Οι από μηχανής θεοί του πρωθυπουργού…..

Του Στάμου Ζούλα
Αλήθεια τι κάνει ο στρατιωτικός ηγέτης όταν δέχεται ολομέτωπη επίθεση από έναν υπέρτερο αντίπαλο; Καλεί τους αξιωματικούς του και τους αναθέτει όλη την ευθύνη για την αντιμετώπιση της καταστάσεως, καταφεύγοντας στα μετόπισθεν; Ή αναλαμβάνει από την πρώτη γραμμή τη διεύθυνση της επιχειρήσεως και την ευθύνη για την έκβασή της; Φυσικά η τρόικα δεν είναι ο «υπέρτερος αντίπαλος», ούτε μας έχει «επιτεθεί ολομέτωπα». Η πολεμοχαρής παραβολή του ερωτήματος δικαιολογείται, όμως, απόλυτα από την επισήμανση του
πρωθυπουργού ότι. «απειλούνται κυριαρχικά μας δικαιώματα», αλλά και από τον «αλυτρωτισμό» που εκπορεύεται από το βαθύ ΠΑΣΟΚ, έναντι του Μνημονίου. Πέραν αυτού οι κύριες αρμοδιότητες του πρωθυπουργού, όπως επισημάναμε και άλλοτε, είναι σαφείς και ουσία αμεταβίβαστες. Κατά τον νόμο, λοιπόν, οφείλει «να εξασφαλίζει την ενότητα της κυβερνήσεως, να κατευθύνει τις ενέργειές της, να προσδιορίζει επακριβώς την κυβερνητική πολιτική, να συντονίζει την εφαρμογή της και να επιλύει τις διαφορές ανάμεσα στους υπουργούς».
Ο κ. Γ. Παπανδρέου έχει ήδη αναθέσει στον κ. Πάγκαλο την ευθύνη εφαρμογής του Μνημονίου, το οποίο καλύπτει και περίπου… το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής. Από προχθές, δε, κατέστησε στην ουσία τον κ. Ι. Ραγκούση αναπληρωτή πρωθυπουργό. Διότι είναι πράγματι πρωθυπουργικά (και όχι υπερυπουργικά) τα καθήκοντα «του συντονισμού και της εποπτείας του συνόλου του κυβερνητικού έργου και των νομοθετικών πρωτοβουλιών». Αν κάποιος αμφιβάλλει δεν έχει παρά να ανατρέξει στον νόμο 1558/1985. Θα διαπιστώσει ότι ουδεμία άλλη κύρια αρμοδιότητα υπάρχει, ώστε να παραμένει στην αποκλειστική ευθύνη του πρωθυπουργού. Ολα αυτά «διασυνδέονται» με τον πρόσφατο ανασχηματισμό, τη δημιουργία επτά -αργόσχολων μέχρι τώρα- αναπληρωτών υπουργών και την αύξηση των υπουργείων από 37 σε 48. Σε μια στιγμή, λοιπόν, που η ανακατανομή των υπουργικών αρμοδιοτήτων έχει καταστεί λαβύρινθος, την ώρα που ο συντονισμός και η εποπτεία του κυβερνητικού έργου απαιτούν μια πρωθυπουργική και στιβαρά χείρα, ο κ. Γ. Παπανδρέου κατέφυγε «στους από μηχανής θεούς». (Για τους νεώτερους η φράση προέρχεται από την αρχαία τραγωδία. Συχνά ο ποιητής οδηγούσε τον μύθο του σ’ ένα αδιέξοδο και η λύση φαινόταν αδύνατη. Την έδινε ένα «θεϊκό πρόσωπο», που εμφανιζόταν στη σκηνή με μια «μηχανή». Δηλαδή με «έναν ξύλινο γερανό, για να φαίνεται ότι κατεβαίνει από ψηλά».)
Ξύλινος ο γερανός και πολύ ψηλά ο κ. Ραγκούσης, έστω και «ελαφροβαρής», ασφαλώς κινδυνεύει. Χαμηλότερα, αλλά «υπέρβαρος» ο κ. Πάγκαλος, δεν πρέπει να νιώθει ασφαλέστερος. Ο κ. Παπανδρέου περιμένει απ’ αυτούς ένα θεόπνευστο και ευτυχές τέλος στο αδιέξοδο του πρωθυπουργικού του μύθου· ο ίδιος δε να καρπωθεί το κλέος μιας κυβερνητικής επιτυχίας, εξίσου ουρανοκατέβατης. Προφανώς, αν αποτύχουν δεν θα φταίει ούτε θα ευθύνεται ο εντολέας, αλλά οι εντολοδόχοι. Πιθανότατα πολλοί διερωτώμεθα γιατί οι κ. Ραγκούσης και Πάγκαλος δέχθηκαν να επωμισθούν τις πρωθυπουργικές ευθύνες, ιδίως εν μέσω δεινής κρίσεως. Ισως να υπερτιμούν τα πολιτικά τους προσόντα ή -ακόμη χειρότερο- να καταλογίζουν σιωπηρώς στον κ. Παπανδρέου ηγετική ανεπάρκεια. Σε κάθε περίπτωση, όμως, φαίνεται να αγνοούν ότι οι από μηχανής θεοί υπήρξαν μόνον στη αρχαία τραγωδία. Ετσι, η επίκλησή τους σήμερα από τον κ. Παπανδρέου μεταβάλλει την πολιτική ζωή του τόπου μάλλον σε σύγχρονη κωμωδία…
(από kathimerini, hassapis-peter)