Η τηλεόραση στην αποθήκη

Γιατί η θέση της τηλεόρασης είναι στην αποθήκη; Γιατί η ζωή μας είναι οι σκέψεις μας. Αν μπορούμε να σκεφτόμαστε, μπορούμε και να διευθύνουμε τη ζωή μας. Αν δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε, δεν διευθύνουμε τη ζωή μας εμείς, αλλά εκείνοι που σκέφτονται αντί για μάς.

Οι σκέψεις δεν είναι μόνο λέξεις, είναι και πράγματα. Τα πράγματα είναι η γλώσσα με την οποία η ζωή μας μιλάει. Δεν είναι εύκολο να ξέρουμε πάντοτε αν οι σκέψεις που κάνουμε είναι δικές μας κι αν η γλώσσα των πραγμάτων είναι δική μας, αν δηλαδή μας...
κατευθύνει εκεί που θέλουμε ή αν μας οδηγεί δέσμιους εκεί όπου δεν θέλουμε.

Είναι φανερή η προσπάθεια που γίνεται με κάθε τρόπο να κάνουν τον πολίτη να σκέφτεται πως όντας υποχείριο των ξένων είναι άξιος της τύχης του. Αυτή η σκέψη δεν οδηγεί τη ζωή του εκεί όπου επιλέγει ο ίδιος, αλλά εκεί όπου έχουν επιλέξει εκείνοι γι΄ αυτόν.

Πώς μπορεί ένας άνθρωπος που βομβαρδίζεται καθημερινά με αυτήν ή με παρόμοιες σκέψεις τις οποίες διαδίδουν αυτοί που επιβουλεύονται την ελευθερία του, τους εθνικούς πόρους της πατρίδας του, ακόμα και την εδαφική της ακεραιότητα, να έχει οποιαδήποτε αντίθετη γνώμη στα λεγόμενά τους; Δεν έχει καν γνώμη. Επαναλαμβάνει μηχανικά τις σκέψεις των άλλων, γιατί δεν σκέφτεται ο ίδιος , αλλά εκείνοι που τον καθοδηγούν σκέφτονται γι΄ αυτόν.

Η άγνοια στην εποχή μας είναι το πρώτο και το μεγαλύτερο αμάρτημα. Αγνοούμε δυστυχώς την επιβολή της τηλεόρασης σαν διαδικασία και σαν μηνύματα επάνω μας. Φτάνει να σκεφτείς 1) ότι η ζωή μας είναι οι σκέψεις μας και 2) ότι δεχόμενοι άκριτα τις σκέψεις αυτών που ελέγχουν την τηλεόραση , τους επιτρέπουμε να μας κατευθύνουν εκεί όπου εξυπηρετούνται οι άνομοι σκοποί των επίβουλων εχθρών μας.

Θα πρόβαλε κανείς την εύλογη αντίρρηση, μα πως δεχόμαστε άκριτα τα λεγόμενα της τηλεόρασης; Μπορούμε να κρίνουμε και να σχηματίζουμε τη δική μας αντίθετη γνώμη, όταν δεν συμφωνούμε μαζί της.

Δεν μπορούμε γιατί 1) Η κριτική μας ικανότητα καταργείται από τη στιγμή που διαπραγματευόμαστε μαζί της για θέματα που δεν είναι υπο διαπραγμάτευση τουλάχιστον με τους όρους που εκείνοι θέτει. Κάθε σύγχρονη εταιρία (τράπεζες, τηλεοπτικοί σταθμοί κλπ) δεν διαπραγματεύονται τους όρους τους. Κάθε σύμβαση μαζί τους και κάθε επαφή μαζί τους είναι σύμβαση προσχωρήσεως. Προσχωρείς εκ των προτέρων στους όρους της τηλεόρασης απ΄ τη στιγμή που πατάς το κουμπί. Αυτό σημαίνουν τα λόγια, βρίστε μας, αλλά πείτε το όνομά μας καθαρά.

Το ίδιο πνεύμα προσχωρήσεως και συμβιβασμού εκφράζει και η συμμετοχή των πολιτικών κομμάτων καθώς και η ψήφος του κάθε πολίτη στις εκλογές. Απέχω σημαίνει δεν προσχωρώ και δεν αποδέχομαι την κατάσταση στην οποία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οδήγησαν τη χώρα τα κόμματα που ζητούν την ψήφο μου.

Και 2) η κριτική σκέψη προϋποθέτει καθαρό νου. Ο σύγχρονος κόσμος εμποδίζει με κάθε τρόπο την καθαρότητα του νου. Δεν έχει καθαρότητα του νου αυτός που γίνεται αντικείμενο της κάθε προπαγάνδας και που επιτρέπει τους άλλους να σκέφτονται για κείνον.

Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, λέει το Ευαγγέλιο. Θα δώσουμε, λέει, λόγο για κάθε μάταιη σκέψη που από νωθρότητα, αδράνεια, παθητικότητα επιτρέψαμε να μπει στην καρδιά μας. Χωρίς άγρυπνο νου και χωρίς προσευχή και προσοχή σ’ αυτό που αρέσει στο Θεό δεν διευθύνουμε εμείς τη ζωή μου εκεί όπου θέλουμε, αλλά μας οδηγούν άλλοι εκεί όπου δεν θέλουμε.

Δεν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε εγκαίρως τη γλώσσα των πραγμάτων με τα οποία μας μιλάει η ζωή. Αν είσαι απ’ τους αληθινά εκλεκτούς, την επικράτησί σου κύτταζε πώς αποκτάς, λέει ο Καβάφης.

(από moschoblog, ramnousia)