Είναι μέρα αφιερωμένη όχι σε αυτούς που το εκμεταλλεύτηκαν, είναι γι αυτούς που έκαναν ό,τι έκαναν, και μετά χάθηκαν μέσα στο πλήθος κρατώντας πάντα μέσα τους την αγάπη για την Ελευθέρια και Δημοκρατία.

Ό,τι έγινε εκείνες τις ημέρες θα μείνει μέσα μας, θα τρέχει ένα μικρό δάκρυ, κάθε φορά όχι για τότε αλλά για αυτό το σημερινό, αυτό που γίνεται τώρα. Αλλιώς ξεκίνησε, αλλιώς κατάντησε.

Η φιλελευθεροποίηση του...
Μαρκεζίνη, ήταν το δόλωμα, αλλά ήταν ψεύτικο. Ο ίδιος νομίζω ότι νόμιζε πως κάτι θα μπορούσε να κάνει, αλλά εκτός από τον τέως πρόεδρο της Βουλής και κάτι γέρους αριστερούς, κανείς δεν το πίστεψε.

Και μια μέρα μετά από πολλές συζητήσεις μεταξύ των φοιτητών η ομάδα του ΕΚΚΕ, μπήκε στο Πολυτεχνείο, ακολούθησαν οι του Ρήγα Φεραίου, η ΚΝΕ είχε αντιρρήσεις γιατί δεν είχε τον έλεγχο, και για πρώτη φορά ακούστηκε ότι υπήρχαν κάποιοι του ΠΑΚ. Μην ξεχνάμε ότι η επικοινωνία μεταξύ των διάφορων πολιτικών ομάδων ήταν αδύνατη, έως και εχθρική, διότι στην Αριστερά υπήρχε το ΚΚΕ εσωτερικού και το ΚΚε σε διάσπαση και απίστευτο μίσος μεταξύ τους. Δεν θέλανε τους Μαοϊκούς του ΕΚΚΕ, αυτοί όμως έφεραν και τα μηχανήματα για τον ραδιοσταθμό, το ΠΑΚ, ήταν αλλού, ως συνήθως, και αναξιόπιστο.

Κι έτσι η μια μέρα διαμαρτυρίας έγιναν δύο. Και ο κόσμος αναθάρρησε και ερχόντουσαν παιδιά, μανάδες, για να κουβαλούν τρόφιμα και πορτοκάλια, για τα παιδιά, και γινόντουσαν συζητήσεις υψηλού ιδεολογικού επιπέδου μέσα στις συνελεύσεις… και ήταν σαν μια μεγάλη γιορτή.

Και απ’ έξω ο κόσμος μαζευόταν ,και μαζευόταν, και τραγούδαγαν όλοι μαζί «πότε θα κάνει ξαστεριά», και δεν υποτίμησε κανείς τον κίνδυνο… μια τρέλα να τους ρίξουν τους τύπους με τα μουστάκια και τις παλαβές κουβέντες και τα ακατάληπτα ελληνικά, καλή ώρα.

Ειδοποιήθηκαν ότι κατεβαίνει ο Στρατός, αλλά δεν κιότεψαν, γιατί; Γιατί ίσως δεν πίστεψαν ότι θα τους κτυπούσαν.

Και έγινε, μια νύχτα τρόμου, και τις επόμενες ημέρες και νύχτες τρόμου, αλλά ο κόσμος είχε πια ανοίξει τα μάτια.

Ζώρας καθηγητής σήμερα στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, κυβερνητικός εκπρόσωπος, έδειχνε το κτήριο -πως το είχαν καταντήσει οι αλήτες-, στους ξένους δημοσιογράφους, μετέπειτα σύμβουλος του Πάγκαλου στο ΥΠΕΞ… κάθαρση.

Ο στρατός εκτός από την πύλη δεν κτύπησε, μπορώ να πω ότι οι φαντάροι και αξιωματικοί προστάτεψαν… Αυτοί που ήταν σκυλιά ατάιστα ήταν οι αστυνομικοί. Οι σφαίρες πέφτανε και τις επόμενες ημέρες σαν το χαλάζι, το ξύλο το ίδιο, πρώτα σε τρώγανε και μετά ρωτάγανε στα κρατητήρια.

Τέλος πάντων.

Να ‘ναι καλά και αυτοί που πρόδωσαν τα οράματά μας, και οι άλλοι οι σιωπηλοί… αλλά ποτέ δεν θα ξεχαστεί όσο ζουν αυτοί τα συνθήματα ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Χάσαμε την επανάσταση μας. Χάσαμε τον δρόμο μας. Χάσαμε τα όνειρά μας…

Ένα άρθρο από την Κική

(από ramnousia)