Ποιά ανωνυμία;

Tου Mπαμπη Παπαδημητριου ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Αν ρωτούσε κανείς κάποιον δημοσιογράφο αν γνωρίζει την ταυτότητα ορισμένων ανωνύμων υβριστών του Διαδικτύου θα άκουγε: «Ο τάδε είναι! Αλλά δεν το λέει!». Η ηχηρή σιωπή που συνοδεύει, τα τελευταία χρόνια, ένα από τα πλέον επικίνδυνα για τη δημοσιογραφία φαινόμενα είναι (συν)υπεύθυνη για τον βίαιο θάνατο ενός ανθρώπου, ενός...
δημοσιογράφου. Οσο αποκρύπτουμε την..
αλήθεια που ενοχλεί, ενώ κρυφοκουβεντιάζουμε όσα θα έπρεπε να συζητούμε ανοιχτά και με θάρρος, προσφέρουμε τη χειρότερη υπηρεσία στον τόπο και στους ανθρώπους του. Ολους μαζί και τον καθένα χωριστά. Τα ψεύτικα δάκρυα όσων σπεύδουν να εκμεταλλευθούν τον ανθρώπινο πόνο, αυτό ακριβώς επιδιώκουν: να αποκρύψουν τις ευθύνες τους.

Μπλογκς όπως αυτό που δημιούργησε και συντήρησε ο μακαρίτης Γκιόλιας, ενίσχυσε την ηλεκτρονική παραδημοσιογραφία. Παρόμοιες προσεγγίσεις της κοινής γνώμης, ποτέ δεν καλλιέργησαν και ούτε πρόκειται ποτέ να ενισχύσουν την ελευθερία γνώμης και την αποκάλυψη όσων αμαρτημάτων οι διάφορες εξουσίες επιδιώκουν να αποκρύψουν. Η ανωνυμία δεν είναι το εμπόδιο. Εμπόδιο είναι η απόκρυψη πραγματικών προθέσεων, η αδιαφορία για τις επιπτώσεις και ο φασιστικής αντιλήψεως εξευτελισμός της προσωπικότητας όσων «πέφτουν στα νύχια» των πολλαπλών μπλογκο-ζηλωτών που ιδρώνουν, ώστε «τίποτε να μη γράφεται τυχαία!», όπως διαβεβαίωνε η απειλητική προμετωπίδα του συμπαθούς θηριόμορφου θηλαστικού.

Η δυσκολία, λόγω της συσσώρευσης ζημιών που μπορεί να επιφέρουν οι αστικές αγωγές, των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης, στην περίπτωση των εφημερίδων, να συντηρηθούν τα επιθετικά «παραπολιτικά» σχόλια, απελευθέρωσε τον ζωτικό χώρο που με ευκολία καλύπτει η νέα ελευθερία που έφερε το Διαδίκτυο. Εξάλλου, η πραγματική απειλή της δημοσιογραφίας, που κάποιοι – κάποτε αποκάλεσαν «λειτούργημα», είναι ο συνδυασμός των δικτυακών μπλογκο-απειλών, με τη «μόδα» των πλουσίων προσφορών από δήθεν αποκαλυπτικά φύλλα, αλλά και τη συστηματική ανάδειξη των εμπνευστών και, κατά κανόνα, διευθυντών τους σε φαντασμαγορικές, εμετικού περιεχομένου, τηλεοπτικές παραγωγές.

Το μείγμα ήταν απίθανο. Στηρίχθηκε και πέτυχε να καθιερωθεί επειδή ένα μεγάλο μέρος των ταγών της δημοσιογραφίας είτε αδιαφόρησαν είτε είχαν ήδη εκτεθεί είτε φρόντισαν εγκαίρως να «συνεργαστούν». Και, τελικά, η κυρίαρχη Αγορά, με την επιτυχία των φύλλων, τα χτυπήματα των μπλογκς και τη καλοκουρδισμένη θεαματικότητα, γονάτισε όλες τις αξίες της δημοκρατίας και της δεοντολογίας που δεν είχαν ήδη υποβιβαστεί. Το εθνικό λάιφ-στάιλ έδειχνε ότι μπορεί να κερδίσει όποιον τολμήσει να του αντισταθεί, επειδή είχε παντρευτεί το χρήμα και επειδή οι μεγάλες οικογένειες αυτού του τόπου, πολιτικές και οικονομικές, προτίμησαν να αγοράσουν την ησυχία τους, παρά να ταλαιπωρούνται με σταυροφορίες.

Είδαμε το αποκορύφωμα όταν μια αποτυχημένη αυτοκτονία και ένας «παράνομος» δεσμός, συνάντησαν την οργισμένη φαντασία «σοβαρών» τηλεσχολιαστών και υποχρέωσαν το «καθεστώς Καραμανλή» να πίνει καφέ για να ανταλλάξει το CD της ντροπής με τη φορολογική φυγάδευση του κομιστή. Αν αυτή τη νοοτροπία και την πρακτική αλισβερισίου εννοούσε ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ όταν αναφέρθηκε σε «μαχόμενη ερευνητική δημοσιογραφία», τότε πρέπει να ντρεπόμαστε γιατί μιλάμε όλοι την ίδια Ελληνική γλώσσα, για την οποία νόμιζα ότι με την ακρίβεια των νοημάτων εμποδίζει τη διατύπωση τόσο χοντροκομμένων ψευδολογιών.

Στον παρισινό Μάη του ’68, μια όμορφη αφίσα εξηγούσε πως το περίστροφο είναι η απόληξη της εξεγερμένης σκέψης όσων ήθελαν, και τότε και πάντα, να αλλάξουν τον κόσμο. Ομως, από εκεί και μέχρι σήμερα ο δυτικός πολιτισμός, στον οποίο συμμετέχουμε, βρήκε πολλαπλούς τρόπους και δρόμους συζήτησης, διαφωνίας, ανάδειξης νέων απαιτήσεων και, τελικά, ανασύνθεσης της πραγματικότητας που μοιραζόμαστε. Αυτή η εξέλιξη έφερε την ελευθερία καθενός, που εκφράζεται στα όμορφα νέφη του Διαδικτύου. Ας μην αφήσουμε τον βούρκο και το έγκλημα να μαγαρίσει και αυτή την κατάκτηση. Ας δούμε τα λάθη μας κι ας είμαστε όλοι εκεί όταν θα βρούμε τις λύσεις.

(από realpolitics)