Οι αγορές και η ευρωζώνη : Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία,..

Το αρχικό άρθρο ειναι από το blog “Διάδρομοι των Βρυξελλών”.

Περιγράφει πολύ εύγλωττα αυτό που επί μήνες λέμε για την κρίση “οι αγορές είναι οι τράπεζες”.

Φυσικά το άρθρο ευελπιστεί οτι η πορεία αυτή κάπου θα τερματιστεί και η λογική θα πρυτανεύσει.

Τα δικά μας σχόλια στο τέλος.

 Αφού γκρέμισαν τον κέλτικο τίγρη και την ισχυρή Ελλάδα του...
κ. Σημίτη, δυο πρώην καλούς μαθητές την ευρωζώνης, οι “αγορές” επιτίθενται στην Πορτογαλία και την Ισπανία, άλλες δύο περιφερειακές χώρες με μεγάλα δημοσιονομικά προβλήματα. Τα επιτόκια δανεισμού των δυο χωρών πράγματι απογειώθηκαν από την Κυριακή 21/11/2010, όταν η Ευρωπαϊκή ένωση αποφάσισε να “βοηθήσει” το Δουβλίνο. Σημάδι οτι οι “αγορές” αμφιβάλλουν οτι θα πάρουν μια μέρα πίσω τα λεφτά τους παρά την επέμβαση του μηχανισμού στήριξης που οι ίδιες “αγορές”, επί εβδομάδες, απαιτούσαν…Το εφιαλτικό σενάριο της μετάδοσης της κρίσης φαίνεται να γίνεται πραγματικότητα αποσταθεροποιώντας επικίνδυνα την ευρωζώνη. Χωρίς να ξέρουμε ακριβώς αν οι “αγορές¨προβλέπουν η επιταχύνουν την διάσπαση του ενιαίου νομίσματος, πουλάνε ευρώ με το τσουβάλι ρίχνοντας το σε 1,32 δολάρια αντί 1,45 πριν τρεις εβδομάδες.

Ποιες ειναι αυτές οι μυστηριώδεις “αγορές” ; Που προφανώς έχουν μια αυτόνομη θέληση, ανησυχούν, πανικοβάλλονται και υποχρεώνουν έτσι τα κράτη να υιοθετούν πλάνα λιτότητας για να τις πείσουν για την θέληση τους να βάλουν σε τάξη τα οικονομικά τους ; Πλάνα σε τελική κατάληξη μάταια μιας που οι ¨αγορές¨έχουν πάντα ένα κίνητρο να ανησυχούν ;

Ας πούμε τα πράγματα με τ’ όνομα τους : H ευρωζώνη δέχεται επίθεση όχι από κάποια μυστηριώδη κινέζικα η αμερικανικά κερδοσκοπικά ταμεία (founds) αλλά από το εσωτερικό της. Από τις τράπεζες της, τις ασφάλειες της, τα δικά της ταμεία, τα χρηματοοικονομικά της ιδρύματα που διαχειρίζονται την αποταμίευση των πολιτών της και των επιχειρήσεων της. Την ασφάλεια ζωής σας δηλαδή η τον αποταμιευτικό σας λογαριασμό, τον λογαριασμό της επιχείρησης σας. Αυτά τα χρηματοοικονομικά ιδρύματα της ευρωζώνης  κατέχουν την πολύ μεγάλη πλειοψηφία του ευρωπαϊκού χρέους και κατά συνέπεια αυτά ανεβάζουν τα επιτόκια δανεισμού υποχρεώνοντας έτσι χώρες σε χρεοκοπία.

Ας πάρουμε την Ιρλανδική περίπτωση : τέλος του 2009, σύμφωνα με την ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, το δημόσιο χρέος της ήταν 64% του ΑΕΠ ( έφτασε τώρα στο 98%) δηλαδή 104 δισεκατομμύρια ευρώ. Από το ποσό αυτό 75 δισεκατομμύρια ανήκουν σε μη εγχώριους (ιρλανδούς) δανειστές. Αλλά το ενδιαφέρον είναι αλλού : από τα 75 δισεκατομμύρια που η Ιρλανδία χρωστά σε ξένους, 15 μονό αφορούν πιστωτικά ιδρύματα εκτός ευρωζώνης ( κυρίως βρετανικές τράπεζες). Τα 60 δισεκατομμύρια, 80 % δηλαδή του χρέους της Ιρλανδίας σε μη ιρλανδικές τράπεζες ανήκουν σε τράπεζες της ευρωζώνης. Για να το πούμε καθαρά η Ιρλανδία αποσταθεροποιήθηκε από τα χρηματοοικονομικά ιδρύματα της ευρωζώνης και από κανέναν άλλον.

Η περίπτωση της Ελλάδας είναι ίδια, και δεν είναι τυχαίο : 78 % του χρέους της το έχουν ξένοι (μη έλληνες) αλλά το 85 % των ξένων δανειστών της Ελλάδας είναι χρηματοοικονομικά ιδρύματα της ευρωζώνης. Στην Πορτογαλία, το επόμενο ντόμινο, η αναλογία είναι αντίστοιχα 78 % χρέος εκτός Πορτογαλίας και από αυτό το 80 % στην ευρωζώνη. Στη Ισπανία, για αυτό κάποιοι ελπίζουν, η αναλογία είναι διαφορετική : 55 % του χρέους εκτός της χώρας και από αυτό 65 % στη ευρωζώνη.

Από ότι φαίνεται οι χώρες που διεθνοποίησαν περισσότερο το χρέος τους, ακόμα και μέσα στη ευρωζώνη, αποδείχθηκαν οι πιο εύθραυστες. Δανειζόμενα εκτός των συνόρων τους, τα κράτη αυτά απεμπόλησαν κάθε έλεγχο του χρέους τους. Είναι τυχαίο ότι η Ιταλία της οποίας το χρέος ήταν τέλος του 2009 115 % ( πάνω από της Ιρλανδίας και το γνωστό τότε χρέος της Ελλάδας) είναι προς το παρόν σχετικά έξω από τις αναταράξεις ; μόνο 34 % του χρέους της ανήκει σε ξένους ( μη ιταλούς). Το ίδιο και για το βρετανικό χρέος που αν και εκτινάσσεται, μόλις κατά 28 % είναι διεθνοποιημένο. Εκτός ευρωπαϊκής ένωσης η αναλογία είναι 50 % για τις Ηνωμένες Πολιτείες και μόλις 5 % για την Ιαπωνία (που το χρέος της είναι πάνω από το 200 % του ΑΕΠ). Και η Γάλλια ; ιδιόμορφη περίπτωση, 55 % του χρέους της ανήκεις στο εξωτερικό ( μη γαλλικά ιδρύματα) αλλά έχει το πιο διεθνοποιημένο χρέος εκτός ευρωζώνης αφού τοπ 45 % του εξωτερικού (μη γαλλικού) της χρέους είναι εκτός ευρωζώνης…(Sxolioblog : Με λίγα λόγια η Γάλλια δανείζεται το μισό της χρέος στο εξωτερικό και από αυτό το μισό εκτός ευρωζώνης.…ας το σκεφτούμε λίγο. )

Με άλλα λόγια, οι «αγορές» που αποσταθεροποιούν την ευρωζώνη, είναι κατά κύριο λόγο, οι τράπεζες της. Που διασώθηκαν από τον δανεισμό των κρατών, και που τώρα τους προσάπτουν. Αυτές είναι που θέτουν σε κίνδυνο το ευρώ, τις εθνικές οικονομίες, ακόμα και τη επιβίωση του κοινού νομίσματος. Δήθεν για να προστατεύσουν την αποταμίευση μέσω της οποίας δάνεισαν τα κράτη. Αποταμίευση από την οποία δεν θα μείνει και πολύ να σωθεί αν το ευρώ καταρρεύσει …

Σχόλιο : Εδώ και μήνες, με πρόσχημα την ελληνική κρίση, για την οποία το ξαναλέμε φταίνε οι κυβερνήσεις μας και όχι οι συνωμοσίες των ξένων, αρνούμαστε να κατανοήσουμε οτι δεν υπάρχουν συνωμότες και κερδοσκόποι περίεργοι, ανθέλληνες, σιωνιστές η κινέζο-κομμουνιστές. Οι αγορές ειναι οι τράπεζες μας. Και κύρια αυτές της ευρωζώνης που αποδείχτηκαν το ίδιο και πιο επιθετικές από τις υπόλοιπες. Και φυσικά η γενική αναφορά σε “αγορές” διεθνείς και παγκοσμοποιημένες, καλύπτει την υποτιθέμενη αδυναμία των πολιτικών να νομοθετήσουν σ’ ολόκληρη την ευρωζώνη. Δεν ειναι οτι δεν μπορούν, δεν θέλουν, οι πολιτικοί συσχετισμοί στη Ευρώπη δεν ειναι ευνοϊκοί προς το παρόν σε μια τέτοια κατεύθυνση.  Αλλά χωρίς νομοθεσία ευρωπαϊκή για τον έλεγχο των τραπεζών, των μηχανισμών του χρέους και του δανεισμού,  και με επικλήσεις στην λογική και την σύνεση των τραπεζών, η ευρωζώνη θα καταρρεύσει. Και μαζί της – για μεγάλο χρονικό διάστημα – οι έλληνες, οι γάλλοι, οι γερμανοί.. πολίτες, άλλο αν οι τράπεζες της ευρωζώνης διασωθούν. Και όχι όλες…

(Αρχικό άρθρο http://bruxelles.blogs.liberation.fr/coulisses/2010/11/la-zone-euro-rong%C3%A9e-de-lint%C3%A9rieur.html) με τίτλο “ η ευρωζώνη τρώγεται από μέσα”. 

(από to-sxolio)