Κι αν δεν φοβηθούν;

Του Τάσου Τέλλογλου

Παρά το γεγονός οτι οι περισσότεροι συμπολίτες μας κρίνουν αρνητικά τους υπουργούς της σημερινής κυβέρνησης για το έργο τους, στη δημοσκόπηση της Public Issue που δημοσιεύει η Κυριακάτικη Καθημερινή, η σημερινή κυβέρνηση έχει στο ενεργητικό της 46 σημαντικά ή λιγότερο σημαντικά νομοσχέδια, τα οποία ψηφίστηκαν σε μόλις εννιά μήνες, με...

σημαντικό μεταρρυθμιστικό περιεχόμενο.

Αν η προσπάθεια αυτή συμπληρωθεί απο την κατάργηση των «κλειστών επαγγελμάτων», αλλαγές στην εκπαίδευση, το εκλογικό σύστημα, στις μεγάλες επιχειρήσεις και τις τράπεζες ώστε να έχουν οι μειοψηφίες των μετόχων πραγματικά δικαιώματα, ο Γεώργιος Παπανδρέου και η ομάδα του θα έχουν υλοποιήσει -και όχι απλά δρομολογήσει – το μεγαλύτερο πρόγραμμα αλλαγών από το 1974.

Σε αυτό το 9μηνο οι «πατέρες των αλλαγών» είναι πολλοί: το ΔΝΤ και η ΕΕ, ο ίδιος ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του στο μέγαρο Μαξίμου, η ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, οι επικεφαλής κάποιων τραπεζών, οι ηγέτες κάποιων συνδικάτων, ο υπουργός και ο υφυπουργός Απασχόλησης, ο υπουργός Δημόσιας Διοίκησης, η Αστυνομία και το υπουργείο προστασίας του Πολίτη, ο υπουργός Υποδομών τις τελευταίες εβδομάδες.
Η σύγκρουση με τους επιχειρηματίες των φορτηγών ανέδειξε και πάλι μια αντίφαση στην οποία είναι μπλεγμένη η ίδια η κυβέρνηση: είναι πλέον εμφανές από την εξέλιξη της επιχείρησης «ομαλοποίηση της αγοράς» ότι ο κ Γ. Α. Παπανδρέου αλλά και ο Μ. Χρυσοχοίδης εξαγγέλλουν μια «πολιτική πυγμής» αλλά στη συνέχεια, όπως έδειξαν τα διαδοχικά επεισόδια στο λιμάνι του Πειραιά, στο λιμάνι της Κορίνθου αλλά και το τελευταίο τετραήμερο με τους φορτηγατζήδες, μπαίνουν σε  ιδιότυπη διαπραγμάτευση με τις συντεχνίες για το κατά πόσο θα εφαρμοστούν νόμοι και δικαστικές αποφάσεις.

Μπορεί ο Παπανδρέου να φοβάται την «λαϊκή αναταραχή» και ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης να μην θέλει να «φορτωθεί πολιτικά το κόστος» απο μια «σκληρή πολιτική εφαρμογής» του νόμου αλλά αυτή την εβδομάδα φάνηκαν ξεκάθαρα τα όρια αυτής της πολιτικής, που θα δοκιμαστεί και θα ξαναδοκιμαστεί από σκληρότερες συντεχνίες το φθινόπωρο.

Όταν το κράτος απειλεί με αφαίρεση αδειών πρέπει, για να γίνεται η απειλή αξιόπιστη, να τις αφαιρεί, όταν οι αρνούμενοι την επιστράτευση απειλούνται με απαγγελία κακουργηματικών κατηγοριών θα πρέπει αυτές να απαγγέλλονται. Διότι την επόμενη φορά κανείς δεν θα πάρει σοβαρά την κυβερνητική αποφασιστικότητα, καθώς θα την θεωρήσει επικοινωνιακού χαρακτήρα. Οι φορτηγατζήδες σε ένα πράγμα έχουν δίκιο: αν δέχονταν το άνοιγμα της αγοράς, θα έχαναν τα πάντα – δηλαδή, τα χρήματα που πλήρωσαν για τις άδειές τους (διότι αυτό θεωρεί «τα πάντα» ο Έλληνας μεταφορέας). Επομένως, σκέφτηκαν, «άσε να μας απειλούν, εμείς θα τους αγνοήσουμε». Η κυβέρνηση σκέφτηκε «’Ασε να τους απειλήσουμε μπάς και φοβηθούν…». Και αν δεν φοβηθούν;

Το «ελληνικό πρόβλημα» φθάνει σταδιακά στο σταυροδρόμι του διλήμματος: Ή αλλάζει το καθεστώς της μεταπολίτευσης με κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές αλλαγές ή όλοι μαζί πάμε στον πάτο. Δεν φτάνουν πλέον οι περικοπές, χρειάζονται κλεισίματα υπηρεσιών και απολύσεις, δεν αρκεί το ξόρκισμα της ακρίβειας, χρειάζεται όλοι να δουλεύουμε με χαμηλότερο κόστος και μικρότερα κέρδη. Όλο και περισσότεροι θα σκέφτονται όπως οι φορτηγατζήδες και ίσως θα δρουν όπως εκείνοι. Εκεί η κυβέρνηση έχει πολύ μικρά περιθώρια να διαπραγματευτεί οτιδήποτε. Διότι η μεγαλύτερη αποτυχία της δεν θα είναι το αν θα εκλεγεί και πάλι την ερχόμενη φορά αλλά το αν δρομολογήσει ό,τι αποφάσισε χωρίς να μπορέσει να το υλοποιήσει και επιβεβαιώσει έτσι εκείνους που προβλέπουν τη χρεωκοπία της χώρας ακόμα και μετά τις αλλαγές που άρχισαν να δρομολογούνται μετά τον Απρίλιο.

(από realpolitics)