Τον περασμένο Ιούλιο ρωσικά δημοσιεύματα ανέφεραν για την κατασκευή στη Μόσχα 5.000 νέων υπόγειων καταφύγιων για την προστασία του πληθυσμού από βομβαρδισμούς και γενικότερα από επιθέσεις.Οι αρχές της Μόσχας δηλώνουν πως το έργο είναι επείγον και θα πρέπει να ολοκληρωθεί μέχρι το 2012, καθώς οι σημερινή υποδομή καταφύγιων στην Μόσχα επαρκεί μόνο για τον...μισό πληθυσμό. Για να συντομευτεί η κατασκευή τους (κατά 10 έως 15% γρηγορότερα), θα κατασκευαστεί ένα πρότυπο καταφύγιο το οποίο και θα υλοποιείται για όλες τις υπόγειες τοποθεσίες.
Ο δήμαρχος της πόλης, Γιούρι Λουζκόφ, υπέγραψε τον Ιανουάριο του 2010 σχέδιο για τη διάταξη των εγκαταστάσεων: κάτω από κατοικίες, εμπορικά κέντρα, συγκροτήματα του αθλητισμού, γκαράζ κλπ. Εκτός από τις αρχές της Μόσχας, ευθύνη για τη διαθεσιμότητα των καταφυγίων και την κατάσταση στην οποία βρίσκονται, θα έχουν και οι ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων καθώς και των κατοικιών.
Αυτοί ξέρουν…;
Στις 29 Σεπτέμβρη η βουλή των αντιπροσώπων των ΗΠΑ πέρασε προς τη Γερουσία έναν νόμο που αν ψηφιστεί θα επιβάλλει “μέτρα προστατευτισμού”, πρόσθετους δηλαδή δασμούς στα προϊόντα που εισάγονται από την Κίνα σε μια απόπειρα να την υποχρεώσουν να υπερτιμήσει το νόμισμά της, το γουάν.Ισχυρίζονται λοιπόν ότι η Κίνα “μανιπουλάρει” εσκεμμένα την αξία του νομίσματός της ώστε να συγκρατείται τεχνητά υποτιμημένο, πράγμα που της δίνει ένα “άδικο” εμπορικό πλεονέκτημα στις εξαγωγές της, που επιπλέον οδηγεί στην απώλεια θέσεων εργασίας και την επιδείνωση της ανεργίας στις ΗΠΑ.
(http://www.reuters.com/article/idUSTRE68S0NJ20100929)
Τελικώς, έχουμε λοιπόν μια έμπρακτη απειλή έναρξης κανονικού εμπορικού πολέμου των ΗΠΑ με την Κίνα, η οποία έρχεται σαν επιστέγασμα αρκετών μηνών “κλεφτοπόλεμου” όπου ενίοτε η μια πλευρά επέβαλε επιλεκτικά πρόσθετους δασμούς σε εισαγωγές από την άλλη πλευρά (π.χ. η Κίνα στις εισαγωγές πουλερικών από τις ΗΠΑ και οι ΗΠΑ στις εισαγωγές ελαστικών από την Κίνα). Μένει να δούμε αν η απειλή θα παραμείνει στα πλαίσια του παζαριού ή αν θα κλιμακωθεί περαιτέρω, όπως προς το παρόν φαίνεται.
(http://money.cnn.com/2010/09/27/news/economy/china_poultry_tariffs/index.htm)
Και με τη διαδικασία αυτή δημιουργούνται σε κάθε χώρα οι κατάλληλοι αποδιοπομπαίοι τράγοι: Οι Αμερικάνοι πολίτες μαθαίνουν να μισούν τους Κινέζους που εμμέσως τους κλέβουν τις δουλειές σε μια εποχή τρομακτικής ανεργίας και παρομοίως μαθαίνουν οι Κινέζοι σκλάβοι για τους Αμερικανούς που θέλουν να τους αφαιρέσουν δια της ανατίμησης του γουάν την καπιταλιστική δυναμική που απέκτησαν. Βέβαια, αποτελεί λεπτομέρεια το ότι οι δυτικές βιομηχανίες και κεφάλαια μετέφεραν μαζικά από χρόνια πριν την παραγωγή και τις δραστηριότητές τους στην Κίνα ώστε να εκμεταλλευτούν τα εξευτελιστικά μεροκάματα εκεί, αλλά και να ελέγξουν αποτελεσματικότερα το εργατικό δυναμικό πίσω στις δικές τους χώρες.
Το ενδιαφέρον είναι πως τα γεγονότα αυτά γίνονται σε ένα γενικότερο κλίμα όπου εμφανίζονται κυβερνήσεις να παρεμβαίνουν στις νομισματικές αγορές (αυξάνοντας τις πωλήσεις του νομίσματός τους) για να πετύχουν την υποτίμηση των νομισμάτων τους ώστε να αποκτήσουν εξαγωγικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Η Ιαπωνία, η Σουηδία, η Νότια Κορέα, η Πολωνία, η Ταϊβάν, η Ρωσία, το Μεξικό, η Νότια Αφρική, η Ταϋλάνδη, η Κολομβία, το Περού ξεκίνησαν να συμμετέχουν σ’ αυτήν την πρακτική που ούτως ή άλλως ακολουθούν η Κίνα και οι ΗΠΑ. Αυτό οδήγησε στις 27 Σεπτέμβρη τον υπουργό οικονομικών της Βραζιλίας Guido Mantega να δηλώσει πως “βρισκόμαστε στη μέση ενός διεθνούς νομισματικού πολέμου, με αποτέλεσμα μια γενική αποδυνάμωση των νομισμάτων. Αυτό μας απειλεί, διότι αφαιρεί την ανταγωνιστικότητά μας“. Και άφησε το έδαφος ανοιχτό για τη λήψη κυβερνητικών παρεμβατικών μέτρων.
(http://www.telegraph.co.uk/finance/economics/8029560/Brazil-warns-of-world-currency-war.html)
Το γιατί το κάνουν φαίνεται, κατ’ αρχήν, να έχει απλή εξήγηση. Ο τεχνητός και καθοδηγούμενος στραγγαλισμός της καπιταλιστικής οικονομίας σε κάθε κράτος δεν αφήνει σε κανέναν να ανασάνει εντός των ορίων του. Οπότε όλοι προσπαθούν να πιαστούν από τις εξαγωγές και τις εισροές κεφαλαίων δηλαδή να εξαγάγουν την κρίση φορτώνοντας το δικό τους ζόρι στις πλάτες άλλων κρατών. Και το κάνουν “ανορθόδοξα” σπρώχνοντας τα νομίσματά τους σε ανταγωνιστικές υποτιμήσεις. Υπό “φυσιολογικές” συνθήκες καπιταλισμού τέτοιου είδους ακύρυχτοι εμπορικοί πόλεμοι δεν συμβαίνουν σε ευρεία διάσταση, απλούστατα γιατί μακροπρόθεσμα αυτό δεν συμφέρει κανέναν, αφήνοντας στο τέλος τις περισσότρες καπιταλιστικές οικονομίες και νομίσματα ευτελισμένες. Μοιάζει με τους πνιγμένους που προσπαθούν να σωθούν ο καθένας χρησιμοποιώντας όλους τους υπόλοιπους ως σανίδα. Στο τέλος το πιθανότερο είναι να πνιγούν οι περισσότεροι, αν όχι όλοι.
Η τελευταία φορά που συνέβη ένας τέτοιος “αγώνας προς τον πάτο” ήταν τη δεκαετία του 1930, αμέσως μετά την κρίση του 1929 στις ΗΠΑ, όταν οι ΗΠΑ επέβαλλαν πολύ υψηλούς εμπορικούς δασμούς σε εισαγόμενα προϊόντα προκαλώντας αντίστοιχες αντιδράσεις εναντίον τους από Ευρωπαϊκά κράτη. Αυτό οδήγησε τότε σε μια μείωση κατά 2/3 του παγκόσμιου εμπορίου, συντήρησε την επίσης καθοδηγούμενη “κρίση” του 1929 στις ΗΠΑ, προθερμαίνοντας τελικά το δρόμο για τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Χωρίς να ισχυριστούμε, φυσικά, πως ήταν η μόνη αιτία (ή αφορμή αν θέλετε) και γνωρίζοντας πως οι συσχετίσεις με το παρελθόν δεν είναι εντελώς ευθύγραμμες, οφείλουμε, ωστόσο, να επισημάνουμε τις ομοιότητες.
Έχουμε ήδη, λοιπόν, περάσει στην επόμενη φάση του “θρίλλερ Οικονομική Κρίση”. Πρέπει να πούμε πως όλα τα παραπάνω που αναφέρθηκαν δεν αποτελούν την ουσία των πραγμάτων. Αφορούν κυρίως την “τεχνική” με την οποία εξελίσσονται τα γεγονότα στη βάση συντηρούμενων “εξηρτημένων αντανακλαστικών”. Επειδή, όταν έχεις στήσει το ντόμινο γνωρίζεις και από ποια στάδια θα περάσει, γιατί έχεις την αντίστοιχη ιστορική εμπειρία. Γνωρίζεις πως να συντηρήσεις τη δυναμική του ντόμινο την ίδια ώρα που υποτίθεται πως προσπαθείς να το σταματήσεις. Και φυσικά κάθε στιγμή θα προβάλλεις την πάρτη σου σαν τον μόνο που μπορεί να εγγυηθεί το σταμάτημα του ντόμινο, πάντα βέβαια με τους όρους σου.Την ουσία αυτή μας την υπενθυμίζει ο πρόεδρος του ΔΝΤ Στρος Καν όταν βγαίνει για να “εκφράσει τις ανησυχίες του” για την τρέχουσα κατάσταση: “Ξεκάθαρα έχει αρχίσει να κυκλοφορεί η ιδέα πως τα νομίσματα μπορούν να χρησιμοποιούνται σαν όπλο πολιτικής… Εάν εφαρμοστεί, μια τέτοια ιδέα θα αποτελούσε μέγιστο κίνδυνο για την παγκόσμια ανάκαμψη…”
Το ΔΝΤ, βέβαια, μιλάει τη γλώσσα των δημοσίων σχέσεων. Και ξέρουμε πως όταν ο Στρος Καν “ανησυχεί” στην πραγματικότητα τρίβει τα χέρια του. Κατά τον ίδιο τρόπο που “ανησυχούσε” για την αύξηση της φτώχειας και της ανεργίας που επιβάλλουν οι πολιτικές του. Αυτό που κάνει ο Στρος Καν στην πραγματικότητα είναι να θέτει εκβιαστικά διλήμματα που, με δικά μας λόγια, θα ακούγονταν κάπως έτσι:
«Ή μαζεύεστε όλοι, βάζετε τα κεφάλια μέσα και “συνεργάζεστε” για την αναδόμηση της παγκόσμιας οικονομίας και, στην ουσία, της ευρύτερης κυριαρχίας όπως εμείς τη φανταζόμαστε είτε ο εφιάλτης θα συνεχιστεί και θα κλιμακωθεί… Δείτε, ήδη οι νομισματικοί πόλεμοι έχουν ξεκινήσει… Και είναι κρίμα γιατί η καπιταλιστική οικονομία για να λειτουργήσει για όλους μας χρειάζεται τους κανόνες, τις εγγυήσεις και τη σταθερότητα που κανένα νόμισμα σήμερα, ούτε το δολάριο, ούτε το ευρώ, ούτε το γιεν, ούτε το γουάν μπορεί να παρέχει… Σ’ αυτήν την πορεία όλα τα κύρια νομίσματα θα ευτελιστούν, όπως και είναι επιθυμητό γιατί πώς αλλιώς θα αναδυθεί το δικό μας νόμισμα; Και οι εντάσεις ανάμεσα στα ισχυρά κράτη τελικά θα αυξάνονται για μια θέση στον ήλιο… Τυχαία παίζουν οι ΗΠΑ και η Κίνα με τις στρατιωτικές ασκήσεις στις θάλασσες της Κίνας; Για ρίξτε μια ματιά στην Ασία, όλα τα φυτίλια είναι στη θέση τους. Αποφασίστε, θα είναι αρκετή η εξαθλίωση εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, που έτσι κι αλλιώς είναι επιθυμητή απ’ όλους μας, ή θα χρειαστεί και το πάμφθηνο αίμα δεκάδων εκατομμυρίων;»
Εμείς θα λέγαμε πως το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Είτε έτσι, είτε αλλιώς τα όρνεα χρειάζονται πτώματα για ζήσουν.
(από anarchypress, laestrygonia)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου