Χθές... Σήμερα... Αύριο...!

"Καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος..."

Καρλ Μαρξ (Σύσταση 1ης Σοσιαλιστικής Διεθνούς - Παρίσι 1864)

Χθες... η Ελλάδα ζούσε μια περίοδο ψεύτικης ευημερίας, με ανοδικά κινούμενο χρηματιστήριο, ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο, συνεχώς αυξανόμενα αστικά κέντρα, έναν ασταμάτητα διογκούμενο δημόσιο τομέα και παράλληλα, αλλά μυστικά, ένα αυξανόμενο δημόσιο χρέος και έλλειμμα. Χθες... η Ελλάδα ζούσε σε μια ουτοπία όπου η...
πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν βολεμένη σε δημόσιες θέσεις δήθεν προσφέροντας υπηρεσίες που προήγαγαν το συμφέρον του πολίτη, με αντάλλαγμα την συνεχόμενη εναλλαγή των 2 ισχυρών πολιτικών κομμάτων της χώρας στην εξουσία. Χθες... η Ελλάδα υιοθετούσε την "σκληροπυρηνική" κευνσιανή οικονομική πολιτική (με κύριο εκφραστή της τον Ανδρέα Παπανδρέου) ότι κρατικός παρεμβατισμός στην αγορά είναι επιτακτικός και με αιχμή του δόρατος την δημοσιονομική πολιτική, κρατικοποιήσεις ευνοούνταν, δημόσιες δαπάνες αυξάνονταν και με την παράλληλη αύξηση των επιτοκίων μειώνονταν τα κίνητρα για ιδιωτική επένδυση. Χθες... η Ελλάδα ήταν μια χώρα με υψηλή ιδιωτική κατανάλωση, μια χώρα όπου οι τράπεζες δάνειζαν χωρίς ιδιαίτερες εγγυήσεις, μια χώρα με υψηλά επίπεδα πληθωρισμού, μια χώρα όπου τελικώς κατανάλωνε χωρίς να παράγει.

Σήμερα... οι μάσκες έπεσαν. Δημόσιο χρέος στο 130% του ΑΕΠ, έλλειμμα πάνω από το 12% του ΑΕΠ, ένας δημόσιος τομέας χρεοκοπημένος και μια πολιτική σκηνή σε κρίση αξιών. Σήμερα... η εθνική αξιοπιστία στο μηδέν και μια περίοδο οικονομικής δικτατορίας ξεκινά με την επονομαζόμενη "τρόικα". Σήμερα... μια καινούργια εποχή ξεκινά όπου οι μισθοί μειώνονται, οι συντάξεις εξαφανίζονται και το έδαφος για έστω και κάποια υποτυπώδη ιδιωτική επένδυση χάνεται. Σήμερα... η κυβέρνηση παίρνει μέτρα που θα έπρεπε να πάρει σε περίοδο ευημερίας και προχωρά σε συρρίκνωση του δημοσίου τομέα με την ελπίδα ότι θα μπορέσει να εξοικονομήσει λεφτά για να καλύψει το τεράστιο δημόσιο χρέος. Σήμερα... η Ελλάδα κινείται σε τροχιά αποκρατικοποιήσεων και οικονομικής αποκέντρωσης την στιγμή που η Ευρώπη, μέσω και δήλωσης του Προέδρου της κου Φαν Ρόμπει, μπαίνει σε ένα κύκλο συγκεντρωτικής οικονομικής πολιτικής και οικονομικής λογοκρισίας όσο αφορά τις εκθέσεις διεθνών οίκων αξιολόγησης. Σήμερα... η Ελλάδα είναι πλέον το μαύρο πρόβατο της ευρωζώνης (ένας από τους κύριους υπαίτιους, κατά την άποψη των κοινοτικών μας εταίρων, για την κατρακύλα του ΕΥΡΏ) και με επίπεδα spread πιο πάνω και από 'κείνα του Ιράκ, αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή για κάθε θεσμικό επενδυτή παγκοσμίως γεγονός και που οδήγησε τελικά στον δανειστικό αποκλεισμό της από τις αγορές και την κατάληξή της σε επιτήρηση από το Νο1 καπιταλιστικό όργανο, διεθνώς, το ΔΝΤ.

Αύριο... τα πράγματα ίσως να είναι κακά αλλά τουλάχιστον δεν θα είναι χειρότερα. Τεχνικώς, η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει μιας και δεν δανείζεται από τις αγορές αλλά μόνο από το ΔΝΤ και την ΕΚΤ. Αύριο... ενδεχομένως να δούμε την ιδιωτική πρωτοβουλία, σε επίπεδο επενδύσεων, να βγαίνει από τον λήθαργο της οικονομικής ύφεσης και να παίρνει τα ηνία για την πορεία της οικονομικής ανάκαμψης. Αυτό που γίνεται τώρα με τις αποκρατικοποιήσεις, εάν γίνει μαζί με την χάραξη ενός συμπαγούς αναπτυξιακού πλαισίου τότε ίσως φανεί φως στην ομίχλη. Αύριο... ο πολίτης θα έχει βγει από την ψευδαίσθηση των ξύλινων πολιτικών λόγων και ψεύτικων υποσχέσεων για ένα καλύτερο αύριο, θα έχει σκεπτόμενη και συνειδητοποιημένη ψήφο καθώς επίσης και έντονο αίσθημα αυτάρκειας και όχι υπερκαταναλωτισμού. Ο επιχειρηματίας θα φροντίσει να κάνει επενδύσεις που να έχουν αναπτυξιακό ορίζοντα και όχι σκοπό αισχροκερδής μέσω προσφοράς υπερτιμημένων προϊόντων. Και τέλος αύριο... το κράτος θα μάθει να είναι προστάτης και ρυθμιστής της αγοράς (μιας αγοράς που θα προάγει την ανταγωνιστικότητα, την διαφάνεια στις συναλλαγές αλλά και θα παρέχει πάντα εύφορο έδαφος για καινούργιες επενδύσεις) και όχι πηγή σκανδάλων και πολιτικών συνδικάτων που θα κινούν την αγορά ανάλογα με τα συμφέροντά τους.

Όλα αυτά που περιγράφω μπορεί να ακούγονται ουτοπικά και ανέφικτα όμως μπορούν να γίνουν πέρα για πέρα αληθινά. Και θα το επιτύχουμε αυτό εάν, τελικώς, αποδεχτούμε ότι έχουμε, κατά κάποιο τρόπο, ήδη χρεοκοπήσει οπότε αυτό που θα πρέπει να κοιτάξουμε είναι το μέλλον και όχι το παρόν. Το να ζούμε με την ιδέα ότι κάποια στιγμή θα πτωχεύσουμε και ότι προς το παρόν επιβιώνουμε με τα μέτρα σταθερότητας είναι αυτό ακριβώς που περιέγραψε και ο Μαρξ το 1864 ότι ζούμε μια αθλιότητα χωρίς τέλος. Ας αποδεχτούμε τελικά την χρεωκοπία μας και ας κοιτάξουμε πως θα μπορέσουμε να ανακάμψουμε μέσα από μία κρίση, εν τέλη, όχι οικονομική αλλά κρίση πολιτικών και ηθικών αξιών. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...