Ακάθιστος Ύμνος. "Το καταπληκτικό αυτό ποίημα στην εκκλησία δεν έχει συγκεκριμένο ήχο. Είναι από τα πιο αδικημένα μουσικά κείμενα γιατί είναι δοσμένο σε μορφή "ρεστατίβο".Δεν είναι τραγούδι σ΄ έναν ήχο και ήταν μια ευκαιρία για μένα πέρυσι να δουλέψω πάνω σ΄ αυτό. Δεν είχα καμία πρόθεση να υποκαταστήσω την ψαλμωδία. Απλά επειδή έχω υπάρξει στο παρελθόν ψάλτης ήθελα να ψάλλω αλλά με το δικό μου τρόπο. Όσοι άκουσαν το έργο ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο όλοι εντόπισαν ένα στοιχείο. Είπαν ότι έτσι φαντάζονται τη μετεξέλιξη της βυζαντινής μουσικής."
Αρχίζω με την Ωραιότητα με τρόπο και σε ήχο κατανυκτικό και τελειώνω με τον ίδιο ύμνο αλλά πιο δοξαστικό με άλλη εναρμόνιση και άλλη ενορχήστρωση.
Εκεί μπορεί να ακούσει κανείς αυτή τη βυζαντινή μελωδία, επεξεργασμένη, σαν να είναι χορικό του Μπαχ.
Η σύνθεση της ορχήστρας είναι ένα κουϊντέτο εγχόρδων, μία άρπα και μία πολίτικη λύρα, η....
οποία παίζει τα ενδιάμεσα μέρη και έχει ένα χρώμα από τη μελαγχολία της ανατολής. Επίσης υπάρχει ένα όμποε κι ένα συνθεζάϊζερ και μία κλασική ορχήστρα (βιολιά, βιόλα, τσέλο, μπάσο κλπ). Έτσι δημιουργήθηκε ένα τρίγωνο που πατούσε στέρεα.
"Είμαστε εδώ μη φοβάστε!" δηλώνει ο συνθέτης του έργου: "Καπνιστό Τσουκάλι". Μιλώντας μέσα από την καρδιά του και απευθυνόμενος στους φίλους και συντρόφους του ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ , λέει: "Σήμερα θεωρείται ντροπή να παλεύεις για ιδέες και αξίες όπως είναι η αξιοπρέπεια, η ελευθερία, η δικαιοσύνη και η αλληλεγγύη, χωρίς να περιμένεις υλικό αντάλλαγμα". Όμως δεν πρέπει να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε. Ώστε να πάψουν να χάνονται οι "αρμονικές" της ζωής. Μας διαβεβαιώνει ότι είναι καθημερινός "θαμώνας" του Πολιτικού Καφενείου και μας δίνει την παρακάτω "μίνι" συνέντευξη.
(από Σπύρος Περιστέρης)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου