Το πρόβλημα αυτό της ΑΔΗΜΙΟΥΡΓΗΤΗΣ ΑΡΧΗΣ από την οποία προήλθαν τα πάντα λύεται (;) αν θεωρήσουμε ως την Αδημιούργητη Αρχή το ΜΗΔΕΝ, το οποίο (ως μηδέν) δεν χρειάζεται «δημιουργό».Η θεώρηση όμως του μηδενός ως της αδημιούργητης αρχής γεννά το ερώτημα: πως από το ΜΗΔΕΝ (την μη ύπαρξη) προέκυψε η ΟΥΣΙΑ [1] εκ της οποίας εκπορεύτηκε το ΆΠΕΙΡΟ (η Φύση); Την απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα μας τη...δίδει μια νέα θεωρία της Φυσικής η οποία ομιλεί για την εκ του μηδενός προέλευση των πάντων. Η θεωρία αυτή απορρίπτει την κλασικά φιλοσοφική θεώρηση ότι «μηδέν εκ του μηδενός γίνεται» και δέχεται την αντιστροφή αυτής φιλοσοφική θεώρηση ότι «εκ του μηδενός προέρχονται τα πάντα και εις το μηδέν επιστρέφουν».
Διχασμός και αντιθετισμός ΜΗΔΕΝΟΣ
Κατά την άποψη αυτήν τα πάντα ξεκίνησαν εκ του μηδενός το οποίο το θεωρούν ότι κρύβει μέσα του άπειρες ποσότητες δυνάμεων (ύλη και ενέργεια), οι οποίες μπορούν να εμφανισθούν και να αποκτήσουν υπόσταση και ύπαρξη. Η ερμηνεία της Αρχής της Φύσεως με βάση της αποδοχή της νέας φιλοσοφικής θεώρησης μας οδηγεί στα εξής συμπεράσματα τα οποία αποτελούν προσωπικές μου απόψεις οι οποίες προκύπτουν από την μελέτη τόσο της αρχής της φύσεως κατά τον Νάγο όσο και της νέας φιλοσοφικής θεώρησης:
Η εκπόρευση των πάντων εκ του μηδενός φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, ακατανόητη. Αν όμως δεχθούμε την άποψη των Πυθαγορείων ότι «τα πάντα κατ’ αριθμό γίγνωνται» τότε την εξίσωση
(+Α) + (– Α) = 0
πρέπει να την δεχθούμε και κατά την αντίστροφη φορά της δηλαδή
0 = (+Α) + (–Α)
Αυτό σημαίνει ότι όσο λογικό είναι να δεχθούμε ότι δυο υπάρξεις αντιθέτου καταστάσεως όταν ενωθούν μηδενίζονται δηλαδή μας δίνουν ανυπαρξία τόσο λογικό είναι να δεχθούμε ότι και από το μηδέν δηλαδή την ανυπαρξία μπορεί με διχασμό και αντιθετισμό να εκπορευτούν δύο υπάρξεις αντιθέτου καταστάσεως. Συνεπώς:
Με τον διχασμό και αντιθετισμό του ΜΗΔΕΝΟΣ προέκυψε τόσο η Θετική Ενεργός Ουσία την οποία συμβολίζουμε με το +Α° όσο και η Αρνητική Ενεργός Ουσία την οποία συμβολίζουμε αντίστοιχα με το –Α° δηλαδή
0 = (+Α°) + (–Α°)
και οι οποίες αν ενωθούν μεταξύ τους τότε τα πάντα επανέρχονται στο μηδέν σύμφωνα με την εξίσωση.
(+Α°) + (–Α°) = 0
Από την Θετική Ενεργό Ουσία με νέο διχασμό και αντιθετισμό εκδηλώθηκαν τα στοιχεία +Α+ και +Α– με τα απειροστημόριά τους +α+ και +α– αντίστοιχα τα οποία είναι άτομα της θετικής ύλης:
+Α° = (+Α+) + (+Α–)
ενώ από την Αρνητική Ενεργό Ουσία –Α° εκδηλώθηκαν τα στοιχεία –Α+ και –Α– και τα απειροστημόριά τους –α+ και –α– αντίστοιχα τα οποία είναι άτομα της αρνητικής ύλης:
–Α° = (–Α+) + (–Α–)
ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ: Η ένωση Θετικής Ύλης και Αρνητικής Ύλης έχει ως αποτέλεσμα την επιστροφή τους στο μηδέν (δηλαδή την πλήρη αμοιβαία εξαφάνισή τους χωρίς εμφάνιση ενέργειας ή κάτι άλλου στην θέση τους) ενώ η ένωση Ύλης και Αντιύλης έχει ως αποτέλεσμα την εξαΰλωση δηλαδή την εξαφάνισή τους (ύλης και αντιύλη) και την εμφάνιση στην θέση τους ενεργείας. Επίσης, η Αρνητική Ύλη ΑΠΩΘΕΙ τόσο την αρνητική όσο και την θετική ύλη ενώ η Θετική Ύλη (στην οποία ανήκει και η αντιύλη) ΈΛΚΕΙ τόσο την θετική όσο και την αρνητική ύλη.
Από την ΘΕΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΟ ΟΥΣΙΑ (την Α°) προέκυψαν ο Αιθέρας και οι μορφές της Φύσεως σύμφωνα με όσα αναφέρονται κατά την εξέταση αυτού του θέματος της αρχής της Φύσεως (γιατί, όπως είδαμε, η Αρνητική Ύλη ΑΠΩΘΕΙ τόσο την αρνητική όσο και την θετική ύλη ενώ η Θετική Ύλη ΈΛΚΕΙ τόσο την θετική όσο και την αρνητική ύλη) ενώ
Από την ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΟ ΟΥΣΙΑ (την –Α°) προέκυψαν μόνον άτομα αρνητικής ύλης τα οποία συμμετέχουν στις διεργασίες της Φύσεως προκαλώντας την γνωστή μας διαστολή του Σύμπαντος!
Διευκρινίζεται σχετικά ότι: α) τα σημεία + και – όταν τίθενται προ του αντιστοίχου χαρακτήρα υπονοούν αντίστοιχα θετική και αρνητική κατάσταση (ύλη στην προκειμένη περίπτωση) ενώ όταν τίθενται μετά τον αντίστοιχο χαρακτήρα υπονοούν θετικό και αρνητικό ηλεκτρικό φορτίο, όπως αναφέρθηκε στο εδάφιο 4 και β) ότι η αναφερόμενη ενταύθα ως αρνητική ύλη είναι μια υποθετική προς το παρόν μορφή ύλης και δεν έχει καμιά σχέση με την γνωστή μας από την φυσική αντιύλη η οποία ανήκει στην θετική ύλη.
Οι επιστήμονες (οι αποδεχόμενοι την νέα φιλοσοφική θεώρηση) αναρωτιούνται: Μήπως το μηδέν δεν είναι το τίποτα αλλά το όλον σε ανεκδήλωτη κατάσταση ώστε με τον διχασμό και αντιθετισμό του προέκυψαν τα πάντα; Μήπως στην γένεση της Θετικής και της Αρνητικής Ύλης εκ του μηδενός κρύβεται το μυστικό της δημιουργίας του Σύμπαντος εκ του μηδενός;
Η παραγωγή του Αιθέρος.
Ο Αιθέρας προέκυψε από τα άτομα της θετικής ύλης +α+ και +α– με την σχετική ένωση κατά χώρο και με μερική διείσδυση αυτών των ατόμων +α+ και +α– ενώ τα μεταξύ αυτών άτομα της αρνητικής ύλης –α+ και –α– δεν μετέχουν μεν στην σχετική ένωση γιατί ασκούν άπωση αλλά είναι αυτά που προκαλούν (λόγω της απώσεως που ασκούν) την συνεχή διαστολή του αιθέρος και συνεπώς ολοκλήρου του Σύμπαντος. Αν δεν υπήρχαν μεταξύ των ατόμων που συγκροτούν τον Αιθέρα τα άτομα της αρνητικής ύλης τότε ο Αιθέρας θα αποτελούσε μια συμπαγή μάζα τεραστίας πυκνότητας, ενώ τώρα ο Αιθέρας είναι μια λεπτεπίλεπτη ουσία, μέσα στην οποία υπάρχουν και κινούνται όλες οι υλικές μορφές χωρίς να παρεμποδίζεται η κίνησή τους από τον Αιθέρα. Επίσης η ύπαρξη των ατόμων της αρνητικής ύλης ανάμεσα στα άτομα που συγκροτούν τον αιθέρα είναι μια από τις αιτίες που τα άτομα αυτά δεν ενώνονται πλήρως οπότε θα είχαμε επιστροφή στην προ του διχασμού και αντιθετισμού της θετικής ενεργού ουσίας κατάσταση. Επίσης τα άτομα της αρνητικής ύλης δεν ενώνονται μεταξύ τους αφενός μεν λόγω της μεταξύ τους απώσεως η οποία παρεμποδίζει την ελκτική δύναμη των αντιθέτου σημείου ατόμων –α+ και –α– και αφετέρου γιατί τα μεταξύ αυτών άτομα της θετικής ύλης που αποτελούν τον αιθέρα παρεμποδίζουν αυτήν την ένωση.
Η κυκλοφορία και περιδίνηση του Αιθέρα
Αποτέλεσμα της μερικής κατά χώρο ενώσεως των ατόμων της θετικής ύλης +α+ και +α– είναι να υπάρχουν εσωτερικές τάσεις τόσο προς πλήρη ένωση όσο και προς πλήρη διχασμό αυτών των ατόμων. Οι εσωτερικές αυτές τάσεις έχουν ως αποτέλεσμα την συνεχή αλλαγή της θέσεως των ατόμων αυτών μεταξύ τους. Επομένως δεν υπάρχει απόλυτη ηρεμία στα άτομα της θετικής ύλης που συγκροτούν τον Αιθέρα και να δημιουργείται μια συνεχής εσωτερική κυκλοφορία και περιδίνηση. Παράλληλα τα άτομα της αρνητικής ύλης με την άπωση που ασκούν στα άτομα της θετικής ύλης του αιθέρα προκαλούν (όπως είδαμε) την συνεχή διαστολή του αιθέρα τον οποίο καθιστούν μια λεπτεπίλεπτη ουσία με αποτέλεσμα η εσωτερική κυκλοφορία και περιδίνηση των ατόμων της θετικής ύλης να γίνεται εντονότερη. Η κυκλοφορία και η περιδίνηση των ατόμων του αιθέρα τον εμφανίζει ως ρευστό, γι’ αυτό χαρακτηρίζεται και ως Αιθέριο ρευστό.
Η κυκλοφορία και περιδίνηση των ατόμων +α+ και +α– του ΑΙΘΕΡΑ αποτελεί ένα βασικό του χαρακτηριστικό το οποίο έχει πολύ μεγάλη σημασία στη εξέλιξη των ουσιών της Φύσεως γιατί σ’ αυτήν οφείλεται η συνεχής του δράση της συνεχούς ουσίας επί των υλικών μορφών κλπ η οποία εκδηλώνεται ως ο Νόμος της Ενεργείας αυτού. Στην εσωτερική κυκλοφορία των ατόμων +α+ και +α– οφείλονται τα διάφορα γνωστά μας φυσικά φαινόμενα τα οποία αναφέρονται κατωτέρω στο εδάφιο 10 ενώ στη περιδίνηση του αιθέρα οφείλεται η περιστροφική κίνηση όλων των μορφών του Σύμπαντος, η οποία είναι άμεσα εμφανής από την περιστροφική κίνηση των ουρανίων σωμάτων τόσο γύρω από τον εαυτόν τους όσο και πέριξ άλλων ουρανίων σωμάτων μεγαλύτερης μάζας αλλά και στην περιστροφή των ηλεκτρονίων γύρω από τον πυρήνα των ατόμων αλλά και γύρω από τον εαυτόν τους (spin των ηλεκτρονίων στο οποίο οφείλεται ο μαγνητισμός).
Επίσης στην (εσωτερική) κυκλοφορία και περιδίνηση του αιθέρα οφείλεται η διαπλαστική του ικανότητα δια της οποίας συνθέτει και αποσυνθέτει τις μορφές του απείρου δηλαδή αποτελεί τον συνθετικό και αποσυνθετικό λόγο [2] των μορφών του απείρου και συνεπώς τον μεταμορφωτικό λόγο αυτών. Αυτή η δράση του Αιθέρος, παρερμηνεύθηκε από όσους γνώριζαν ελλιπώς αυτό το θέμα, με αποτέλεσμα να θεωρήσουν τον Αιθέρα ως τον Δημιουργό Θεό [3] και να του αποδώσουν λατρεία. Είναι σ’ όλους μας γνωστή η φράση «ο πανταχού παρών και τα πάντα πλήρων» (Θεός των βιβλικών θρησκειών) επειδή ο Αιθέρας πληρώνει τον χώρο σε ολόκληρο το Σύμπαν ως επίσης και η φράση του κατά Ιωάννη ευαγγελίου που αναφέρει ότι «Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς Θεώ και Θεός είναι ο Λόγος…» γιατί ως Λόγος, με την έννοια του αιτίου της δημιουργίας, χαρακτηρίζεται ο Δημιουργός [των βιβλικών θρησκειών] ο οποίος δημιούργησε τα πάντα εκ του μηδενός.
Η παραγωγή της υλικής ουσίας
Η ΥΛΙΚΗ ΟΥΣΙΑ παράγεται δια του αντιθετισμού τμημάτων του αιθέρα και της εκ νέου ενώσεως των τμημάτων αυτών. Ο αντιθετισμός τμημάτων του αιθέρα θα πρέπει να έγινε ως εξής: Η (εσωτερική) κυκλοφορία των ατόμων +α+ και +α– είχε ως αποτέλεσμα σε τμήμα του αιθέρα να εμφανισθεί αντιθετισμός ώστε να διαχωριστεί σε δύο τμήματα: Στο ένα τμήμα να έχουμε υπεροχή των ατόμων +α+ έναντι των ατόμων +α– με αποτέλεσμα το τμήμα αυτό του αιθέρα να εμφανίσει θετικό ηλεκτρικό φορτίο + ενώ στο άλλο τμήμα να έχουμε υπεροχή των ατόμων +α– έναντι των ατόμων +α+ με αποτέλεσμα το τμήμα αυτό του αιθέρα να εμφανίσει ηλεκτρικό αρνητικό φορτίο –. Τα δύο αυτά τμήματα του αιθέρα συμπυκνώνονται και αποτελούν δυο συζυγή στοιχειώδη σωματίδια π.χ. ηλεκτρόνιο και ποζιτρόνιο δηλαδή σωματίδια ΎΛΗΣ και ΑΝΤΙΥΛΗΣ [4]. Ορισμένα από τα κατ’ αυτόν τον τρόπο παραγόμενα στοιχειώδη σωματίδια έχουν σταθερότητα άλλα όμως είναι βραχύβια δηλαδή διαλύονται και ενσωματώνονται στο κυρίως «σώμα» του αιθέρα. Τα έχοντα σταθερότητα σχημάτισαν τα γνωστά μας από την χημεία στοιχεία ή άτομα π.χ. υδρογόνο, ήλιο, οξυγόνο κλπ. Στην αρχή θα πρέπει να σχηματίσθηκαν τα «ελαφρότερα» από αυτά τα στοιχεία και κυρίως το υδρογόνο. Τα στοιχεία αυτά σχημάτισαν αρχικά μεγάλες συγκεντρώσεις οι οποίες εμφανίσθηκαν ως αεριοδεστάτες ουσίες δηλαδή τα γνωστά μας από την αστρονομία ως νεφελώματα.
Από τις αεροδέστατες ουσίες (νεφελώματα) σχηματίζονται ατμοειδή σώματα. Τα ατμοειδή σώματα έχουν κάποιο κεντρικό πυρήνα με μεγαλύτερη συγκέντρωση ύλης ο οποίος περιλαμβάνεις και βαρύτερα στοιχεία και χημικές ενώσεις. Τα ατμοειδή σώματα, σε μικρογραφία, είναι οι γνωστοί μας κομήτες οι οποίοι παρατηρούνται κατά καιρούς να περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο. Από τα ατμοειδή σώματα (πολύ μεγάλης κλίμακας) δημιουργούνται οι γαλαξίες με τα ηλιακά συστήματα.
Επαναφορά του Απείρου στο Μηδέν;
Η νέα φιλοσοφική θεώρηση, όπως είδαμε, αναφέρει ότι εκ του μηδενός μεν προέρχονται τα πάντα αλλά στο μηδέν επιστρέφουν. Με τα όσα αναφέρθηκαν ανωτέρω εξετάσαμε το πρώτο σκέλος αυτής την νέας φιλοσοφικής θεώρησης «εκ του μηδενός προέρχονται τα πάντα». Το δεύτερο σκέλος ότι «στο μηδέν επιστρέφουν» θα πρέπει να το εξετάσουμε για να έχουμε την ολοκληρωμένη εικόνα αυτής της θεώρησης.
Σύμφωνα με όσα αναφέραμε το Σύμπαν διαστέλλεται και το μόνο αίτιο το οποίο θα μπορούσε να ανακόψει αυτήν την διαστολή του είναι η βαρύτητα των υλικών μορφών του. Σχετικά υπάρχουν τρία μοντέλα [5] του συνεχώς διαστελλόμενου Σύμπαντος: 1ον μοντέλο το Σύμπαν διαστέλλεται αρκετά αργά και έτσι η βαρυτική έλξη μεταξύ των γαλαξιών αναγκάζει τη διαστολή να επιβραδύνεται συνεχώς με αποτέλεσμα κάποτε να μηδενιστεί και κατόπιν να αρχίσει η συστολή του μέχρις ότου καταλήξει πάλι στο μηδέν από το οποίο ξεκίνησε. 2ον μοντέλο το Σύμπαν διαστέλλεται αρκετά γρήγορα και έτσι η βαρυτική έλξη μεταξύ των γαλαξιών μειώνει μεν συνεχώς την ταχύτητα διαστολής και την οδηγεί ασυμπτωτικά στο μηδέν αλλά το Σύμπαν εξακολουθεί να διαστέλλεται με σταθερή ταχύτητα επ’ άπειρον. 3ον μοντέλο το Σύμπαν διαστέλλεται τόσο γρήγορα που η βαρυτική έλξη μεταξύ των γαλαξιών δεν μπορεί να μειώσει την ταχύτητα διαστολής και έτσι το Σύμπαν θα εξακολουθεί να διαστέλλεται με αυξανόμενη ταχύτητα επ’ άπειρον. Για βρούμε ποίο από τα τρία μοντέλα περιγράφει το Σύμπαν πρέπει να γνωρίζουμε τον σημερινό ρυθμό διαστολής και την μέση πυκνότητά του. Αν η μέση πυκνότητα είναι μεγαλύτερη μιας κρίσιμης τιμής τότε το Σύμπαν θα το περιγράφει το πρώτο μοντέλο άλλως το δεύτερο ή το τρίτο. Από μετρήσεις που έγιναν διαπιστώθηκε ότι οι μάζες των γαλαξιών είναι μικρές και έτσι η μέση πυκνότητα είναι μικρότερη της κρίσιμης τιμής και συνεπώς ισχύει το τρίτο μοντέλο.
Όμως στις μάζες αυτές δεν έχει υπολογιστεί η «σκοτεινή ύλη» που υπάρχει τόσο ανάμεσα στους γαλαξίες όσο και εκτός των γαλαξιών. Επίσης η επιστήμη σήμερα αγνοεί α) την αρνητική ύλη (τουλάχιστον επίσημα) η οποία είναι η κύρια αιτία αυτής της διαστολής του Σύμπαντος και β) ότι ο χώρος δεν είναι κενός, όπως τον θεωρεί η θεωρία της σχετικότητας, αλλά πληρούται από αιθέρα ο οποίος έχει μάζα γιατί, σύμφωνα με τις προαναφερθείσες απόψεις του Σπ. Νάγου, συγκροτείται από άτομα της ατομικής ουσίας (εδάφιο 8).
Πριν λοιπόν γίνουν νέες μετρήσεις της κρίσιμης τιμής της μέσης πυκνότητας του Σύμπαντος δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε αν τα πάντα θα επιστρέψουν στο μηδέν. Πάντως εμείς οι άνθρωποι δεν πρέπει να ανησυχούμε γιατί το θέμα αυτό αφορά σε πολύ απώτατο μέλλον (μετά μερικά δισεκατομμύρια χρόνια) και μάλιστα πολύ μετά την εξαφάνιση του Ηλίου μας λόγω εξαντλήσεως των πυρηνικών αποθεμάτων του.
[1] Η λέξη ουσία σημαίνει ύπαρξη. [2] Η λέξη λόγος εδώ έχει την έννοια του αιτίου.
[3] Για το περί του Δημιουργού θέμα σας παραπέμπω στο άρθρο μου «Περί Θεού και Θεών» που δημοσιεύθηκε στο τεύχος 20 του περιοδικού ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟ.
[4] Επειδή οι ιδιότητες της ΑΝΤΙΥΛΗΣ είναι ίδιες με αυτές της ύλης, εκτός από την αντιστροφή των ηλεκτρικών φορτίων, δεν είναι δυνατή η αναζήτηση στον Γαλαξία μας ηλιακών συστημάτων από αντιύλη ούτε η αναζήτηση Γαλαξιών από Αντιύλη και συνεπώς δεν μας είναι γνωστό αν υπάρχουν κόσμοι που συγκροτούνται μόνο από αντιύλη. Πολλοί εκ των επιστημόνων πιστεύουν ότι θα πρέπει να υπάρχει ίση ποσότητα ύλης και αντιύλης στο Σύμπαν για λόγους συμμετρίας. Άλλοι όμως πιστεύουν ότι αυτή η συμμετρία δεν είναι απαραίτητη και μπορεί το Σύμπαν να αποτελείται μόνο από ύλη. Στο γήινο περιβάλλον, περιβάλλον συγκροτούμενο μόνο από ύλη, η αντιύλη, αποτελούμενη από ποζιτρόνια και αντιπρωτόνια, μόνον στα εργαστήρια μπορεί να παραχθεί και η διάρκειά ζωής της είναι πολύ μικρή.
[5] Γίνεται μια πολύ συνοπτική περιγραφή για λόγους οικονομίας χώρου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου