Σάββατο 14 Απριλίου 2012

Παρατηρώ άρα υπάρχω....

Γράφει η Ιασονία.
Βλέπεις τι σε καλεί η ώρα να κάνεις ; Αποτύπωση. Σε μια γωνιά του χρόνου, στο αναγνωστήριο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Αθηνών, πως βρέθηκα μέσα σε αυτή την γωνίτσα του χωροχρόνου ούτε κι εγώ δεν το κατάλαβα…
Ήταν μοιραίο να αναδυθεί αυτή η στιγμή από το...
πουθενά γιατί μερικές φορές- όσο κι αν κάποια πράγματα είναι προγραμματισμένα να γίνουν - (αφίξεις- αναχωρήσεις- ελλείψεις και δρομολόγια) είναι και κάποια άλλα που παρουσιάζονται ως από μηχανής θεοί, για σένα μόνο.

 Μια στιγμή μέσα στον χρόνο λοιπόν, φαινομενικά εγκλωβισμένη αλλά ελεύθερη όσο ποτέ, νιώθοντας για πρώτη φορά ύψιστη ευγνωμοσύνη για τους περιορισμούς του χωροχρονικού συνεχούς. Γιατί χάρη στο εδώ και το μακριά, χάρη στο πριν και το μετά, χάρη στο ευτελές της ανθρώπινης φύσης, βρίσκομαι εδώ και σήμερα. Και μπορώ να πω : έχω ακόμα δυο ώρες, δυο ώρες μέχρι τη στιγμή που θα δώσω στο σώμα μου ώθηση και θα του αλλάξω τόπο και συναίσθημα. Θα με ρωτήσετε τώρα, μπορεί μια απλή μετάθεση στον χώρο να αλλάξει το ψυχικό τοπίο ; Ίσως ναι, ίσως όχι, δεν είμαι βέβαιη. Η μετακίνηση αυτή είναι απλά μια σηματοδότηση για κάτι που μέλλει να γίνει..και εδώ μπαίνει στο παιχνίδι και ο χρόνος, αυτός ο αρχαίος θεός-εχθρός. (: προσέξτε το ‘θήτα’ πάντα μικρό, γιατί είναι ψευτοθεός και μέγας μπαγαπόντης !)

Εχθρός λοιπόν. Εδώ μέσα δεν υπάρχουν εχθροί, ο καθένας κοιτάζει την δουλειά του, (mind your own business) που λένε και οι βάρβαροι..έτσι λοιπόν είμαι ασφαλής, τουλάχιστον για τώρα, γιατί η επόμενη στιγμή ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου φέρει.
Ας γυρίσουμε όμως στη σηματοδότηση και σε αυτό που μέλλεται. Η κατεβασιά μου στον κόσμο των τεσσάρων διαστάσεων, μου έχει ψιθυρίσει στο αυτί, ότι όλα εξαρτώνται από τον παρατηρητή. Εξάσκηση λοιπόν στην παρατήρηση σημαίνει αυτογνωσία. Παρατηρώ άρα υπάρχω. Εξασκώ το δικαίωμα να διακρίνω και να επιλέγω ανάμεσα στα παρατηρούμενα φαινόμενα της ζωής και  να εννοιολογώ. Μπα …όχι, γράψε λάθος.  Όχι, είναι παραπάνω από μια απλή εννοιολόγηση είναι κυρίως ΝΟΗΜΑτοδότηση, ΓΕΝΟΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΝ, που θα έλεγε και η Κική.

 Βαρέθηκα τις θεωρίες, θέλω νόημα. Όχι ποιο είναι το νόημα της ζωής και άλλες τέτοιες δασκαλίστικες γενικότητες, αλλά ποιο είναι το δικό μου νόημα.

 Θες να σου πω τι βλέπω σε σένα ; Βλέπω τον εαυτό μου. Ότι κακό, ότι καλό παρατηρώ επάνω σου είναι γιατί το έχω. Αλλιώς δεν θα μπορούσα να το παρατηρήσω. Για παράδειγμα χθες η Αθήνα ήταν μια ντροπαλή νεαρά δεσποινίς έτοιμη για αμίμητους έρωτες και σήμερα είναι μια αγάμητη σκρόφα…Φταίει η Αθήνα ; Δεν νομίζω. Παρακαλώ χρεώστε τον παρατηρητή.

«Ένα εισιτήριο παρακαλώ και γρήγορα», φωνάζω στον γκισέ του Σταθμού Λαρίσης, «θέλω να φύγω από εδώ και εννοείται, χωρίς επιστροφή». Ο ταμίας με κοίταξε περίεργα πετώντας μου τα ρέστα του  με θόρυβο πάνω στο μάρμαρο… κάποια από τα κέρματα εκσφενδονίστηκαν στο πάτωμα κάνοντας μικρούς μεταλλικούς θορύβους....

Δεν έφταιγε αυτός. Έπεσε θύμα της ετεροχρονισμένης μου εξωτερίκευσης.
Που να κάθομαι τώρα να του εξηγώ ότι τρέχω να γλυτώσω από τον εαυτό μου.
Στο κάτω κάτω της γραφής ένας απλός ταμίας είναι..δεν είναι η δουλειά του να δέχεται εξηγήσεις.
«Δεν πειράζει αδελφέ, εγώ την κάνω  τώρα. Σε κίνηση να βρισκόμαστε...»  μουρμούρισα.
Δεν εισέπραξα ούτε ένα μειδίαμα. Το κόβω απότομα λοιπόν…
Άντε γιατί πολύ ξοδεύτηκα και σήμερα..
Ιασονία Ε. Β.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts with Thumbnails