναζει..

-Οχι..οχι..τον φιλο μου..τον φιλο μου..τον φιλο μου..

Πεταχτηκαμε ολοι επανω και τρεξαμε προς το μερος τους..

Οι τυποι μπηκαν στο αμαξι και εφυγαν..σαν να μην συνεβει τιποτα το ιδιαιτερο..

Σηκωσαμε τον Δημητρη απο το πεζοδρομιο,και πηγαμε στο τραπεζι,ενω ο σερβιτορος εφερε χαρτοπετσετες και νερο,για να σκουπισει τα αιματα..

-Εισαι καλα?",του λεω.."πονας πολυ?"..

-Οχι δεν ειναι τιποτα "..μου λεει.."ετσι κι αλλοιως η μυτη μου ανοιγει με το παραμικρο,και τρεχει αιμα"..

Ο Βλαμογιαννος διπλα του συνεχισε να κλαιει..και να τρεμει..και προσπαθουσε να αγκαλιασει τον Δημητρη φοβουμενος ομως μηπως το αγγιγμα του τον πονεσει..

-Ηρεμηστε βρε παιδια..μια χαρα ειμαι...παει..περασε..",λεει ο Δημητρης απευθυνομενος προς ολους μας..

Περασαν πεντε λεπτα απολυτης σιωπης..ενω στο μυαλο μου ερχονταν ολη η προηγουμενη σκηνη καρε καρε..

Ο Γιαννης σηκωθηκε να παει στην τουαλεττα..

-Δεν ξερω τι να πω Δημητρη..αλλα η φιλια σας πρεπει να ειναι πολυ δυνατη..εφαγες τοσο ξυλο για κατι που δεν εκανες..

-Πρεπει να τον αγαπας πολυ τον Γιαννη..

Εναι μειδιαμα σχηματιστηκε στα χειλη του..και ενα δακρυ κυλησε στο μαγουλο του,διχως να κανει τον κοπο να το σκουπισει..

-Ξερεις Θοδωρη,με τον Γιαννη δεν ημασταν παντα ετσι..δηλαδη εγω δεν ημουν ετσι..

Οταν ειμασταν μικροι,για μενα ηταν το ηλιθιο της γειτονιας..

Και οταν καποτε οι δικοι μου επρεπε να πανε Αμερικη για να χειρουργηθει ο πατερας μου,με αφησαν εξι ολοκληρους μηνες στην γειτονισσα...

Θεωρουσα πως ηταν οτι χειροτερο μπορουσε να μου συμβει..

Ημουν ολομοναχος,και ειχα και απο πανω και ενα ηλιθιο κουτσο παιδι,ενα παραξενο...αρρωστιαρικο βουτυροπαιδο..ενα σπαστικο που δεν μπορουσε να τρεξει..που η μυτη του ετρεχε συνεχως..που ειχε περασει ενα καλοκαιρι σε τεχνητο πνευμονα..κατι που για μενα ηταν τοσο τρομακτικο..σαν να βιωνα ταινια τρομου...

Ετσι για εξι συνεχομενους μηνες ξεσπουσα στον Γιαννη..και τον εσπρωχνα εδω και εκει..

Τον κτυπουσα και τον εκαμνα να υποφερει,διχως λογο και αφορμη..γιατι πιστευα πως ηταν η αιτια ολων αυτων που περνουσα..

Και μια μερα,καθως  τον κτυπουσα με την ζωνη μου..μονο και μονο για να τον βλεπω να κλαιει,κατι...κατι.. ειδα στα ματια του..

Κατι που με αγγιξε βαθεια..

Ειπα στον εαυτο μου σχεδον φωναχτα..

-Ο Γιαννης ποναει το ιδιο με εμενα..!!

-Ημουν μικρο παιδι..και αυτη η διαπιστωση ισοδυναμουσε με μεγαλη ανακαλυψη..κατι...κατι σαν την θεωρια της σχετικοτητας..

Ημουν πολυ μικρος αλλα καταλαβα πως ολοι πονουσαν οσο και εγω..πως ο καθενας ενοιωθε εναν αναλογο πονο βαθεια στην καρδια του..

Καταλαβα επισης οτι ποτε δεν θα μπορουσα να ξεφυγω απο αυτον τον πονο..οχι μονο εγω..αλλα και κανενας αλλος..

Αλλα η ζωη μας βοηθα να τον αντεξουμε..ετσι δεν ειναι?

Μπορει να εισαι φτωχος..η μονος..η αρρωστος..η να μην σε αγαπουν αρκετα..η να μην σε αγαπουν οπως  εσυ θα ηθελες να σ'αγαπουν..η να νοιωθεις οτι σε ποδοπατουν..η να νοιωθεις αχρηστος..η οτι δεν εισαι τοσο καλος οσο οι ανθρωποι που θελεις να τους μοιασεις..

Ωστοσο παντα υπαρχει κατι που κατατρωγει τους περισσοτερους ανθρωπους..ενα παρασιτο που ανοιγει μια τρυπα στην καρδια τους..

Και εγω αναρωτιομουν ξανα..και ξανα..το γιατι..

Γιατι εφτιαξε ο Θεος εναν κοσμο οπου ολοι πονουν?

Και κανοντας παρεα με τον Γιαννη..κοιταζοντας τον..ξερεις τι καταλαβα?

Την απαντηση.!!!!

Ξερεις γιατι ειναι ετσι ο κοσμος Θοδωρη?

Για να χρειαζομαστε ο ενας τον αλλον..

Για να μην παρουμε ολοι τα βουνα και τις ζουγκλες και γινουμε ημιαγριοι..αν οχι αγριοι...

Για να μεινουμε ο ενας κοντα στον αλλον..να προσφερουμε ο ενας στον αλλον..και ολοι μαζι να φτειαξουμε τον κοσμο..

Επειδη η δυστυχια θελει παρεα..και η παρηγορια μιας αλλης ψυχης,ειναι το μοναδικο βαλσαμο για τις πληγες μας.."

Ο Βλαμογιαννος  γυρισε απο την τουαλεττα προσπαθωντας να φορεσει ενα ψευτικο χαμογελο στα χειλη..

Και καθως τον κοιτουσα να ερχεται, για πρωτη φορα στην ζωη μου τον ζηλεψα!!!

(από akantoy)