Θάνατος, το ταμπού της σύγχρονης κοινωνίας

Με τη γέννησή μας, γεννήθηκε και ο θάνατός μας. Κάπως έτσι η φύση μας δήλωσε πως η σωματική ύπαρξή μας είναι μια προσωρινή σπίθα και μέσα από την καθημερινότητα, τον πόνο, τις πληγές τα προβλήματα και τις δυσκολίες φρόντισε να μη το ξεχνάμε αυτό. Ίσως γιατί ο θάνατος είναι το στοιχείο εκείνο που τελικά μας κάνει καλύτερους ανθρώπους και ίσους μεταξύ των ανθρώπων.

Σήμερα ο άνθρωπος πιο πολύ από ποτέ έκανε ότι μπορούσε για να ξεχάσει την ύπαρξη του θανάτου και έστησε τη...
ζωή του πάνω σε μια νοοτροπία που προκαλεί φθορά στην αυτοπραγμάτωσή του.

Κυνηγός του εφήμερου, ματαιόδοξος και με έντονη επιθυμία του να γίνει θεός, άφησε σε δεύτερη μοίρα το δρόμο που του έδειξε η φύση για αυτό το σκοπό και θέλησε σε έναν κόσμο φωτορύπανσης να καλύψει το σκοτάδι, με τεχνητά μέσα και όχι με τρόπους που δημιουργούν αυτόφως και ανάταση.

Ο σύγχρονος άνθρωπος προσπαθεί να ξεχάσει τον θάνατο και να τον απομακρύνει από την καθημερινότητά του, δίνοντας την αίσθηση ότι τον θεωρεί κάτι κακό και ξεχνώντας ότι είναι μια φυσική εξέλιξη της ζωής με κάποιο νόημα. Η απληστία πολλές φορές στηρίζεται στην απομάκρυνση της έννοιας της φθοράς από τη σκέψη μας. Η κοινωνία κλαίει βιαστικά τον νεκρό της, κάνει μαλθακούς τους ανθρώπους δίνοντάς τους εύπεπτη τροφή και εντυπωσιακές βιτρίνες, κάνει τον άνθρωπο να θέλει να αισθάνεται τόσο ασφαλής και φοβισμένος που τον περιορίζει και τον απομακρύνει από την έννοια της ελευθερίας που κρύβεται στη συμφιλίωση με τον θάνατο.

Κάποια στιγμή έρχεται η αντιμετώπιση με την πραγματικότητα. Μόνοι μας πορευόμαστε στην πραγματικότητα αυτή και τότε έχουμε ανάγκη η ψυχή μας - η ενέργειά μας να φύγει ανώτερη από όταν την παραλάβαμε. Τότε το είναι μας δε θα θελήσει ακριβό ρούχο, ούτε επίδειξη δύναμης στον διπλανό. Το μεγαλείο το χτίζουμε με προσωπική προσπάθεια και η κοινωνία σήμερα δεν μαθαίνει τον άνθρωπο να αυξάνεται πνευματικά, αλλά τον ωθεί να γίνει η βορά σε ένα τσίρκο χαμηλής ποιότητας.

Ο θάνατος είναι η ουσία της ζωής, η αγάπη είναι η συμφιλίωση με τον θάνατο. Ο φόβος είναι το αποτέλεσμα της εσωστρέφειας και του άγνωστου.

Η σύγχρονη κοινωνία οφείλει να κάνει προσπάθεια να γίνει λιγότερη ματαιόδοξη, κατανοώντας τον αληθινό της ρόλο. Την ουσία της ύπαρξής της. Δε ξέρω να τη πω, όμως δεν είναι η εξυπηρέτηση του οικονομικού συστήματος. Ναι δεν είναι.

(από dinatomirmigi)