Από τις σπηλιές.. στο σήμερα... και πάλι στις σπηλιές...

Ο “σπηλαιάνθρωπος” του 21ου αιώνα ζει στο τρόμο...

Ο άνθρωπος επιστρέφει στα σπήλαια, εκεί που ξεκίνησε με γρυλισμούς για να ξεχωρίσει μετά τα φωνήεντα και τα σύμφωνα και να βγάλει τους φθόγγους που δημιούργησαν την ομιλία, τις λέξεις και τη γραφή, τη περγαμηνή και το βιβλίο και να φτάσει στο κομπιούτερ...

 Μέρα με τη μέρα αφήνει τις γνώσεις και τη σκέψη που απόχτησε και καλλιέργησε ανα τους αιώνες, καταργεί τη φιλοσοφία, τη ποίηση, τις καλές τέχνες, αδιαφορεί για τα πνευματικά ταλέντα όπως και για την ομορφιά της φύσης...

Ο σημερινός άνθρωπος απομακρύνεται από τα πνευματικά χαρίσματά του και επιστρέφει στα ένστικτα του πρωτόγονου ζώου των σπηλαίων... Μπροστά στο κομπιούτερ κλικάρει περισσότερο με φόβο και λιγότερη ελπίδα, ίσως γιατί ανησυχεί μη σβήσει η θράκα που διατηρεί στο παραγώνι, ακόμη και...

μήπως δεν βγει ο ήλιος το πρωί και πως θα ζήσουν αυτός και τα παιδιά του σ΄ένα απέραντο διαρκές σκοτάδι...

Η προαιώνια διαδρομή του ανθρώπου μέσα σε κακοτράχαλους ατραπούς, δύσβατα...

μονοπάτια, ανηφοριές και κατηφοριές, δρόμους και λεωφόρους, έφτασε σε ένα σταυροδρόμι όπου κάποιοι δυσκοίλιοι ανακουφίζονται αφοδεύοντας στα μπλογκ…

Ένας από αυτούς είμαι κι΄εγώ, αλλά θα μάθεις περισσότερα μπειτε ΕΔΩ...

(από press-gr)