Placebo....

Η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με την έννοια placebo ήταν εξ΄αιτίας μιας έμμονης ιδέας της γιαγιάς μου και της πονηριάς της μάνας μου.

Η γιαγιά δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Γύριζε το βράδυ σαν το φάντασμα μέσα στο σπίτι κι η μάνα μου είχε αρχίσει να απελπίζεται.

Τη πήγε σε ένα γιατρό κι εκείνος της συνέστησε κάτι «θαυματουργές» σταγόνες. Δεδομένου ότι η γιαγιά μου ήταν θρησκευόμενο άτομο και πίστευε ότι είχε να κάνει με θαύμα κι επειδή σαν κυρία παλιάς σχολής πίστευε πως ένας από τους θεούς επί της γης είναι και ο γιατρός, βρήκε ξανά την υγειά της.

Το βράδυ σε ένα φλιτζανάκι νερό στάζανε οι θαυματουργές σταγόνες με ένα κουταλάκι ζάχαρη για να μην είναι πικρές και μετά από λίγα λεπτά η ...
γιαγιά... ροχάλιζε!

Ήρθε όμως εκείνη η τραγική βραδιά όπου η μάνα μου δεν είχε αντιληφθεί πως οι σταγόνες τελείωσαν κι όταν το είπε στη γιαγιά εκείνη δεν κοιμήθηκε. Κι όχι απλά δεν κοιμήθηκε ήταν εντελώς τρομοκρατημένη πως τώρα δεν θα κατορθώσει να κοιμηθεί πάλι ούτε με τις σταγόνες.

Την επόμενη μέρα το μπουκαλάκι αντικαταστάθηκε κι επειδή η γιαγιά είχε τις αμφιβολίες της, ζήτησε και 2 σταγονίτσες παραπάνω να είναι σίγουρη. Πράγματι όλα μέλι γάλα. Κοιμήθηκε σαν πουλάκι!

Έλα όμως που η απαράδεκτη μάνα μου μόλις τελείωσε το μπουκαλάκι ξέχασε πάλι να πάρει. Εκείνη τη νύχτα λοιπόν μου αποκαλύφθηκε το πρώτο μεγάλο μυστικό στη ζωή μου. Το οποίο μυστικό κάλυπτε πολλές πτυχές του απίστευτου ανθρώπινου μηχανισμού!

Πρώτον είδα τη μάνα μου να λέει ψέματα στη γιαγιά πως τώρα σε λίγο της φέρνει το φλιτζανάκι με τις σταγόνες.

Δεύτερον την είδα να διαπράττει μια πρώτου είδους απατεωνιά. Πήρε το γνωστό φλιτζανάκι, έβαλε λίγο νερό, τη γνωστή κουταλιά ζάχαρη και το πήγε στη γιαγιά.

Τρίτον είδα τη γιαγιά να το πίνει με ανακούφιση όπως πάντα και σε λίγα λεπτά να αποκοιμιέται.....

Ένα μικρό μα... που πήγαν να ξεστομίσω διακόπηκε αμέσως από τη μάνα μου με ένα τσίμπημα στο μπράτσο. Αυτό το τσίμπημα στο μπράτσο ήταν το σινιάλο ότι έπρεπε να το βουλώσω και να μην πω καμιά κουταμάρα.

Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με το placebo. Ήταν όμως και η αφορμή να δημιουργήσω μια ερώτηση μέσα μου που μέχρι σήμερα δεν έχει απαντηθεί ξεκάθαρα. Τι ΔΕΝ είναι placebo τελικά. Γιατί όπως καταλαβαίνετε με δεδομένο ότι ο άνθρωπος είναι ικανός για όλα κι ότι ζούμε σε ένα πολιτισμό όπου οι λέξεις «σεβασμός» «όρκος», «ειλικρίνεια» και «εντιμότητα» σπανίζουν, είναι πιο πιθανό να καταπίνουμε κάθε μέρα πιο πολλά υλικά (και πνευματικά) ψεύτικα παρασκευάσματα παρά τα αληθή.

Φυσικά για το θέμα έχουν γραφτεί άπειρες σελίδες από τους σοφούς αυτού του κόσμου. Υπάρχει δε ενημέρωση πλέον στο περισσότερο κόσμο της έννοιας του placebo. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως οι άνθρωποι σταμάτησαν να τα χρειάζονται, ίσα ίσα όσο πάει χρειάζονται περισσότερες ψεύτικες ανακουφίσεις για να καλύψουν το τεράστιο κενό που αφήνει μια ζωή που κινείται μόνο πάνω στη «πέτσα» των πραγμάτων και που φοβάται σαν το διάολο το «ψαχνό». Αν σκεφτούμε δε, πως ο μεγάλος όγκος της επιστήμης που αφορά τον άνθρωπο σε σχέση με το ψυχικό του κόσμο δεν έχει κανένα πρόβλημα να κινείται πάνω σε κάθε είδους αυθαίρετα δόγματα, παιχνίδια εξουσίας μέσα στα λευκά κελιά και τόνους από επικίνδυνα παρασκευάσματα που δίνουν τη δυνατότητα συμμετοχής στους «μικρούς» επιστήμονες σε ένα ωραίο συνέδριο ή την αγορά ενός καλού αυτοκινήτου και τη δημοσίευση εκ μέρους των «μεγάλων» ενός ακόμα βαθυστόχαστου άρθρου στον ανάλογο περιοδικό τύπο, και φυσικά τον αισχρό πλουτισμό των μεγαθηρίων της φαρμακοβιομηχανίας, καταλαβαίνετε τι φαί υπάρχει και πόσα εκατομμύρια κορόιδα θα συνεχίσουν να εξαρτώνται από τα placebo τους σε κάθε μορφή.

Και τα ψευτοχαπάκια δεν αφορούν φυσικά μόνο την υγεία. Επεκτείνονται στα χάπια που καταπίνουν τα παιδιά μας στα σχολεία που από ότι φαίνεται κάνουν κάθε προσπάθεια για να τα κρατήσουν αμόρφωτα, επεκτείνονται στη πολιτική όπου εκεί οι placebo υποσχέσεις είναι ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση, επεκτείνονται στην κυριαρχία των διεθνών ιερατείων όπου εκεί δεν είναι απλά placebo δόγματα αλλά στην κυριολεξία αεριτζήδες και φτάνουν μέχρι το σύνολο της διαμορφωμένης μας προσωπικότητας η οποία χρειάζεται ασταμάτητα όλο και περισσότερα για να μπορέσει να ζήσει.

Ο φόβος είναι κάτι που μπορεί να λειτουργεί με δυο τρόπους. Υπάρχει για να μας προστατεύει κι αν τον χειριστούμε σωστά είναι απόλυτα υγιής. Είναι καλό να φοβόμαστε. Είναι ο συναγερμός που μας κρατάει σε επαγρύπνηση. Υπάρχει όμως και η άλλη όψη του. Ο φόβος που δεν δαμάζεται που κυριεύει την ύπαρξη με διάφορες μορφές, κι αυτός είναι ένας φόβος που έχει εμφυσηθεί έντεχνα στις ψυχές των ανθρώπων από εκείνους που γνωρίζουν τους «μηχανισμούς» και μπορούν να ρίχνουν κι άλλο λάδι στη φωτιά όποτε και όπως επιθυμούν κινώντας τους ανθρώπους σαν μαριονέτες.

Μην σας κουράσω άλλο. Απλά ίσως ήρθε ο καιρός να σκεφτούμε μόνοι μας μερικά πράγματα. Να στρώσουμε λίγο το μυαλό μας να δουλέψει. Όσοι έχουμε τη δυνατότητα ας διαβάσουμε μερικά πράγματα μήπως κι αρχίσουμε να βλέπουμε μια άλλη όψη της καθημερινότητάς μας.

Κι ίσως το ξεκίνημα να πρέπει να γίνει ρωτώντας.

Τι από όλα αυτά που μου πασάρουν τελικά είναι απαραίτητα για να ζήσω? Για να φάω? Για να κοιμηθώ? Για να είμαι καλά? Για να είμαι υγιής? Από όλα αυτά που μου τσαμπουνάνε κάθε μέρα ποια είναι αληθινά και ποια είναι παραμύθια?

Ακόμα κι ο γιατρός που πηγαίνω και που υποτίθεται χειρίζεται τη μονάκριβη υγεία μου στα χέρια του πως με αντιμετωπίζει?

Μου μιλάει? Ρωτάει να μάθει λεπτομέρειες για μένα και τη ζωή μου? Τα γεγονότα που μου έχουν συμβεί? Ενδιαφέρεται να ανακαλύψει το είδος ανθρώπου που έχει μπροστά του? Τη προσωπικότητα? Τα προβλήματα? Κάποιο σοκ που έχει προηγηθεί του συμπτώματος? Προσπαθεί να ανακαλύψει τι υπάρχει πίσω από τον πόνο ή απλά με βλέπει σαν ένα κομμάτι κρέας? Πόσο θεραπευτής μπορεί να είναι κάποιος που βλέπει τον άνθρωπο σαν ένα κομμάτι κρέας? Μήπως να τον αλλάξω? Μήπως για τους ίδιους λόγους πρέπει ν΄αλλάξω και το δάσκαλο στο παιδί μου? Τα προϊόντα που αγοράζω? Τη τηλεόραση που βλέπω? Το κόμμα που ψηφίζω? Όλοι αυτοί τελικά με πως με βλέπουν και πως εγώ επιθυμώ να δω τον εαυτό μου?

Αν με βλέπουν σαν κρέας απλά τους διώχνω μακριά μου. Προσπαθώ να βάλω στη ζωή μου, στη μόρφωσή μου, στην υγεία μου, στη ζωή μου γενικότερα ανθρώπους που με βλέπουν σαν άνθρωπο. Ανθρώπους που ενδιαφέρονται να φτάσουν στο ψαχνό κάτω από τη πέτσα. Και που ξέρεις ίσως τελικά ανακαλύψω πως και το μυαλό μου καλά ήταν και το στομάχι μου. Η αρρώστια μου ίσως ήταν απλά η επαφή μου με τις ψευτιές που δηλητηρίαζαν τη ζωή μου. Μακριά τους ίσως ο άνθρωπος να είναι πολύ πιο δυνατός από ότι δείχνει. Πολύ πιο υγιής και με πολύ λιγότερους φόβους.

Και το κυριότερο, χωρίς εκείνα τα θλιβερά μισάνθρωπα συναισθήματα, εκείνες τις βδέλλες που κολλάνε στο μυαλό και ρουφάνε συνέχεια αχόρταγα, χωρίς εκείνη τη συνεχόμενη θλίψη του τι θα απογίνω..

(από Ιστορίες Συνωμοσίας, ramnousia)